Τις βρήκα όλες, καθισμένες γύρω-γύρω, έναν τέλειο κύκλο, κάτω απ' το φεγγάρι!
Έμεινα κατάπληκτος. Καμμιά δε νιαούρισε, ούτε φοβήθηκε καμμιά να φύγη. Αδιάφορες εκεί, σα να μην υπήρξα, καθισμένες σοβαρές στα δυο τους πόδια, σαν τέλεια αιγυπτιακά γλυπτά, που έτσι τις τίμησαν οι λαοί του Νείλου στους αιώνες, συσκέπτονταν...
Ολοφάνερα -έπαιρνα όρκο- συσκέπτονταν! Άλλο δεν μπορεί να σήμαινε η σοβαρότητά τους αυτή, ο τέλειος κύκλος τους κάτω απ' τ' ολόγιομο φεγγάρι, στη στρογγυλή αλλέα, όπου έφτανα συχνά τη νύχτα κ' έτρεχα μες στ' άλσος, στ' "αλώνι μου" που τόλεγα...
Και τώρα, στη μέση τ' "αλωνιού", αυτές! Κοιτώντας όλες μπρος τους, σιωπηλές, με μάτια σκιστά - που τα φανταζόμουνα μισόκλειστα, καθώς οι βαθειές τους σκέψεις τις είχαν έτσι απορροφήσει...
☮
