Shit happens !

Κάθε άλλο παρά  σουρεαλιστικό το σκηνικό  ...

Ένας στραμπουληγμένος αντίχειρας, μιά εκδικητική ομότεχνη δημόσια υπάλληλος, ένα λεκτικό volley-ball  με μια άγνωστη φοιτήτρια στο δρόμο,  και  στο τέλος μία ομάδα βαρεμένων "φίλων", οι οποίοι υποτίθεται πως έχουν "αγανακτήσει" με την ανεκτικότητα και την ευγένειά μου, που άκριτα ταυτοποιούν με αδυναμία. Αυτά είναι μερικά απο τα σημεία αναφοράς  που οριοθέτησαν αδρά την χθεσινή μου μέρα, στα πλαίσια της περιπετειώδους επιχείρησης να κάνω την ζωή μου να ... συμβεί !

Μιά συνηθισμένη ημέρα λοιπόν, που την "τσάκισε"  η  ατελέσφορη επίσκεψή μου σε κάποια Δημόσια Υπηρεσία, δυστυχώς για νιοστή φορά!  Ευτυχώς που διατήρησα την ψυχραιμία μου, αλλά  κυρίως την αυταπάτη ότι τάχα οι δικοί μου ελιγμοί ήταν, όχι μόνο περίτεχνοι, αλλά και υπέρτεροι των αντίστοιχων ελιγμών της εμφανώς ανοργασμικής,  αδαούς  και ευθυνόφοβης σατράπισσας, που με  .... "ταλαιπώρησε" κατ' εξακολούθηση. Επέστρεψα στο γραφείο μου φρικαρισμένος, με μυαλό έμφορτο και σαφώς φρακαρισμένο απο τις συνηθισμένες ανούσιες  γραφειοκρατικές περιπλοκές, που εκτόξευε αμείλικτα  στα μούτρα μου  η  μονοδιάστατη μαντάμ. Παραφράζοντας τον υπέροχο  Εγγονόπουλο, δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτηκα : " Τι γυρεύω στη  ... Λάρισα, εγώ ένας Υδραίος ? "  

Όταν τέλειωσαν όλα τα παραπάνω, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα περίεργο συναίσθημα.  Μιά  ιδιόμορφη κατάσταση ικανοποίησης και υπερδιέγερσης,  την οποία  πυροδότησε η προαναφερθείσα διαδρομή τύπου roller coaster,   που με ... έστελνε εκ περιτροπής, απο τον παράδεισο στην άβυσσο.  Ειδικότερα, αναρωτήθηκα μήπως άραγε  οι ευγενικές  μου απαντήσεις, έστω κι' αν  τις επένδυα με αδιόρατη λεπτή ειρωνεία,  εισπράχτηκαν ως αδυναμία ?  Γενικότερα, μήπως δεν πρέπει να εξωτερικεύουμε οτιδήποτε μπορεί να εκληφθεί απο τους άλλους  έτσι  ?  Ε, λοιπόν, νομίζω ότι εδώ είναι που  μπλέκονται οι περισσότεροι άνθρωποι!

Έχω καταλήξει πλέον στο συμπέρασμα ότι οφείλουμε να θεωρούμε πολύτιμες τις  τυχόν αδυναμίες μας  και να τις προστατεύουμε! Είναι ένα φυσιολογικό, ανθρώπινο χαρακτηριστικό,  που  ίσως πρέπει να  απελευθερώνουμε, είτε μόνο για τον ίδιο μας τον εαυτό,  ή αποκλειστικά για όσους εμπιστευόμαστε απόλυτα ! Ποτέ για τον κάθε τυχαίο άνθρωπο. Αν ανοίξετε ανεξέλεγκτα τους ασκούς του Αιόλου με τις αδυναμίες σας, τότε καλύτερα να προετοιμαστείτε ακόμα και για τα χειρότερα ενδεχόμενα !

Εκτός απο το ... γοητευτικό volley-ball, η χθεσινή μέρα είχε και την κωμικοτραγική της πτυχή. Έναν απροσδόκητο μικρό τραυματισμό. Ενώ έβαλα προστατευτικούς επιδέσμους στα πόδια, πράγμα που ήταν πρωτοφανής εκδήλωση συνέπειας  εκ μέρους μου, στραμπούληξα τον αντίχειρά μου κατά την διάρκεια  μιας άγριας, αλλά όμορφης μπασκετικής πανδαισίας !  Αλλού το περίμενα  (πόδια) και αλλού μου ήρθε (χέρι). Έτσι επιβεβαιώθηκε περίτρανα ο νόμος του Murphy, δηλαδή ότι αν  κάτι μπορεί να πάει  στραβά, τότε  οπωσδήποτε θα πάει στραβά (και μάλιστα όταν δεν το περιμένεις ... προσθέτω  !)

Σε χαιρετώ λοιπόν χθεσινή μου μέρα!  Δε χρειάζεται και πολύ σκέψη για να  σε κατατάξω στις ... μέτριες εγγραφές του χρονικού της ζωής μου. Είμαι σίγουρος ότι θα σε ξεχάσω σύντομα, όπως και τόσες άλλες άλλωστε !

 

ΥΓ:  Kλικ στις 2  εικόνες, και στα 13 links του κειμένου ...