Free space .. vs .. can't get enough ?

Είτε το θέλουμε είτε όχι, κολυμπάμε στη θάλασσα των .. "εξωτερικά" πολύτιμων δραστηριοτήτων ! Μου αρέσει να τις χαρακτηρίζω έτσι, επειδή είναι συνυφασμένες κυρίως με την επίτευξη εμφανούς αποτελέσματος.  Τέτοιες δραστηριότητες είναι το κτίσιμο ενός εξοχικού, το όμορφο ντύσιμο, το καθάρισμα ενός δωματίου, η καθημερινή εργασία, η βοήθεια σε κάποιο ηλικιωμένο να περάσει τον δρόμο, ο πρωταθλητισμός κλπ. Σε αντιδιαστολή υπάρχουν και οι .. "εγγενώς" πολύτιμες δραστηριότητες, όπου το ενδιαφέρον εστιάζεται  στην ίδια τη δραστηριότητα και όχι στην επιτελεσματική της αξία.

Η ακρόαση μουσικής είναι ένα έξοχο παράδειγμα. Ακούμε μουσική επειδή εκτιμούμε την αξία της και όχι επειδή έχουμε κάποια εμφανή επιδίωξη. Επιπλέον, ένας αληθινός ζωγράφος που θεωρεί ότι η ζωγραφική είναι ουσιώδης στη ζωή του - ας πούμε αναπόσπαστο μέρος της προσωπικής του ταυτότητας - ΔΕΝ διακόπτει οριστικά την τέχνη του, αν  και ενδεχομένως μπορεί να την αναστείλει περιστασιακά ή ακόμα και να παρατήσει εντελώς κάποιο συγκεκριμένο πίνακα. Γενικότερα, τα ίδια ισχύουν και για κάθε διανοητική ή ηθικής φύσεως δραστηριότητα, που συνδέεται ουσιωδώς με την ανθρώπινη ταυτότητα. Όχι μόνο δεν τις σταματάμε, αλλά τις θεωρούμε αναγκαία χαρακτηριστικά για την πληρότητα της ζωής μας.

 

Κάτω από ποιές προϋποθέσεις θεωρούμε ότι υπάρχει εγγενής αξία στην μουσική απόλαυση, στη ζωγραφική, στο στοχασμό ή ακόμα  και στη συνύπαρξη με κάποιο αγαπημένο  πρόσωπο ?

Ασφαλώς μία απαραίτητη προϋπόθεση είναι το βάθος της δραστηριότητας σε συνδυασμό με την προσφερόμενη ποικιλία, που αποτελεί ένα παράγοντα αδιάπτωτων εκπλήξεων. Έτσι δεν υπεισέρχεται το τέρας της βαρεμάρας, αλλά αντίθετα αναδύονται συνεχώς διαφορετικές πλευρές που αυξάνουν την απόλαυση.  Αν η μουσική είναι μονότονα επαναλαμβανόμενη, είναι δυστυχώς προβλέψιμη ..  και παρά τον ενδεχόμενο ρυθμό δεν θα είχε το στοιχείο της έκπληξης και αυτόματα δεν θα ήταν  ενδιαφέρουσα.  Παρόμοια, αν η ζωγραφική τέχνη αφορούσε την μονότονη αναπαραγωγή των ίδιων γραμμών, θα ήταν μία εξαιρετικά βαρετή δραστηριότητα. Το ίδιο θα συνέβαινε και με τον στοχασμό, αν το αντικείμενό του ήταν συνεχώς το ίδιο πρόβλημα. Τότε θα έπαυε να είναι διανοητικά προκλητικός.

Με την ίδια λογική, ένα πρόσωπο που μας τραβά σαν μαγνήτης και μας αρέσει να είμαστε μαζί του,  είναι κάποιο με το οποίο απολαμβάνουμε την .. ιδιαίτερη από κοινού εμπλοκή σε πληθώρα φυσικών και πνευματικών δραστηριοτήτων. Χωρίς αυτή την ποικιλία δεν υπάρχει οξυγόνο. Πχ ένα σπουδαίο κομμάτι του "πηγαίνουμε μαζί" στον κινηματογράφο, δεν αναδύεται κυρίως απο την ποιότητα μιας ταινίας, αλλά απο το ότι την "βλέπουμε" μαζί !

Είναι προφανές ότι οι "εγγενώς" πολύτιμες δραστηριότητες δεν αποκλείουν η μία την άλλη. Γιά παράδειγμα, η εγγενής αξία της ανάγκης δύο εραστών να είναι μαζί, δεν σημαίνει ότι πρέπει να συνυπάρχουν συνεχώς ! Σε μία υγιή σχέση η σπουδαιότητα του "προσωπικού χώρου" είναι εκ των ουκ άνευ.  Η ύπαρξη ενός τέτοιου χώρου είναι σημαντική αφού επιτρέπει στον καθένα να εξασκήσει με άνεση τις προσωπικές εγγενώς πολύτιμες δραστηριότητές του, όπως το γράψιμο, το blogging, την ζωγραφική κλπ .. Επιγραμματικά θα μπορούσα να "εγκιβωτίσω" την τελευταία ανάγκη στην εξής πρόταση: "Λατρεία μου, δεν σε χορταίνω .. αλλά μερικές φορές θέλω να΄μαι μόνος μου!"

YΓ:  Oι 2 εικόνες "κρύβουν" αντίστοιχες εκπλήξεις !

:)