Δύσπνοια... revisited

Δεν έχεις αέρα στα πνευμόνια... 

Δεν έχεις καν τη δύναμη να σιχαθείς ΟΛΟΥΣ αυτούς που έφεραν τη δύσπνοια... 

Burn us up !


☮

Δύσπνοια ...

 

Εκεί που κάθεσαι, στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, ήταν οικόπεδο και δεν ξέρω τι, χωράφι ή βοσκοτόπι, και ερχότανε στην πέτρα σταυροπόδι το κλεφτόπουλο της παλαιάς γκραβούρας να αγναντέψει, καλή ώρα, από ψηλά το τοπίο, που σου κάνει, λες, καλό στα νεύρα.

Αλλά η θέα, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, προτού χτιστεί μπροστά σου το τετράγωνο, ήταν απεριόριστη ως την Αίγινα και δεν έπρεπε να ανεβαίνεις κάθε τόσο στην ταράτσα, να ξεχαστείς μήπως και φουντάρεις στον ακάλυπτο, που σε τραβάει περισσότερο κι από την τουριστική Ακρόπολη στο βάθος.

Κοίτα λοιπόν πώς περνάει η ζωή από το παράθυρο, απέναντι ακριβώς από το μπαλκόνι της νέας νοικάρισσας που ξεβρακώνεται μπροστά σου ένα μήνα τώρα, όταν μετακόμισε, τις οίδε από πού. Σε βλέπει και δεν τραβάει την κουρτίνα, τόσο κουρασμένη κάθε απόγευμα που γυρνάει από το γραφείο. Παρκάρει το Smart κάτω από τη μύτη σου.

Δεν έχεις αέρα στα πνευμόνια. Δεν έχεις τη δύναμη να σιχαθείς αυτούς που έφεραν τη δύσπνοια και δεν μπορείς να ψελλίσεις ούτε τα ξένα λόγια που άκουσες προχθές σε μια πάροδο της Αθηνάς στο παλκοσένικο: «Δεν θέλω άλλο να πεθαίνω». Δεν μπορείς καν να διανοηθείς πώς τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια της κατοχής είναι τώρα τα παιδιά με τα πρησμένα μάτια. Ζεις σε μια κοινωνία που η βία της μολύνει τα παιδιά της.

 Η ζωή σου έχει περάσει, το καταλαβαίνεις. Η μικρή εν τω μεταξύ με μια στροφή γύρω απ' τον άξονά της άναψε τσιγάρο και φυσικά δεν σε χαιρέτησε, ενώ η γειτόνισσά σου, η κυρία Βανού από το μονώροφο τότε, πριν από την αντιπαροχή και τον καρκίνο: «Πώς πάει η ζωή, νεαρέ;». Επίμονη ερώτηση να ισοφαρίσει, εννοείται, τα χτυπήματα που τη βρήκαν προτού αναγκαστεί να ταπεινωθεί στον εργολάβο και προσφάτως στον ακτινολόγο, σχεδόν φαλακρή, το μέλλον άδηλο, κόλλησε με τα χέρια της το «Ενοικιάζεται», φεύγει, πάει στην κόρη της, στη Χαλκίδα.  

Στοιβάχτηκαν στην εξώπορτα τα «Taxis» και τα «Pizza-Hot», ποια σύνταξη, για ποιον Στουρνάρα, πού είναι το αύριο που βλέπαμε χθες, ποιοι φόροι; Εχει δει συγκριτικά στοιχεία άλλων χωρών, τη βεβαιώνει ο υπουργός... 

 

ΥΓ1. Eπικαιροποιημένο, θεσπέσιο κείμενο του Γιώργου Βέλτσου

ΥΓ2. Kλικάρετε τις 2 εικόνες και .. τους 2 συνδέσμους 

 :)

Πυκνός ιστός

Σαφώς το λάτρεψα αστραπιαία.  Όχι μόνο επειδή με συνεπήρε η πολυεδρική ομορφιά του κειμένου, αλλά κυρίως γιατί διαισθάνθηκα ότι φωτίζει -ακροθιγώς έστω-  κάποιες ήδη ομολογημένες πλευρές της δικής μου ύπαρξης. Βλέπετε, έχω κι' εγώ προτίμηση στο μαύρο ..

Απολαυστικές οι παρακάτω έγχρωμες αλλά ταυτόχρονα λιτές πινελιές του Γιώργου Βέλτσου:

"Είχε ακόμη την κακή συνήθεια να εκλαμβάνει τον εαυτό του ως πνευματικό, όπως λένε, άνθρωπο. Πολλές φορές, η υποχρέωσή του να έχει ένα σώμα έπαιρνε στα μάτια του διαστάσεις ηθικές. Όμως κι αυτή ακόμη η ηθικότητά του λίγο διέφερε από την αμαρτία. Αλλά και πάλι, δεν επρόκειτο για εκπεφρασμένη βούληση. Oύτε ελευθέριος ούτε θεούσα.

Έσκαγε φυσικά. Κι όλες του οι κινήσεις, όλες οι δραστηριότητές του, οι σθεναρές και οι αδύναμες, οι χαμερπείς και οι μεγαλειώδεις, όλο το σθένος του εκφράζονταν σ’ ένα «habeas corpus». Έλεγε: «έχω ένα σώμα επειδή έχω μια ζώνη ευκρινούς και διακεκριμένης έκφρασης». Κι αυτό που εξέφραζε ευκρινώς, το σώμα του και μόνον αφορούσε. 

Όπως το ποτάμι διαποτίζει τον Καίσαρα όταν αποφασίζει να διέλθει τον Ρουβίκωνα -επειδή ο Καίσαρας έχει ένα σώμα που εισέρχεται και διαβαίνει τον ποταμό-, έτσι και οι φράσεις του, προαναγγελία της μάχης του με τη γραφή ήταν .. ένα: «ο κύβος ερρίφθη» που θα τον διέσωζε κι αυτόν, στην Ιστορία. Αλλά τίποτα από αυτά δεν θα ήταν ανθρωπίνως δυνατό και ιστορικώς αξιόλογο αν το νερό δεν κατέκλυζε το σώμα του Καίσαρα, αν η γραφή -ορμητικό ρεύμα- δεν ήταν ο Ρουβίκωνάς του.

Υπέφερε λοιπόν κι' αυτός. Έφερε δηλαδή το σώμα του στον ποταμό, υπέφερε το σώμα του να γράφει, να εμμένει στη δύναμη της εσαεί παραμονής του σε ροή. Αλλά η κινητικότητα αυτή, σωτήρια βιολογική προϋπόθεση στον αγώνα του κατά του χρόνου, τον άφησε αιωνίως έφηβο. Και ναι μεν, συνεπεία της παρατεταμένης εφηβείας του, ανέπτυξε ισχυρή αντίσταση απέναντι στα συμβατικά συμβάντα της ζωής των συνομηλίκων του, την ίδια όμως στιγμή ο παλιμπαιδισμός αυτός λειτουργούσε και ως υποταγή σε κάθε μεγάλο που συνέβαινε να κατέχει θέση ρυθμιστού της ζωής του· τις γυναίκες.

Κι επειδή δεν είχε την υπομονή να συνθέσει το opus magnum, η ποίησή του -σύντομη μορφή συντομευμένων αισθημάτων- επέπλευσε για λίγο στον καθρέφτη και βούλιαξε στον ψευδάργυρο της κοινοτοπίας, εκεί όπου ευφυολόγημα, αφορισμός και ποίημα αποσύρονται σαν .. θεότητες εγκαταλελειμμένης επαύλεως της ρωμαϊκής υπαίθρου. Κι όταν -προκειμένου να δικαιολογηθεί-, σε ώρες κατάπτωσης, ημέρες ανυπόφορης ζέστης, σχεδόν γυμνός, στα όρια του κλονισμού, αλλά συγχρόνως τόσο διαυγής ώστε να επιμένει να γράφει, όταν λοιπόν τελείωνε το ποίημα, τότε, με τη βοήθεια παρόδων, χωρίς να παρακάμπτει όμως τον πυκνό ιστό του πνεύματος, ο εαυτός του τον οδηγούσε στα προάστια όπου ο ποιητής διαθέτει γκαρσονιέρα. Εκεί, θα συναντούσε την Ερατώ. Πολύ αργότερα, την εποχή που ο Αρκάδιος είχε διατάξει την καταστροφή των ειδωλολατρικών ναών, πριν ξεφυτρώσουν οι βυζαντινοί ναΐσκοι στα ειδυλλιακότερα σημεία της Αττικής. 

Αλλά η σχέση του με την ποίηση συν τω χρόνω εξελίχθηκε σε έμμονη ιδέα με σοβαρές συνέπειες για την ψυχική του υγεία. Θα μπορούσε ακόμη και να γεράσει απότομα ή να τρελαθεί. Αυτός όμως, τον χαβά του: επειδή του είπαν πως η ποίηση είναι κεραμουργία με φωνήεντα, αντικατέστησε ένα-ένα τα ελενίτ στη στέγη του με κεραμικά Ισνίκ του δέκατου όγδοου αιώνα, που τα αγόρασε en gros στις κατεδαφίσεις της Βαγδάτης. Απ’ τους κινδύνους του αμίαντου, προτίμησε τις καπνισμένες τερακόττες. Λένε μάλιστα πως, σαν τον κροκόδειλο, διέθετε προστατευτικές φολίδες που τον προφύλασσαν από επαγγελματίες κυνηγούς. 

Τον εγκλώβισαν. Με βυτιοφόρο μετέφεραν αυτόν σε ζωολογικό κήπο και την απεικόνισή του στο σημείο της καρδιάς, στα μπλουζάκια που, από τότε, φορούσε αποκλειστικά.

Είχε προτίμηση στο μαύρο."

ΥΓ. Γιατί όχι ένα κλικ στις 2 εικόνες και στους 7 συνδέσμους ?

:)