Phenomenal Woman και ένα ... βαζάκι

Πριν απο αρκετά χρόνια είχα διαβάσει το ποίημα Phenomenal Woman της Μaya Angelou. Tότε δεν το είχα εκτιμήσει όσο έπρεπε. Όμως ξανάπεσε στα χέρια μου τις τελευταίες μέρες και κυριολεκτικά με κεραυνοβόλησε. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το δεύτερο άτιτλο ποίημα κάποιας αξιόλογης φίλης, που το έγραψε κυριολεκτικά στο γόνατο, σε χρόνο σαφώς ελάχιστο.  

Phenomenal woman

Pretty women wonder where my secret lies.
I'm not cute or built to suit a fashion model's size
But when I start to tell them,
They think I'm telling lies.
I say,
It's in the reach of my arms
The span of my hips,
The stride of my step,
The curl of my lips.
I'm a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That's me.

I walk into a room
Just as cool as you please,
And to a man,
The fellows stand or
Fall down on their knees.
Then they swarm around me,
A hive of honey bees.
I say,
It's the fire in my eyes,
And the flash of my teeth,
The swing in my waist,
And the joy in my feet.
I'm a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That's me.

Men themselves have wondered
What they see in me.
They try so much
But they can't touch
My inner mystery.
When I try to show them,
They say they still can't see.
I say,
It's in the arch of my back,
The sun of my smile,
The ride of my breasts,
The grace of my style.
I'm a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That's me.
 

Now you understand
Just why my head's not bowed.
I don't shout or jump about
Or have to talk real loud.
When you see me passing
It ought to make you proud.
I say,
It's in the click of my heels,
The bend of my hair,
The palm of my hand,
The need for my care,
'Cause I'm a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That's me.

Άτιτλο

Όταν θα φύγεις, θα φτιάξω ένα βαζάκι με αναμνήσεις

κι εκεί θα φυλακίσω για πάντα

τις όμορφες στιγμές

αυτές που μου χάρισες να σε θυμάμαι…

Θα βάλω μέσα άρωμα

το άρωμα  του γιασεμιού,

κι έτσι δεν θα ξεχάσω την  αίσθηση ευωδίας που μου άφησε η ψυχή σου

Θα βάλω κόκκους άμμου

και λίγα από τα άστρα του ουρανού

και θα ναι το  «ευχαριστώ» για τις αμέτρητες γνώσεις που μου χάρισε ο νους σου

θα βάλω τραγούδια, μουσικές, στίχους και ποιήματα

απάντηση σε όλες τις σιωπές ,

αυτές που άκουγα

να φωνάζουν δυνατά

τα "γιατί" σου...

θα βάλω εξηγήσεις

γι’ αυτά που ήθελα να ξέρεις

αλλά δεν τόλμησα να στα πω ποτέ...

θα βάλω για ελπίδα μια χούφτα βότσαλα,

μήπως έτσι, κάποια μέρα

βρεις το δρόμο να γυρίσεις πίσω σε μένα…

και πριν κρύψω το βαζάκι στο σεντούκι της μνήμης μου

θα σου δώσω έναν όρκο,

«να το σφραγίσω με την υπόσχεση

πως δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!»

 













YΓ: Όπως πάντα ... 2 links στις εικόνες ... και 2 links στο κείμενο ... 

:)