Παραμόρφωση

Όλοι σκεφτόμαστε, και η σκέψη μας εκφράζεται με λέξεις, με μία χειρονομία, μ' ένα βλέμμα, ή με κάποια κίνηση του σώματος.  Μπορούμε όμως να δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι ή μήπως είμαστε προγραμματισμένοι να τα βλέπουμε όπως θέλουμε?

Αν "βλέπουμε" μέσα απο προκαταλήψεις και στερεότυπα, τότε σίγουρα δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον τεράστιο κίνδυνο, την κρίση που αντιμετωπίζουμε. Αν έχουμε συσσωρεύσει πολλές γνώσεις απο την πείρα μας και τα βιβλία, ο νους μας είναι ήδη γεμάτος και μας εμποδίζει να δούμε μέσα απο τα παραμορφωτικά φίλτρα που έχουν αυθόρμητα αναδυθεί. Μπορούμε άραγε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, όχι σαν ξεχωριστό άνθρωπο, αλλά σαν ανθρώπινο όν, που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η υπόλοιπη ανθρωπότητα ?  Ένα τέτοιο αίσθημα σίγουρα σημαίνει ότι έχουμε τεράστια αγάπη για τους ανθρώπους. 

Ερευνώντας όλη την κίνηση της σκέψης διαπιστώνουμε ότι χωρίς αυτήν δε θα υπήρχε φόβος, αίσθηση ευχαρίστησης, ακόμα και χρόνος. Η σκέψη είναι υπεύθυνη για όλα αυτά. Η σκέψη είναι υπεύθυνη για την ομορφιά ενός μεγαλόπρεπου ναού, αλλά δυστυχώς είναι υπεύθυνη και για όλες τις ανοησίες που συμβαίνουν εκεί μέσα.

Όλα τα έργα των μεγάλων ζωγράφων, ποιητών, μουσικών είναι δραστηριότητα της σκέψης. Η σκέψη είναι υπεύθυνη για όλους τους θεούς, όλους τους σωτήρες, όλους τους δασκάλους και γκουρού. Είναι υπεύθυνη για την υποταγή και την αφοσίωση στη γυναίκα μας ή/και στη φίλη μας. Όλα είναι αποτέλεσμα της σκέψης που αναζητά ικανοποίηση αλλά  και διαφυγή απο την μοναξιά. Η σκέψη είναι ισοπεδωτική, είναι ο κοινός παρονομαστής  της ανθρωπότητας.

Πως υπερβαίνουμε λοιπόν αυτούς τους περιορισμούς της σκέψης ? Υπάρχει τρόπος να σταματήσουμε τις παραμορφωτικές επιπτώσεις ?  Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει συνταγή για κάτι τέτοιο. Υπάρχουν όμως μερικές σπάνιες, αιθέριες στιγμές στη ζωή μας, όπου και μόνο η  απλή συνειδητοποίηση όλων αυτών των  επιπτώσεων αρκεί για να πετάξουμε ψηλά, και μόλις κοιτάξουμε κάτω, ίσως τελικά  να χαμογελάσουμε βλέποντάς μας. Πιστέψτε με, μου έχει συμβεί ...

Πλησιάζουν λοιπόν τα Χριστούγεννα. Πως τα αντιμετωπίζει ένα άτομο σαν εμένα, βαθύτατα αλλεργικό σε οτιδήποτε έχει σχέση με οργανωμένες θρησκείες ? Μα φυσικά με παγερή αδιαφορία !  Όμως, ακόμα και ως αθεϊστής, ομολογώ ότι αισθάνομαι κάποιο “τράβηγμα” στις χορδές τις καρδιάς μου όταν ακούω τον Μεσσία του Χέντελ. Όχι βέβαια για τους λόγους που συνήθως αρθρώνουν οι κάθε λογής ανυποψίαστοι "θεoύσοι". Απλούστατα, η ονειρική μουσική εξυψώνει πέρα απο τον καθημερινό κόσμο επιτρέποντας την επαφή με ένα υψηλότερο συναισθηματικό επίπεδο. Δεν αποτελεί έκπληξη το ότι ορισμένοι άνθρωποι που παρακολουθούν θρησκευτικές τελετές προσεγγίζουν αυτό το είδος της υπερβατικότητας, κι’ αυτό επειδή είναι ΣΑΝ να βρίσκονται κάτω από επήρρεια ναρκωτικών, ίσως χωρίς τις δυσάρεστες παρενέργειες. Ο Μεσσίας του Χέντελ είναι ενδεχομένως ένα είδος κρακ, πράγμα που υποπτεύομαι ότι ο περίφημος συνθέτης θα εκτιμούσε ιδιαίτερα σαν επιτάφιό του …

ΥΓ: Γιατί όχι ένα κλικ στην γιαπωνέζα της εικόνας, αλλά και στη λέξη "Χριστούγεννα" της τελευταίας παραγράφου του κειμένου ?