The glories of our blood and state
Are shadows, not substantial things;
There is no armour against fate;
Death lays his icy hand on kings:
Sceptre and crown
Must tumble down,
And in the dust be equal made
With the poor crooked scythe and spade.
Δεν υπάρχει καμμία πανοπλία ενάντια στη μοίρα...
Το παραπάνω συγκλονιστικό απόσπασμα από το γνωστό ποίημα του Τζέιμς Σίρλεϋ (1659) είναι μόνιμα εγκατεστημένο στο μυαλό μου από την ηλικία των 17 χρόνων.
Υπέυθυνος γι' αυτή τη διαχρονική δέσμευση κάποιων νευρώνων του εγκεφάλου μου ήταν ο χαρισματικός καθηγητής των Αγγλικών στη Σχολή Αναβρύτων Πέτρος Ορφανίδης, ένας εξαιρετικά καλλιεργημένος άνθρωπος, που έκανε το... extra mile, δηλ. το κάτι παραπάνω για τους μαθητές του.
Ο Πέτρος μας προσέφερε ιδιαίτερα φίλτρα για να διακρίνουμε την πραγματική Ποίηση και την ομορφιά που σπανίζει, σε αντιδιαστολή με την άφθονη ασχήμια που υπάρχει τριγύρω μας και δυστυχώς βαφτίζεται ως "ποίηση", υπό τον μανδύα της δήθεν προσωπικής έκφρασης του κάθε... πικραμένου.
Ίσως γι' αυτό το λόγο, στη ζωή μου πάντα συντονιζόμουν απόλυτα με τον παρακάτω έξοχο, εικονοκλαστικό αφορισμό του Paul Dirac:
"The aim of science is to make difficult things understandable in a simpler way; the aim of poetry is to state simple things in an incomprehensible way. The two are incompatible."
