March 11, 2010

Εγώ είμαι ένας ... άλλος !




(Σήμερα έπεσε ένα διαμάντι στα χέρια μου ! Ένα αιθέριο κείμενο του ποιητή Γιάννη Υφαντή, που δημοσιεύτηκε στο Κοντέινερ της Ελευθεροτυπίας. Απολαύστε το !!!) 

Με λεωφορείο του ΚΤΕΛ, Τρίτη, 14 Ιουλίου, με των 12, από Πάτρα για Αγρίνιο. Μαζί με το ξεκίνημα του αυτοκινήτου μπαίνουν και τα σκυλέ του ραδιοφώνου. Δηλαδή, για μιάμιση ώρα, ο οργανισμός μου θα πρέπει να αμύνεται μ’ όλες του τις δυνάμεις, απέναντι σ’ αυτό το δηλητήριο, που αποσυντονίζει τα κύτταρά μου και παραλύει τα μέλη μου.

Ακούω αυτό το ξεκίνημα του ηχητικού εμετού και προσπαθώ να ηρεμίσω τον εαυτό μου. Σχεδόν, επειδή τον φοβούμαι, του δίνω διαταγές: «Κοίταξε να ξεχαστείς ρε γαμώ το… Κάνε όμορφες σκέψεις… ψιθύρισε Καβάφη, Έλιοτ, Ρεμπώ,… ή, κρατήσου από αυτό το πανέμορφο τοπίο…».

Λέω στον εαυτό μου, αυτά που του λέω πάντα σ’ αυτή την περίπτωση… Πάντα αποφασίζω ότι δεν θα εξεγερθώ…(δεν γίνεται σε κάθε ταξίδι να μαλώνω με τον οδηγό)…Και πάντα ο εαυτός μου εξεγείρεται, ερήμην μου, έτοιμος αν χρειαστεί να σκοτώσει ή να σκοτωθεί…

«Αλλά σήμερα όχι… όχι κι αυτή τη φορά….Προσπάθησε….Όχι σου λέω ρε γαμώ το, άχρηστε, που σωματοποίησες ανάμεσα στους άγλωσσους βαρβάρους τη σχέση αίσθησης κι αισθητικής… όχι!...».

Έδωσα τις διαταγές στον εαυτό μου, αλλά η πραγματικότητα πραγματικότητα... Αρχίζω να λειώνω σαν παγωτό πάνω στη ζεστή άσφαλτο. Μόνο ο θυμός μου ακόμα με κρατάει κάπως από την κατάρρευση. Που δεν αντιδρά κανείς ρε γαμώ το. Που με βασανίζουν εν καιρώ ειρήνης και δεν το αντιλαμβάνεται κανείς…

Αλλά να, μια γυναίκα ακούγεται, μια γυναίκα που αντιδρά:

«Σας παρακαλώ… σταματήστε αυτά τα σκυλοτράγουδα, επιτέλους, σας παρακαλώ…είμαι άρρωστη…»

«Σε μένα μιλάτε;» λέει ο οδηγός.

«Μα σε ποιόν άλλον; Σε σένα…».

«Μα τα θέλει ο κόσμος κυρία μου. Δεν τα θέλετε;».

«Και βέβαια τα θέλουμε» απαντά μια κυράτσα…

«Μα πονάει το κεφάλι μου κυρία μου…Έρχομαι από γιατρό… Δεν είμαι υποχρεωμένη….» λέει η γυναίκα.

«Κι εγώ θέλω να χαλαρώσω με τραγούδια κυρία μου, δεν είμαι υποχρεωμένη…», απαντά η κυράτσα.

«Και γιατί σκυλοτράγουδα κυρία μου;…» φωνάζει ο οδηγός, «ελληνικά τραγούδια είναι…»

«Υπάρχουν και ξένα σκυλοτράγουδα; Δεν το ’ξερα…Αλλά δεν θα κάνουμε τώρα συζήτηση…κλείστε το».

«Βάλε Μπετόβεν στην κυρία παιδί μου…» φωνάζει η κυράτσα.

«Μα και Μπετόβεν να ήταν δεν είμαι υποχρεωμένη…καταλαβαίνετε… είμαι άρρωστη… έρχομαι από γιατρό….Και Μπετόβεν να ήταν δεν επιτρέπεται να μου τον επιβάλετε. Το λεωφορείο είναι μισθωμένο, ανήκει στους επιβάτες…».

«Επιβάτις είμαι κι εγώ κυρία μου», επιμένει η κυράτσα, κάνοντας τον οδηγό να καγχάσει χαιρέκακα, ενώ, ενώ χαμηλώνει κατά τι το εμετόριο…

Αυτή η φασαρία με δυνάμωσε. Αλλά στην ησυχία που ακολουθεί, τα χαμηλωμένα σκυλέ φτάνουν καθαρά ως εμένα. Και νοιώθω να με παραλύουν… Προσπαθώ από κάπου να πιαστώ…Κι ευτυχώς, ευτυχώς που υπάρχει κάτι να θυμώσω…ευτυχώς… αφού εντοπίζω πίσω μου δεξιά, έναν νεαρό, ήρεμο, απαθή. Έχει όλα όσα είχα στα εικοσιπέντε μου. Γένι, μαλλιά μακριά, επαναστατική εξάρτυση…όμως, μέσα του είναι χυλός… Η γενιά της καφετέριας γαμώ το… Όχι δεν είναι από αυτούς που βάζουν μπριλ κριμ και κλειστό παπουτσάκι με σοσόνι τον Ιούλιο… είναι απ’ αυτούς που υπολογίζουν να ρίξουν καμιά γκόμενα, διαφοροποιούμενοι, παίζοντάς το εμφανισιακά ολίγον τι Τσε Γκεβάρες. Γαμώ το καντήλι τους…

Έχουμε διανύσει σχεδόν τον μισό δρόμο, περάσαμε την Παλιοβούνα, φάνηκε ο Εύηνος. Πιο κάτω εκεί, δεξιά, στη στροφή, πάνω από τον Εύηνο, υπάρχει κάτι σαν ανεπίσημο πάρκινγκ. Όταν ταξιδεύω με τ’ αυτοκίνητό μου, σταματώ σ’ αυτό το σημείο, να δω τον Εύηνο από ψηλά... Αχ εσύ αέρα της ελευθερίας…Αλλά τώρα, τώρα είμαι σε λεωφορείο του ΚΤΕΛ, τώρα είμαι στην κόλαση, στα πρόθυρα εγκεφαλικού…

Μα ξάφνου, τι συμβαίνει; Βλέπω το νεαρό να περνά με σπουδή δίπλα μου κρατώντας πιστόλι. Λίγο πριν το ανεπίσημο αυτό πάρκινγκ, το άγναντο αυτό, πάνω από τον Εύηνο... Πριν καταλάβω καλά τι γίνεται ακούω:

«Κόψε δεξιά και σταμάτησε ρε σκατόμαγκα. Κόψε δεξιά, εδώ, εδώ, αλλιώς θα σου την ανάψω».

Ο οδηγός κόβει ταχύτητα, μπαίνει δεξιά και σταματά…Ο νεαρός πηγαίνοντας προς τον οδηγό, χτυπά στον ώμο την κυρία που ήθελε να χαλαρώσει.

«Σήκω να χαλαρώσεις κυρία μου. Μπρος, έξω, έξω… Κι εσύ έξω καριόλη…» λέει στον οδηγό. «Έξω κ’ οι δυο γαμώ την κωλοκοινωνία σας, γαμώ τις δημοκρατίες των πολυεθνικών…έξω…».

Δεν προλαβαίνω να δω. Οι δυο έχουν βγει έξω κι από κοντά τους ο νεαρός με το πιστόλι… Δεν προλαβαίνω να δω…κάποιοι σηκώνονται να κοιτάξουν…ακούω μόνο…όλοι σηκώνονται να κοιτάξουν… ακούω μόνο: «Εσύ γαμημένε βασανιστή για να πας στα αιώνια σκυλάδικα!». Κι ακούω την πρώτη πιστολιά. «Κι εσύ αγάμητη σκυλού για να βρεις την αιώνια χαλάρωση». Κι ακούω τη δεύτερη πιστολιά.

Βρίσκω τη δύναμη να σηκωθώ. Και προλαβαίνω να δω τον νεαρό να δίνει σάλτο προς της δασωμένη πλαγιά. «Δεν θα τον πιάσουν» σκέφτομαι. «Όχι. Δεν θα τον πιάσουν… Φεύγει προς τα βουνά…. Προς τις πηγές του Εύηνου… και… του Γαλαξία…»

https://www.youtube.com/watch?v=xLblxvI2rls

YΓ:  Όπως πάντα,  οι 2 εικόνες κρύβουν ... μουσική

:)

16 comments:

thalassaki said...

Wishful thinking :) Και δική μου συμπάθεια ο κ. Υφαντής.. υπέροχο το κείμενο. Καλησπέρα από μένα και πολλούς χαιρετισμούς, αγαπητέ Σταύρο.

KOSTAS PAP said...

Να πως ένα δυνατό όνειρο γίνεται φαντασίωση.
Καλό βράδυ.

ria said...

να ηξερες πόσες φορές ευχήθηκα να συνέβαινε κάτι τέτοιο στον οδηγό του λεωφορείου που με έφερνε στην αθήνα...

πολύ ωραίο για να είναι αληθινό!

ποτέ δεν ξέρουμε τι κρύβει κάποιος πίσω από τη βιτρίνα του.

athina μπασιούκα said...

Ως συγγραφέας, έχω ζήσει διάφορα τέτοια περιστατικά στην φαντασία μου. Δεν συμπεριλαμβάνουν όπλα, αλλά συνήθως κάποιες δολοφονικές ατάκες. Εννίοτε, περνάω και στην πράξη.

negentropist said...

@thalassaki

Wisful thinking indeed !

Mου αρέσει πολύ ο Υφαντής, αγαπητή φίλη. Ταυτίζομαι μαζί του ...

Καλή σου μέρα !

:)

negentropist said...

Κώστα

χωρίς τα όνειρα είμαστε χαμένοι :)

(Γι' αυτό άλλωστε και η ποίηση !)

Sharp Ties - Get That Beat

Καλημέρα !

negentropist said...

@ ria

Ποτέ !

Ιδιαίτερα στο internet ... Μη ξεχνιόμαστε :)

Slow Blues in E

Καλή σου μέρα αγαπητή φίλη ...

negentropist said...

Αθηνά

με ... τρομάζεις !!!

(μεταξύ μας, καλά κάνεις !)

Μεγάλο πράγμα η "αφαίρεση" σε κάθε μορφή τέχνης. Μας επιτρέπει την ταύτιση και το "πέταγμα" με την φαντασία ...

What's a woman

Καλή σου μέρα

:)

negentropist said...

@ thalassaki

Το τραγούδι που ... ξέχασα πριν :

Nah neh nah

:)

ria said...

ούτε και στην πραγματική ζωή...

όλοι έχουμε βιτρίνα, της ευτυχισμένης συζύγου και ας κλαίμε κάθε βράδυ βουβά στο μαξιλάρι γιατι ο σύζυγος πηδάει ότι βρει, της επιτυχημένης επαγγελματία και ας τρέμει το φυλλοκάρδι μας κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο ότι θα είναι η απόλυσή μας, της άψογης νοικοκυράς που κάνει όμως όσα βλέπει η πεθερά, της καλής κόρης που όμως σιχαίνεται τις οικογενειακές συγκεντρώσεις, της άτρωτης και σκληρής και ας είναι ένα κομμάτι βούτυρο...

το ίδιο και οι άντρες, όλοι κάτι κρύβουμε πίσω από το ντύσιμο το χτένισμα ή τον τρόπο ομιλίας...

καλό σαββατοκύριακο. ρίξε και μια βουτιά για μας τους πολύ θερινούς κολυμβητές!

Penny said...

Γειά σου!
Κι εμένα έπεσε στα χέρια μου το τεύχος και μου έκανε όντως εντύπωση το κείμενο αυτό!
Ρίξε μια ματιά στο ίδιο τεύχος και στο άρθρο "περιφρονώντας το σώμα", εξίσου ενδιαφέρον.
Καλό βράδυ

negentropist said...

Ναι Ρία ... πάντα η καταραμένη η βιτρίνα.

Συμφωνώ σε όλα !

Θυμήθηκα ένα όμορφο ποίημα του Πάνου Καπώνη με τίτλο (τι άλλο ?) Η Βιτρίνα !

Θα σε αγγίξω πίσω από το τζάμι
όταν με προκαλείς με τα πλαστικά
πράσινα μάτια σου και την ξανθιά
περούκα των μαλλιών σου που ξεχύνονται
στην βιτρίνα χιλιοφορεμένος οργασμός

Η ευκαιρία μου είναι την νύχτα
όταν η λαμπυρίζουσα σκιά των φορεμάτων
προβάλει τους γοφούς σου έγχρωμους
ως καμπύλη μεταξένιου ονείρου
κι εγώ κουκουλοφόρος απροσάρμοστος.

Κόλλησα αφίσες να μην σε βλέπω
ή να σου βάλω πλακάτ στο στήθος
στην απεργία των νεκρών σωμάτων
ή στην απαστράπτουσα παρέλαση
των σωμάτων ασφαλείας των μοντέλων

Και συ σιωπηλή
απειλή των μεταμεσονύχτιων χώρων
έκλαιγες όταν έσπασα τα τζάμια
και ακολούθησε η προσαγωγή βιαίως
ως κούκλα επί σφαγήν αθώου πλαστικού

Την επαύριο, οι εφημερίδες
σε είχαν πρωτοσέλιδη είδηση.



Αν τα καταφέρω το σ/κ, θα ρίξω τη βουτιά που ζήτησες. Στο κάτω - κάτω της γραφής, η ζωή όλων μας βρίθει απο βουτιές.

Kαληνύχτα με ένα όμορφο τραγούδι του George Benson :

Masquerade

:)

negentropist said...

Καλώς ήρθες αγαπητή Penny !

Δυστυχώς, δεν έχω το "φυσικό σώμα" του τεύχους που περιέχει το άρθρο "Περιφρονώντας το σώμα". Δεν το βρήκα μέχρι στιγμής. θα συνεχίσω πάντως την προσπάθεια μέχρι να το βρώ !

Γι' αυτή σου την επίσκεψη, επίτρεψέ μου να σου προσφέρω το παρακάτω όμορφο μουσικό κομμάτι της Nina Simone :

In The Dark

Εύχομαι καλό ξημέρωμα και ένα όμορφο σ/κ

:)

negentropist said...

Και όμως το βρήκα ... Θεσπέσιο κείμενο Penny. Απο τα καλύτερα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Σ' ευχαριστώ πολύ !!

Περιφρονώντας το σώμα - O φόβος της ελευθερίας

Νά'σαι καλά !

Let's Go Get Stoned

(Τhey talk about liquor ... anyway !)

:)

Penny said...

Ε, δεν είναι;Κι εγώ χάρηκα πολύ όταν το διάβασα. Εχουμε συνηθίσει να μας μπερδεύουν ενώ τα γράφει τόσο απλά, ξεκάθαρα.Τι τέλεια που βρήκες και το λινκ!Και το έψαχνα δικτυακά για να το στείλω σε κόσμο!Ευχαριστώ!

Και για το τραγούδι.Πολύ αγαπημένη η Nina..

Και για την παραπομπή στο good vibrations!Πολύ εντυπωσιακό και ενημερωτικό.

Εχεις καθιερώσει έναν μοναδικό,ωραίο και πολύ ενδιαφέρον τρόπο στις αναρτήσεις σου,οι εικόνες που κρύβουν τραγούδια, τα θέματα και ο τρόπος που τα προσεγγίζεις..θα σε επισκεφτώ ξανά.
κ σε σένα καλό σ/κ..

negentropist said...

Penny, σ' ευχαριστώ και πάλι :)

Βέβαια, το link δεν προϋπήρχε. Με αφορμή την δική σου προτροπή, βρήκα το άρθρο στο Κοντέινερ, και πληκτρολόγησα μόνο ένα μικρό απόσπασμα στο forum που έχω δημιουργήσει, έτσι για να δώσω σε όλους μία μικρή γεύση της ποιότητάς του.

Το forum μου στο οποίο αναφέρθηκα, είναι καθαρά πειραματικό, και δεν μπορώ να πω οτι το διατηρώ με εξαιρετική προσήλωση και ... επιμέλεια. Πάντως, αν έχεις το χρόνο και την διάθεση, είσαι ευπρόσδεκτη είτε να το επισκέπτεσαι είτε να γραφτείς (πανεύκολα) για να αφήνεις posts. Το ίδιο φυσικά ισχύει γα ΟΛΟΥΣ -ΕΣ που τυχόν ενδιαφέρονται !

Xαιρετώ με δύο video :

Cool of the Night

Cheers !

:)