Τις προάλλες είδα στ' όνειρό μου έναν παλιό φίλο, ο οποίος μάταια προσπαθούσε επί σειρά ετών να τρυπώσει σε κάποιο πανεπιστήμιο, ημεδαπό ή ξένο, με βασικό εφόδιο το διδακτορικό του.
Άραγε τι σημαίνει να αξίζεις κάτι; Ή να αξίζεις αρκετά; Ή να είσαι, ευτελής, ασήμαντος, φτηνιάρικος; Τι σημαίνει να κερδίζεις χρήματα για να ζήσεις; Τι σημαίνει να σε προσλάβουν κάπου; Ή να σε απολύσουν;
Στα παραμύθια, η μορφή είναι η λειτουργία σου και η λειτουργία είναι η μορφή σου. Αν δεν κλώσεις το άχυρο σε χρυσάφι ή δεν κληρονομήσεις το βασίλειο ή δεν παντρευτείς την όμορφη πριγκίπισσα ή δεν πάρεις την καθηγεσία έστω και σε τρισάθλιο ελληνικό παν/μιο, τότε, όχι μόνο εγκαταλείπεις το παραμύθι χωρίς χρονοτριβή, αλλά γκρεμοτσακίζεσαι από το χείλος του μέσα σ' ένα κατάμαυρο δάσος, όπου δεν υπάρχει άλλη λειτουργία για σένα, ούτε εναλλακτική καριέρα. Τι συμβαίνει όταν οι ικανότητές σου δεν είναι πλέον επαρκείς για τις ανάγκες του παραμυθιού; Τότε σε παίρνει μιά ριπή ανέμου και σε εξαφανίζει μακριά.
Επί σειρά ετών έκανε αιτήσεις για καθηγητικές θέσεις, ιδιαίτερα στην ψωροκώσταινα όπου όλοι ονομάζονται καθηγητές, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ήθελε τόσο πολύ μιά τέτοια δουλειά. Αλλά πλέον, δεν ήταν σίγουρος γιατί την ήθελε. Κοίταξε τα χέρια του και δεν μπορούσε να πει αν ήταν τα δικά του.
«Ασφαλώς και μπορείς να διακρίνεις τα δικά σου χέρια» του είπα. «Μην είσαι ανόητος.»
«Δεν έχω πραγματική δουλειά» μου είπε. «Ασφαλώς και έχεις πραγματική δουλειά» του απάντησα. «Δεν έχω αλεύρι», υποτονθόρισε. «Γάμα το ψωμί! Μας τέλειωσε...» του φώναξα.
Μου ζήτησε να του ζωγραφίσω τον aleph μηδέν, ή αλλιώς το... πρώτο μικρότερο άπειρο, δηλαδή τον πληθικό αριθμό του συνόλου των φυσικών αριθμών. Πήρα ένα μολύβι και τον ζωγράφισα πολύ προσεκτικά. «Είναι σαν ένα κλαδί,» του είπα, «με δύο μικρά προσαρμοσμένα κλαράκια.» Σαν bonus του ζωγράφισα και τον θεόρατο, αλλά πιό φευγαλέο, aleph ένα.
«Ξέρεις Σταύρο;» ψέλισσε. «Θα ήσουν ένας εξαιρετικός δάσκαλος.» «Σ' ευχαριστώ πολύ» του είπα. Και φυσικά λίγο πριν ξυπνήσω, του "ζωγράφισα" έναν Ιακωβιανό πίνακα...
YΓ1. Κλικάρετε άφοβα τα 19 link και ιδιαίτερα τις 2 εικόνες
YΓ2. Turing and the apple (Scientific American, Ιούνιος 2021)
Nothing’s wholly certain. A half
apple lay beside the bed, bites
taken out of it, when his corpse
was found—though no one really tried
to ascertain if it contained
cyanide. After he had seen
Snow White, off and on he would chant
the haggish queen’s vile couplet. Did
he dip the apple in the brew
and let the Sleeping Death seep through?
And did it make his dreams come true?
Was he the smartest in the land?
What determines when a machine
must stop? Why is a program bound
to crash? Or a person? Was some
forgetful prince supposed to drop
by, give him the reviving kiss,
and start the soap opera up
again, absent forced estrogen?
Or was his being too at odds
with everything the problem? What
went amiss in this fairy tale?
Was the steeped fruit Newton’s or Eve’s?
Did he conceive himself beyond
skin and bone? Did he want to be
quantum-mechanically reborn
in the new form of other flesh?
Foresee a castle in the sky
for happy-ever-aftering?
His life of paradox remains
a core enigma. There’s no test
to disambiguate the dead
and sort out accident from will,
sheer inevitability
from Russian-roulette randomness,
much less a computer to plumb
the strange-looped onion depths of mind
and crack its tangled cryptograms.
We’d have the truth come absolute,
data bereft of ifs, but it’s
adrift, mute, undecidable,
lost in the laptop cenotaph.
