July 23, 2009

Miracles



Why, who makes much of a miracle?
As to me I know of nothing else but miracles,
Whether I walk the streets of Manhattan,
Or dart my sight over the roofs of houses toward the sky,
Or wade with naked feet along the beach just in the edge of the water,
Or stand under trees in the woods,
Or talk by day with any one I love, or sleep in the bed at night
with any one I love,
Or sit at table at dinner with the rest,
Or look at strangers opposite me riding in the car,
Or watch honey-bees busy around the hive of a summer forenoon,
Or animals feeding in the fields,
Or birds, or the wonderfulness of insects in the air,
Or the wonderfulness of the sundown, or of stars shining so quiet
and bright,
Or the exquisite delicate thin curve of the new moon in spring;
These with the rest, one and all, are to me miracles,
The whole referring, yet each distinct and in its place.To me every hour of the light and dark is a miracle,
Every cubic inch of space is a miracle,
Every square yard of the surface of the earth is spread with the same,
Every foot of the interior swarms with the same.
To me the sea is a continual miracle,
The fishes that swim--the rocks--the motion of the waves--the
ships with men in them,
What stranger miracles are there?

Walt Whitman


Αφιερωμένο στον Πέτρο Ορφανίδη (ΕΕΑ, 31-3-1973)














Δεν ξέρω αν έχετε ποτέ πειραματιστεί να παρατηρήσετε κάτι με όλες σας τις αισθήσεις. Έχετε παρατηρήσει ένα καταπράσινο λιβάδι, τα πουλιά και το φεγγαρόφωτο τη νύχτα πάνω απο τη θάλασσα, για να καταλάβετε αν τα παρατηρείτε εν μέρει ή με όλες σας τις αισθήσεις εντελώς "ξύπνιες ?"

Οι δύο αυτές καταστάσεις είναι τελείως διαφορετικές. Όταν παρατηρείτε κάτι εν μέρει, ριζώνετε στη ζωή σας πιο πολύ τη διαχωριστική εγωκεντρική στάση.

Αλλά όταν παρατηρείτε το φεγγαρόφωτο που φτιάχνει ένα μονοπάτι πάνω στα νερά με όλες τις αισθήσεις σας, δηλαδή με το νου σας, την καρδιά σας, τα νεύρα σας, δίνοντας όλη σας την προσοχή σ' αυτή την παρατήρηση, τότε θα δείτε μόνοι σας ότι δεν υπάρχει κέντρο απο το οποίο παρατηρείτε.

July 2, 2009

Αναδυόμενες Σκέψεις


Πρόσφατα είδα στον ύπνο μου ότι ήμουν ο άπιστος πανεπιστημιακός καθηγητής, που γύρισε σπίτι τρεις η ώρα το πρωϊ, με τα ρούχα του στραπατσαρισμένα, τα μαλλιά του ανακατωμένα, τη γραβάτα λυμένη κλπ, και μπήκα στη κρεβατοκάμαρα στις μύτες των ποδιών.

Ξαφνικά το φως άναψε !

"Περιμένω τις εξηγήσεις σου", μου είπε σε αυστηρό τόνο η γυναίκα μου.

"Ε, καλά", απάντησα δειλά, "το παραδέχομαι. Είχαμε βγεί έξω με τα παιδιά και ήπιαμε και, να έχασα μερικά λεφτά στα χαρτιά, και είχε και ... γυναίκες".

"Δεν μπορείς να με ξεγελάσεις εμένα" μου απάντησε καχύποπτα η συμβία μου. "Πάλι Φυσική έκανες !"

Έπειτα απο χρόνια "ερωτικής" ενασχόλησης με την σωματιδιακή φυσική, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ιστορία του Αδάμ και της Εύας στη Βίβλο είναι λανθασμένη. Δεν αληθεύει οτι ο όφις είπε στην Εύα να φάει το μήλο της γνώσεως, ότι εκείνη τον άκουσε, ότι κατόπιν το πρόσφερε στον Αδάμ και ότι ο θεός τους καταδίκασε και τους δύο στο μαρτύριο της δουλειάς και του θανάτου για να τιμωρήσει την παρακοή τους.

Αυτό που πραγματικά συνέβη είναι ότι ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν φίδι σε ένα κινέζικο ρεστοράν που ονομαζόταν Γνώση και τελείωσαν το γεύμα τους με λι-τσι και μπισκότα της τύχης.

Ο Αδάμ άνοιξε το μπισκότο του και διάβασε : "Να οι εξισώσεις του Σύμπαντος. Καλή τύχη με τους υπολογισμούς σου."

Άνοιξε και η Εύα το δικό της μπισκότο και διάβασε: "Μη πιστεύεις τίποτα απ' όσα σου λέει αυτός ο άντρας."

Και έτσι άρχισε η ιστορία του κόσμου όπως τον ξέρουμε...


ΥΓ1: Θεωρώ αξιωματικά ίσως, ότι η θεωρητική φυσική στοιχειωδών σωματιδίων και η αστροφυσική είναι για την φαντασία μας εξίσου πολύτιμες όσο η τέχνη, η μουσική και το Θέατρο. Μας χαρίζουν μία πολύ καλύτερη αίσθηση του εαυτού μας και της θέσης μας στον κόσμο...

ΥΓ2: "Υπάρχουν υπερβολικά πολλά άστρα σε ορισμένα μέρη, ενώ αλλού δεν είναι αρκετά, όμως, δίχως άλλο, αυτό είναι κάτι που μπορεί χωρίς καθυστέρηση να διορθωθεί." (Mark Twain)