Ο Σεπτέμβρης του 1903, Κωνσταντίνος Καβάφης, Κρυμμένα Ποιήματα
Τουλάχιστον με πλάνες ας γελιούμαι τώρα·
την άδεια την ζωή μου να μη νιώθω.
Και ήμουνα τόσες φορές τόσο κοντά.
Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα·
γιατί να μείνω με κλειστά τα χείλη·
και μέσα μου να κλαίει η άδεια μου ζωή,
και να μαυροφορούν οι επιθυμίες μου.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι
στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,
στ’ ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι.
Τα νέα της ημέρας, Αντώνης Αντωνάκος, Αδέσποτος Σκύλος
Θα σε πετύχει η ποίηση στο φτερό
με όλη τη νικοτίνη που ξόδεψες αράδα
και τα συκωτάκια που καλλιέργησες με το τσίπουρο
για να ταιριάξεις αλφαδιά τη νυχτόβια λίμπιντο
με το σεληνόφως.
Να σε καταλαβαίνουνε
οι μισθωτοί που αγοράζουν αβέρτα εφημερίδα
για να στεγνώσουν δίπλα στην έμμηνη ρύση της κυράς
τα νέα της ημέρας.
Να στάξουν στον υπνάκο που έρχεται
σκοτωμούς απάλιωτους κι εξάψεις
αρθράκια παθιάρικα για τις εξελίξεις
σαν φίμωτρα συζυγικά.
ΥΓ: Kλικ τις 2 εικόνες ... αδίστακτα ! Eντελώς όμως ...
:)
Ωωωω....Δεν περίμενα ποίηση σ'αυτό το blog...
ReplyDeleteοι πλάνες και τα όνειρα
ReplyDeleteτα μάτια δε γελούν
κι όταν δειλίες, φόβοι ή ντροπές
φανερωθούν
έτσι στα ξαφνικά
η εικόνα μένει μες στη μνήμη
κι όπως τα αποτυπώματά μας
που ούτε ο χρόνος δε μπορεί να ξεθωριάσει, έτσι κι αυτή στέκει απλά, στις σκέψεις που δε μπόρεσε σωστά να αναγνώσει, με άδεια μάτια να κοιτά
file υπέροχη ανάρτηση
ReplyDeleteκαι όμορφο το blokaki sou αλλα και το foroum . Λοιπών αυτό που ανέβασες μου θύμισε κάποια που είχα στο μυαλό μου . Θέλω να το αναδημοσιεύσω στο blog μου . Υπέροχη Φώτο αλλά και το ποίημα με εκφράζει . Να σαι καλα .
Καλώς σε βρήκα NEGENTROPIST!
ReplyDeleteΌμορφο το καλωσόρισμα του Σεπτέμβρη!
:)
"Μαυροφορεμένες επιθυμίες", δεν μπορείς να φανταστείς πόσα πράγματα γεννάει αυτή η έκφραση στο μυαλό μου.
ReplyDeleteΑν έβλεπα την κυρία να καπνίζει με αυτό το ύφος σε δημόσιο χώρο, δεν νομίζω πως θα με ενοχλούσε!
Καλό Σεπτέμβρη!!!
Άσε με Σεπτέμβρη να ονειρευτώ
ReplyDeleteΟκτώβρη να κρατήσω στα χέρια μου
Τα όνειρα!
ΥΓ. Μου αρέσει η real του Αντώνη Αντωνάκου. Μήπως τον... γνωρίζω;;;
Ιωάννα
ReplyDeleteανταποδίδω τους υπέροχους στίχους σου, με ένα αριστούργημα του έτους 1967, των Γιάννη Σπανού - Γιώργου Παπαστεφάνου, από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Νόελ Κάουαρντ που ανέβασε ο θίασος Λαμπέτη-Καρρά.
Κώστας Καρράς - Θυμήσου τον Σεπτέμβρη
Πες μου ότι γνωρίζεις τον Αντώνη Αντωνάκο για να τρελλαθώ εντελώς !!!
Νά'σαι καλά Ιωάννα !
:)
Stav σ'ευχαριστώ.
ReplyDeleteΓια να μη σε τρελάνω, τον Αντωνάκο τον γνώρισα μέσα από το διαδίκτυο (τη δουλειά του δηλαδή, όχι τον ίδιο).
Μου αρέσει ο σουρεάλ μάλλον τρόπος που συνθέτει τους στίχους, τον βρίσκω πρωτότυπο και αυθεντικό, απαλλαγμένο από ποιητικά μπιχλιμπίδια εντυπωσιασμού και στο κάτω-κάτω είναι φρέσκος και διαφορετικός...
ωραίος κι'ο Καβάφης , κι'ό Σεπτέμβρης , μέρος της ζωής μας κι'ο ένας , κι'ό άλλος...όμορφοι κι'οι δύο , είναι να μην τους μνημονεύουμε?
ReplyDeleteμου άρεσε το καλοσώρισμα- καλόπιασμά ?- του μηνός μέσα απο την αινιγματική αναφορά του ποιητή !
καλό φθινόπωρο negentropist!
Ο Σεπτέμβρης του Καβάφη όμως δεν είναι τόσο υπέροχος και ανοίγει τα χείλη να ξεστομίσει τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του για να μην τον πνίξουν μέσα του και τελικά μένει μόνος με τις πλάνες του.
ReplyDeleteΠολύ στενάχωρο ποίημα Neg.
Though spring is here,
ReplyDeleteTo me it's still September
That September in the rain
:)
Aκριβώς Celestia !
ReplyDeleteΑυτή είναι ΟΛΗ η ουσία ...
:)