Aνεκτικότητα και σεβασμός

Για μένα δεν ήταν έκπληξη τα εντυπωσιακά ευρήματα έρευνας που ανέδειξε πέρυσι  ο Ηλίας Παπαϊωάννου στη θαυμάσια ομιλία του για το κοινωνικό κεφάλαιο (βλ. ιδιαίτερα το χρονικό σημείο 16:20).  Τα εν λόγω ευρήματα είναι από το World Values Survey (Παγκόσμια Έρευνα Αξιών), και προέρχονται κυρίως από το ερώτημα: Ποιά στοιχεία (χαρακτήρα ή αξιών) θεωρείτε σημαντικά να αποκτήσει ένα παιδί ?

Δυστυχώς, ο δείκτης "ανεκτικότητας και σεβασμού των άλλων" είναι για τον μέσο Έλληνα λιγότερο σημαντικός από ό,τι  σε κάθε άλλη χώρα. Στην έρευνα ήμασταν πανηγυρικά τελευταίοι (69οι στους 69 !!!)  Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι δεν θεωρούμε σημαντικό να μαθαίνουμε στα παιδιά ανεκτικότητα και σεβασμό. Οι τελευταίες χώρες (μαζί με την Ελλάδα) ήταν η Ουγκάντα, η Σαουδική Αραβία, η Αλγερία και το Πακιστάν. Οι πρώτες πέντε χώρες σ' αυτό το δείκτη ήταν η Σουηδία, η Ολλανδία, η Δανία, η Γαλλία και η Ισλανδία. 

Βέβαια οι έρευνες πρέπει να ερμηνεύονται με κάθε επιφύλαξη, αλλά εδώ το εύρημα δείχνει ξεκάθαρο, επειδή αναδύεται μέσα από πληθώρα άλλων συνδυαστικών ερωτημάτων που δείχνουν οτι -σε γενικές γραμμές- οι Έλληνες είμαστε ο πλέον καχύποπτος από τους "ευημερούντες" λαούς. Δεν εμπιστευόμαστε τον διπλανό μας, τους συνεργάτες μας .. εκτός ίσως από τους πολύ "δικούς" μας ανθρώπους.

Η χαμηλή εμπιστοσύνη, η χαμηλή ανεκτικότητα, ο χαμηλός σεβασμός είναι το υπόστρωμα της διχόνοιας, της αλληλοκατηγορίας και τελικά της εύκολης προσφυγής στη βία, ιδιαίτερα όταν ζοριζόμαστε. Σε μεγάλο βαθμό, το άθλιο αυτό υπόστρωμα υφαίνεται στο σπίτι και στο σχολείο ! 

Στις κοινωνίες όπου οι ενήλικες τηρούν κανόνες, φαίνεται οτι  οι γονείς ΔΕΝ θέλουν "υπάκουα" παιδιά, αλλά αντίθετα τους μαθαίνουν να υιοθετούν "αίσθημα ευθύνης", να είναι "ανεξάρτητα", και φυσικά "να ανέχονται και να σέβονται τους άλλους" !

Στην Ελλάδα θέλουμε τα παιδιά να έχουν προσωπικά εφόδια (πχ τα φροντιστηριακής μορφής .. πνευματικά αναβολικά) ώστε να πετυχαίνουν τους ατομικούς τους στόχους (πχ την είσοδό τους στα μέτρια παν/μια και πολυτεχνεία μας). Θέλουμε να είναι ανεξάρτητα (τουλάχιστον στα λόγια, γιατί τα ταπεράκια και τα χαρτζηλίκια .. άλλα δείχνουν!), επίμονα και όχι παθητικά υπάκουα. Όμως σπάνια μας ενδιαφέρει να είναι ανεκτικά, καλοί συνεργάτες, ευγενικοί συνομιλητές και τελικά, υπεύθυνοι πολίτες. Όμως το χειρότερο είναι ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, αντί να τα ενθαρρύνουμε για ελεύθερη και αδέσμευτη σκέψη, τα παγιδεύουμε αδίστακτα στις εγωϊστικές και περιοριστικές ιδεοληψίες μας  (πχ αριστεροσύνη, εθνικοφροσύνη, θρησκοληψία ..)

Έχω την γνώμη ότι οι παραπάνω σκέψεις ίσως να εξηγούν σε κάποιο βαθμό την συλλογική μας κακοδαιμονία, αλλά και την ανυπόφορη κοινωνικο-οικονομική κρίση στην οποία έχουμε περιέλθει. 

ΥΓ. Κλικάρετε αδίστακτα ότι βρεθεί στο .. διάβα σας !

:)