Εκεί που κάθεσαι, στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, ήταν οικόπεδο και δεν ξέρω τι, χωράφι ή βοσκοτόπι, και ερχότανε στην πέτρα σταυροπόδι το κλεφτόπουλο της παλαιάς γκραβούρας να αγναντέψει, καλή ώρα, από ψηλά το τοπίο, που σου κάνει, λες, καλό στα νεύρα.
Αλλά η θέα, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, προτού χτιστεί μπροστά σου το τετράγωνο, ήταν απεριόριστη ως την Αίγινα και δεν έπρεπε να ανεβαίνεις κάθε τόσο στην ταράτσα, να ξεχαστείς μήπως και φουντάρεις στον ακάλυπτο, που σε τραβάει περισσότερο κι από την τουριστική Ακρόπολη στο βάθος.
Κοίτα λοιπόν πώς περνάει η ζωή από το παράθυρο, απέναντι ακριβώς από το
μπαλκόνι της νέας νοικάρισσας που ξεβρακώνεται μπροστά σου ένα μήνα
τώρα, όταν μετακόμισε, τις οίδε από πού. Σε βλέπει και δεν τραβάει την κουρτίνα, τόσο κουρασμένη κάθε απόγευμα που γυρνάει από το γραφείο. Παρκάρει το Smart κάτω από τη μύτη σου.
Δεν έχεις αέρα στα πνευμόνια. Δεν έχεις τη δύναμη να σιχαθείς αυτούς που έφεραν τη δύσπνοια και δεν μπορείς να ψελλίσεις ούτε τα ξένα λόγια που άκουσες προχθές σε μια πάροδο της Αθηνάς στο παλκοσένικο: «Δεν θέλω άλλο να πεθαίνω». Δεν μπορείς καν να διανοηθείς πώς τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια της κατοχής είναι τώρα τα παιδιά με τα πρησμένα μάτια. Ζεις σε μια κοινωνία που η βία της μολύνει τα παιδιά της.
Η ζωή σου έχει περάσει, το καταλαβαίνεις. Η μικρή εν τω μεταξύ με μια στροφή γύρω απ' τον άξονά της άναψε τσιγάρο και φυσικά δεν σε χαιρέτησε, ενώ η γειτόνισσά σου, η κυρία Βανού από το μονώροφο τότε, πριν από την αντιπαροχή και τον καρκίνο: «Πώς πάει η ζωή, νεαρέ;». Επίμονη ερώτηση να ισοφαρίσει, εννοείται, τα χτυπήματα που τη βρήκαν προτού αναγκαστεί να ταπεινωθεί στον εργολάβο και προσφάτως στον ακτινολόγο, σχεδόν φαλακρή, το μέλλον άδηλο, κόλλησε με τα χέρια της το «Ενοικιάζεται», φεύγει, πάει στην κόρη της, στη Χαλκίδα.
Στοιβάχτηκαν στην εξώπορτα τα «Taxis» και τα «Pizza-Hot», ποια σύνταξη, για ποιον Στουρνάρα, πού είναι το αύριο που βλέπαμε χθες, ποιοι φόροι; Εχει δει συγκριτικά στοιχεία άλλων χωρών, τη βεβαιώνει ο υπουργός...
ΥΓ1. Eπικαιροποιημένο, θεσπέσιο κείμενο του Γιώργου Βέλτσου
ΥΓ2. Kλικάρετε τις 2 εικόνες και .. τους 2 συνδέσμους
:)
7 comments:
να'σαι καλά negentropist.Πολύ δυνατό, πολύ ουσιαστικό κείμενο.
Πριν η Ψυχή μου μάθει το τραγούδι της Δύσποινας,
αποφάσισα γενναία να μείνω στην Επαρχία...
Δεν το μετάνιωσα ποτέ..
Κάθε πρώι, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ παίρνω βαθιές Ανάσες και τις Αφιερώνω σε Φίλους αγαπημένους, κι ας μην τους έχω συναντησει ποτέ...
~Ανάσα~
όσο μεγαλύτερη η δύσπνοια, so much tougher the fight...
το κείμενο πρώτο...
ακριβώς στο στυλ μου
γεια
Και πάνω απ' όλα, "το μέλλον άδηλο".
Είναι να μη με πιάνει το... αναρχικό μου;
Δυστυχώς ή ευτυχώς .. μάλλον είχε δίκιο ο Søren Kierkegaard:
“Life can only be understood backwards; but it must be lived forwards.”
Άδηλο το μέλλον Ιωάννα!
Χαιρετώ με μία ανεπανάληπτη φράση του Niels Bohr( 1885 - 1962), του περίφημου Δανού νομπελίστα Φυσικού:
"Prediction is very difficult, especially about the future!"
:)
Δυσπνοια όντως. Και κλειστοφοβία. Και καθε είδους φοβια. Ας ελπίσουμε ότι μεσα σε ολα αυτά θα μπορέσουμε να τη βγαλουμε καθαρη. Εμεις οι ανθρωποι.
Καλο βραδυ.
Xμ.. έχω τη γνώμη ότι με την ελπίδα δεν βγαίνει τίποτε!
Μία ενδιαφέρουσα απάντηση βρίσκεται ανάμεσα στις λέξεις του παρακάτω εικονοκλαστικού διαλόγου, από το The Princess Bride του William Goldman:
― “We’ll never survive!”
― “Nonsense. You’re only saying that because no one ever has.”
:)
Post a Comment