Για τον Νίκο που έφυγε...

 
Μόλις χθες το έμαθα...

Δεν έμελλε να ξαναβρεθούμε στη Τζιά.

Όμως, τα αξέχαστα νεανικά μας χρόνια είναι αναλλοίωτα στο χωροχρονικό συνεχές, όπως και οι καλοκαιρινές παρτίδες μας. 

(Από τον Σταύρο, γιο της τζιώτισας Μαίρης, η οποία δημιούργησε πριν από αρκετές δεκαετίες ένα αναγνωρίσιμο και δημοφιλές εστιακό σημείο στην Κορησσία, δηλαδή τον μοναδικό  καλοκαιρινό κινηματογράφο που κάποτε υπήρξε στο νησί, που τώρα είναι θαμμένος στο χρόνο αλλά και στα άδυτα του νου μας.) 

ΥΓ.  Η μοίρα των ανθρώπων είναι η μοναξιά. Οι στιγμές που ζούμε μόνοι μας είναι αμέτρητες. Οι στιγμές που ζούμε όλοι μαζί είναι λίγες.


☮