Εδώ και πολλά χρόνια επιδιώκω τα δίδυμα πάθη της Κβαντικής Θεωρίας Πεδίου (ΚΘΠ) και της υπαίθριας κολύμβησης. Οι ρυθμοί του νερού και της ΚΘΠ, που κυματίζουν σαν διαπλεκόμενα τετραδιάστατα σεντόνια, είναι συνυφασμένοι και συνδεδεμένοι με τους ρυθμούς του σώματός μου. Η αίσθηση της πλήρους βύθισης που νιώθω όταν μελετάω την Φύση, είναι παρόμοια με την αίσθηση της κολύμβησης σε κρύο νερό. Όμως, που βρίσκεται η έξαρση σ' όλα αυτά? Μα φυσικά στο ότι η έντονη βύθιση στη φύση, είτε νοητικά είτε... απευθείας, έχει μία ασυνήθιστη ομορφιά.
Πιό παλιά, ο Walt Whitman εμπνευσμένος από πρωταρχική παρόρμηση βυθιζόταν στα παρακάτω εκστατικά πανηγυρικά λόγια, για τη σπλαχνική σωματικότητα του φυσικού κόσμου:
O to bathe in the swimming-bath, or in a
good place along shore,
To splash the water! to walk ankle-deep, or
race naked along the shore.
O to realize space!
The plenteousness of all, that there are no
bounds,
To emerge and be of the sky, of the sun and
moon and flying
clouds, as one with them.
Τα υπόλοιπα είναι η θάλασσα και οι όμορφοι κυματισμοί της.
Σε τελική ανάλυση συν + πλέω μαζί του, αν και από εντελώς διαφορετική αφετηρία.
☮
