November 30, 2009

Deadly Mind Game



















Μία σουρεαλιστική ιστορία του Charlie Fish, που δεν είναι απίθανο να υλοποιηθεί κάποτε και στις δικές μας ζωές.  Αφήστε που  μπορεί ήδη να μας συμβαίνει και να μη το έχουμε καταλάβει ...

Προσοχή !  Οι λέξεις με τις οποίες  "παίζουμε" στο scrabble της ζωής μας, πολλές φορές επαληθεύονται, όπως στη παρακάτω ιστορία. Γι' αυτό ας τις διαλέγουμε προσεκτικά, κι' ας αδιαφορούμε για το "στημένο" παιχνίδι της ρουτίνας και της συμβατικότητας. Τουλάχιστον, όσο μπορούμε, όσο υπάρχει καιρός ...

Για να γίνουν κατανοητά τα παραπάνω, πρέπει οπωσδήποτε να έρθετε σε επαφή με την παρακάτω μικρή ιστορία, κλικάροντας τα εξής δύο links :

Death By Scrabble (κείμενο)

Death By Scrabble (video)

Όποιο σας βολεύει καλύτερα ... Εγώ πάντως, συνιστώ και τα δύο !












YΓ: Για όσους δυσκολεύονται να προσεγγίσουν το πνεύμα της ιστορίας, αρκεί να πούμε οτι ο 42χρονος ΔΕΝ μισεί την γυναίκα του, αλλά την ισοπεδωτική ρουτίνα του !

November 26, 2009

Κακές ιδέες




Ο κόσμος μας ειναι κυριολεκτικά γεμάτος απο κακές ιδέες. Υπάρχουν ακόμη περιοχές στον πλανήτη, όπου κάποιοι άνθρωποι θανατώνονται για φανταστικά εγκλήματα, όπως η βλασφημία, και θύλακες όπου το σύνολο της εκπαίδευσης των παιδιών συνίσταται στη διαδικασία της απαγγελίας θρησκευτικών μύθων απο ένα αρχαίο βιβλίο.

Υπάρχουν χώρες στις οποίες οι γυναίκες στερούνται σχεδόν όλων των ανθρώπινων ελευθεριών, εξαιρούμενης της αναπαραγωγής ! Και όμως, αυτές οι κοινωνίες αποκτούν με μεγάλη ταχύτητα τρομακτικά οπλοστάσια απαρτιζόμενα απο εξελιγμένα οπλικά συστήματα.

Αν δεν μπορέσουμε να εμπνεύσουμε τον αναπτυσσόμενο κόσμο, και ιδιαιτέρως τον μουσουλμανικό κόσμο, έτσι ωστε να στραφεί σε στόχους που είναι συμβατοί με τον παγκόσμιο πολιτισμό, τότε μας περιμένει όλους ένα δυσοίωνο μέλλον.

Η θρησκευτική βία είναι ανάμεσά μας, επειδή οι θρησκείες είναι εξ΄ ορισμού εχθρικές η μία απέναντι στην άλλη. Αυτοί οι  άνθρωποι, που υιοθετούν ισχυρές απόψεις χωρίς στοιχεία, θα έπρεπε να ανήκουν στο περιθώριο των κοινωνιών μας, και όχι στις αίθουσες της εξουσίας. Το μόνο πράγμα που πρέπει να σεβόμαστε στη θρησκευτική πίστη του άλλου, είναι η επιθυμία του για μία καλύτερη ζωή σε αυτόν τον κόσμο. Δεν χρειάζεται ποτέ να σεβαστούμε την βεβαιότητά του ότι τον αναμένει μια καλύτερη ζωή σε κάποιο επόμενο κόσμο. Στις μέρες μας γνωρίζουμε αρκετά για να πούμε ότι ο "θεός" του Αβραάμ δεν είναι αντάξιος, όχι μόνον του μεγαλείου του σύμπαντος, αλλά ούτε καν του ίδιου του ανθρώπου ! 
















PS: Click above images ... if u dare :)

November 17, 2009

Η μέρα που σε πήραν στο στρατό
















ΣΕ ΧΡΟΝΟΝ ΣΑΦΩΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΝ
ΑΝΑΤΡΕΞΑΜΕΝ ΕΙΣ ΠΑΙΔΙΚΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ
ΑΡΓΟΤΕΡΟΝ
ΕΙΣ ΕΦΗΒΙΚΑΣ ΕΠΟΧΑΣ
ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΩΣ
ΚΑΤΑΛΗΞΑΜΕ ΝΑ ΟΙΚΤΙΡΟΥΜΕ
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
ΤΡΕΧΟΝΤΟΣ ΕΤΟΥΣ

Ίσως το πιο αγαπημένο μου ποίημα ...

Κάποια χρόνια πριν, το έγραψε ο αδελφός μου ειδικά για την περίσταση,  και μου το έδωσε λίγες ώρες πριν  φύγω για την υποχρεωτική (?) στρατιωτική θητεία.

Βέβαια, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει κάτι, εκτός ίσως απο το να αναπνέει ...

















YΓ: Οι 2 εικόνες υπόσχονται κάτι περισσότερο, μόνο αν ... κλικάρετε

:)

November 15, 2009

Tο χλοοκοπτικό


http://telestream.interia.pl/teledyski/HQ/q/r/Jazzkantine7_Jazzkantine_22866.mp4

Tο χλοοκοπτικό σταμάτησε, δύο φορές
Σκύβοντας, βρήκα ένα σκαντζόχοιρο να ‘χει φράξει τις λεπίδες
Δολοφονημένο. Την είχε αράξει στο ψηλό γρασίδι.
 
Τον είχα ξαναδεί, τον είχα κιόλας ταΐσει μια φορά.
Τώρα, είχα καταστρέψει το διακριτικό του κόσμο.
Ανεπανόρθωτα. Η ταφή δεν βοήθησε καθόλου.

Το επόμενο πρωί, όταν εγώ σηκώθηκα, αυτός εκεί στο χώμα.
Την πρώτη μετά του θανάτου μέρα, η νέα απουσία,
Έχει πάντα την ίδια γεύση.
Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ...
Ο ένας με τον άλλο, θα πρέπει να είμαστε καλοί ...
Όσο υπάρχει ακόμη καιρός.

Philip Larkin 

 




















YΓ: Χτυπήστε την πόρτα με click, για ονειρική μουσική ... Και τον σκαντζόχοιρο ... επίσης.  Γιατί όχι ;

November 11, 2009

Γυναίκες και Ηλεκτρόνια




Μία γνωστή μου φιλόλογος, διατύπωσε πρόσφατα τον συναρπαστικό ισχυρισμό ότι oι γυναίκες καταλαβαίνουν τους υπολογιστές καλύτερα απ' ότι οι άντρες. Αφού εξήγησε την σαφή θέση της, διαπίστωσα ότι ενδεχομένως να είχε δίκιο !

Μου τόνισε ότι οι άντρες θέλουν πάντοτε να μαστορεύουν τον Η/Υ, να τον διαλύουν, να προσθέτουν μνήμη και περιφερειακά, ενώ οι γυναίκες εστιάζουν την προσοχή τους σε σπουδαιότερα πράγματα, όπως πχ την αποστολή με email δεκάδων προσκλήσεων για μία συγκέντρωση αποφοίτων λυκείου. Αμέσως κατάλαβα ότι αυτό εναρμονίζεται πλήρως με τις δικές μου εμπειρίες στα προϊόντα της τεχνολογίας. Όταν για παράδειγμα χαλάει το αυτοκίνητό μου, με πιάνει ακατάσχετη μανία να εντοπίσω επακριβώς τη βλάβη και καθυστερώ, ενώ εκείνη με διαβεβαιώνει ότι σε ανάλογη περίπτωση θέλει απλώς  να ξοδέψει μερικά χρήματα για την επισκευή, ώστε μετά να οδηγήσει για να συναντήσει τις φίλες της στο συνηθισμένο τους στέκι. Οι γυναίκες φαίνεται να αντιλαμβάνονται διαισθητικά ότι ο τρόπος λειτουργίας έχει πολύ μικρότερη σπουδαιότητα απο την χρήση.

Στο ανώτατο επίπεδο οι Η/Υ είναι εργαλεία που αποθηκεύουν και επεξεργάζονται μηνύματα, κείμενα, εικόνες, σχέδια,  video και μας επιτρέπουν το άνοιγμα καναλιών  επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους. Στο επόμενο επίπεδο προς τα κάτω, έχουμε τον επεξεργαστή, την μητρική κάρτα, και τις υποδοχές επέκτασης με διάφορα  καλούδια  τόσο ισχυρά, που απαιτούν πρόσθετους ανεμιστήρες. Πιό κάτω, βρίσκουμε μικροτσίπ πυριτίου με τα φανταστικά τους συμπλέγματα  διασυνδέσων και τα ενσωματωμένα τρανζίστορ διατεταγμένα σε πύλες. Ακόμη πιό κάτω είναι το "ντοπαρισμένο" κρυσταλλικό πλέγμα των ατόμων πυριτίου, μέσα απο το οποίο διαδίδονται τα ηλεκτρόνια και οι οπές.

Είναι νομίζω εύλογο να στέλνονται όλες εκείνες οι προσκλήσεις που προαναφέραμε, χωρίς να πολυσκεφτόμαστε την αξιοπιστία της τεράστιας γκάμας οργανωσιακών λειτουργικοτήτων, που η καθεμιά τους στηρίζεται στην κατώτερή της και συνάμα στηρίζει την ανώτερή της. Το πώς λειτουργεί το κάθε επίπεδο δεν έχει σημασία. Αρκεί να αποσταλούν οι προσκλήσεις ! Στο κάτω κάτω μπορούμε να το κάνουμε πηγαίνοντάς τες και οι ίδιοι.

Βέβαια δεν βλάπτει που και που να θυμόμαστε οτι οι Η/Υ είναι μηχανές. Όπως και κάθε άλλη μηχανή λειτουργούν μετακινώντας ύλη απο το ένα μέρος στο άλλο. Επειδή η εν λόγω ύλη αποτελείται αποκλειστικά και μόνο απο ηλεκτρόνια, κινείται με ταχύτητα αστραπής, αλλά εννοιολογικά δεν διαφέρει απο ένα βάκτρο εμβόλου ή έναν στροφαλοφόρο άξονα αυτοκινήτου. Σε τελική ανάλυση ο σκοπός της μηχανικής υπολογιστών εξακολουθεί να είναι η συναρμολόγηση μηχανικών συνδέσεων ικανών να προκαλέσουν κάτι φυσικό, όπως την απόθεση μελανιού σε μιά σελίδα χαρτιού, την κίνηση του κώνου ενός μεγαφώνου ή την συστροφή του υγρού κρυστάλλου σε κάποιο εικονοστοιχείο οθόνης. Όμως μια κρίσιμη διαφορά ανάμεσα στους υπολογιστές και τα άλλα είδη μηχανών έγκειται στην ευκολία με την οποία μπορούν να τροποποιηθούν οι μηχανικές τους συνδέσεις. Αυτή η διαδικασία τροποποίησης ονομάζεται προγραμματισμός . Μπορεί να τα έχουμε ξεχάσει ή να μην τα γνωρίζουμε όλα αυτά, αλλά ίσως δεν πειράζει, εφόσον εκείνο που τελικά μετράει είναι να σταλούν οι προσκλήσεις!

Είναι λοιπόν προφανές ότι χρωστάμε την ύπαρξη, την αξιοπιστία και την χρησιμότητα των Η/Υ σε αρχές οργάνωσης. Το ότι οι γυναίκες κατανοούν καλύτερα την σπουδαιότητα του ανώτατου επίπεδου των οργανωσιακών λειτουργικοτήτων δεν αποτελεί είδηση, επειδή ήταν ήδη γνωστό στους αρχαίους, γραμμένο σε πάμπολλα κείμενα, με πλέον αξιοσημείωτο το I Ching. Σύμφωνα με την ταοϊστική φιλοσοφία, το Σύμπαν ωθείται προς τα εμπρός απο την σύγκρουση δύο αντίθετων αρχών, του Γιν και του Γιανγκ, οι οποίες διαρκώς παράγουν και εκτοπίζουν η μία την άλλη. Το Γιανγκ αντιπροσωπεύει την αρρενωπότητα, τον Ήλιο, την Θερμότητα, το φως, την κυριαρχία κλπ. Το Γιν, απο την άλλη, αντιπροσωπεύει τη θηλυκότητα, τη Σελήνη, τις υλικές μορφές, το κρύο την υποταγή κλπ. Το Γιανγκ, η προσήλια νότια πλευρά του βουνού, δημιουργεί, ενώ το Γιν, η σκιερή βόρεια πλευρά, ολοκληρώνει ότι δημιουργήθηκε.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι διανύουμε την εποχή του Γιν και ότι, έστω κι' αν οι υπολογιστές  δημιουργήθηκαν απο το Γιανγκ, έφτασαν στην πλήρη εκδίπλωση των δυνατοτήτων τους υπο την κυριαρχία του Γιν.

Την ίδια διαπίστωση μπορούμε να την εκφράσουμε με πιο άμεσο δυτικό τρόπο, λέγοντας οτι οι υπολογιστές αρχικά συνελήφθησαν ως σκύλοι, αλλά τώρα έχουν γίνει γάτες. Η  μηχανή που φέρνουμε στο σπίτι απο το κατάστημα είναι έξυπνη, ιδιοτελής, μπαίνει διαρκώς μέσα στα πόδια μας και πάντοτε σκευωρεί για να μας βάλει να κάνουμε ότι θέλει εκείνη. Όταν όμως την απογυμνώσουμε απο την εκζήτησή της και διεισδύσουμε πέρα απο την εξωτερική όψη στα καλώδια, τα τρανζίστορ, τις πύλες και τους αλγορίθμους, βρίκουμε απόλυτη υπακοή και αφοσίωση, ευθύτητα και απλότητα. Δηλαδή,  ένα σκύλο !


ΥΓ: Όπως πάντα, οι δύο εικόνες κρύβουν video

November 1, 2009

The man who loved Clare Torry



The bus swinged slowly near the last bend, and the village appeared, like in a technicolor film. It was a nice village, a classical english village with its black and white houses, its grannies behind the windshields and everybody knowing everything about anybody, but still looking as if they didn't care. There were not more than forty houses, but it gave the impression of a much bigger place. The bus stopped in the centre, in the geometric centre, because the village extended along both sides of the road. The man came down quite carefully, looking at both sides of the pavement, deserted. He studied the sign of a tobacconist, then went inside.

- Good morning. May I have a box of Marlboro and some candies?

Behind the desk, a middle-aged man, looking distinctive, wearing turtle textured glasses with very thick lenses.

- Do you need anything else, Sir? You don't live around here, don't you?

- How can you tell that?

- Simply that I've owned this shop twenty years and I've never seen you before. And looking at the way you dress, you don't even look english, even if your accent is perfect.

- Are you a relative of Sherlock Holmes? - asked the customer a bit angry.

- I'm sorry, Sir, I'm really sorry, I didn't mean to mind your business, I thought that automatically.

- Ok, ok, forget it, also because I have a question for you. Do you know Clare Torry?

The man with the glasses suddenly turned to white, as if somebody gave him very bad news. He was about to say something, but he changed his mind. He put a hand in a cabinet to get something, but changed his mind again.

- Yes, I know her very well. I visited her just this morning. Why are you looking for her? Are you a friend of hers?

- No, actually I don't know her, but that's why I came here. I must know her, I think I'm in love with her.

- How can you be in love with her, if you don't know her?

- Oh, yes, it's strange, but I fell in love with her since the first time I listened to her voice. Surely you know that Clare Torry is a singer, don't you?

- Of course.

- So you know how marvellously sweet her voice is. 

- Of course but, you see, Clare is very different from the way you imagine her, very very different.

- She can't be very different, with that voice.

- Look, let's do this: I'll tell you where you can find Clare, then you come back and I'll explain everything to you, ok?

- What do you have to explain?

- Nothing, nothing, just do as I ask.

The shopkeeper gave him the address, not so far away, just at the end of the village. The man walked to it, a bit confused by that strange conversation. He followed the pavement until the end of the village, and then he saw it. The cemetery was quite separated from the rest of the houses, discreet. Not believing his eyes, the man entered and almost immediately found her. 


Here rest Clare Torry's voice and body, dead at the age of 30

For few seconds he could even think, he saw nothing, he felt nothing. Then his hand moved to his face, drying a rebel drop going down his cheek. The first notes, the first sad notes of
The Great Gig in the Sky came back to his mind and Clare Torry's voice, the divine Clare Torry's voice suffering in that unreal song. He remembered the day when he bought the record, the day when he bought a second copy, just in case, the day when he knew it was one of Earth's best selling records, the day when he wrote her for the first time, addressing the letter to the record company, the days when he idly waited for an answer, the day when he bought the ticket to go looking for her. Many things came back to his mind, most of them now without any importance. He took a young rose from a near grave and put it on hers, and walked. He followed the road back to the tobacconist shop.

- You could have told me.

- You wouldn't have believed me - said the man behind he desk, - after all, you're not the first one coming to look for her, and I've got some experience with this. You see, Clare was a fabulous person, with a fabulous voice and an unbelievable attitude. She was, almost, divine. Then they convinced her to sing in that record, you know, the guitarist went to school with her, he knew her force, her magnetic power, her magic voice. She let them convince her, she didn't want to listen to me. The song was, surely, a masterpiece. Clare started to receive letters and phone calls. Then, once, somebody found her. I don't know how he did it, who the hell gave directions; he came here and asked to see her. I tried to convince him not to do it, with no luck. When he did see her, he ran away.

- Ran away? - asked the man, disoriented.

- You see, Sir, as I told you Clare was a fantastic person, but she had some small defects, small and without importance for her. For instance, she weighted 92 kilos, 200 pounds. That didn't embarass her, until the day that man came here. Then another one came, acting the same way, then others again. It was very difficult for Clare, used to be loved for her spiritual values, clashing against the realty, with the cynical inhabitants of the world. So difficult, she couldn't survive anymore, and she stopped her life.

- I'm really sorry - said the visitor.

- Don't worry, I'm sure you would have run away as well, after all. It's better if you didn't know her.

- I wouldn't have run away.

- You would have run away like all the others, you would have based your judgement on the container and not on the content. You wouldn't have been better then the rest.

- How can you say that? - asked the visitor, offended.

- I told you I've got some experience. If you think that you care so much, I can test you.

He put the hand in the cabinet under the desk, pulling out a black and white picture, surrounded by one of those silver frames so popular among english shopkeepers. He studied it for a moment, and passed it to the man. A little imperceptible reaction, betrayed the visitor. The man behind the desk took back the picture. He studied it again and put it back in the cabinet.

- You see, my dear Sir, - he said - you are exactly like the others.

- I'm sorry, I... - tried to say the stranger. - By the way - he said - how is it that you have that photo?

The man behind the desk smiled subtly.

- Clare Torry was my wife - he said.



ΥΓ1:  Η  παραπάνω ανάρτηση με τίτλο "Τhe man who loved Clare Tory", είναι μετάφραση της φανταστικής ιστορίας με τον πρωτότυπο τίτλο: "L'uomo che amava Clare Torry", που έγραψε ο Ιταλός Riccardo Francavilla, τον Σεπτέμβριο του 1986 !

ΥΓ2:  Στο παρακάτω link ακούστε την αιθέρια και ονειρική φωνή της Clare Torry, που την δάνεισε στους Pink Floyd μόλις για £30 ...

The Great Gig in the Sky

Η φωνή είναι της Clare Torry. Τα υπόλοιπα στο κείμενο του Riccardo Francavilla ... δεν είναι !

ΥΓ3:  Γνωρίζετε φυσικά τι θα επακολουθήσει αν κλικάρετε τις δύο εικόνες της ανάρτησης ...