H ακαταμάχητη έλξη τoυ Φεγγαριού

Απο την αυγή του πολιτισμού, το φωτεινό φεγγάρι του πλανήτη μας προκαλούσε την ανθρώπινη διάνοια και πυροδοτούσε τη φαντασία. Πριν απο 4000 περίπου χρόνια, τα πήγαινε - έλα της Σελήνης καταγράφονταν σχολαστικά στα χρονικά Σουμέριων ιερέων. Το πάθος τους για τάξη, που ήταν εμφανές στο περίφημο δίκτυο καναλιών και πόλεων της ηλιοκαμένης Μεσοποταμίας, εκδηλώθηκε και με την καταγραφή ακριβέστατων αστρονομικών παρατηρήσεων. Απο διασωθείσα σφηνοειδή γραφή σε πήλινες πλάκες προκύπτει ότι οι υπέροχοι μεσοποτάμιοι παρατηρητές του ουρανού είχαν επινοήσει ακριβέστατα σεληνιακά ημερολόγια και προέβλεπαν τις ηλιακές εκλείψεις. Επιπλέον, λάτρευαν τη Σελήνη σαν θεά και στις αλλαγές της "διάβαζαν" κάθε λογής επικείμενα δεινά.

Η Σελήνη, επιβραδύνοντας την ιδιοπεριστροφή της με το πέρασμα του χρόνου, έχει καταφέρει  να συμπληρώνει μία πλήρη περιστροφή γύρω απο τον άξονά της, στον ίδιο χρόνο που χρειάζεται για μία περιστροφή γύρω απο τη γη. Αυτή η "σύγχρονη" ιδιοπεριστροφή, που προκύπτει απο την αρχή διατήρησης της στροφορμής στα πλαίσια του γοητευτικού βαρυτικού εναγκαλισμού της Σελήνης με τη γη, έχει σαν αποτέλεσμα να βλέπουμε πάντoτε το ίδιο σεληνιακό πρόσωπο όταν την παρατηρούμε τα βράδια, με αποκορύφωμα τις πανσέληνους για τους απανταχού ρομαντικούς.

Βέβαια, είναι απόλυτα σίγουρο ότι κάποτε θα διακοπεί αυτή η αμοιβαία έλξη. Η διατήρηση της στροφορμής στο σύστημα γης - σελήνης έχει σαν μόνιμη συνέπεια την μεταφορά στροφορμής απο τη γη στο φεγγάρι λόγω παλλιροϊκών επιδράσεων. Αυτό συντελεί στην βαθμιαία αύξηση της γήϊνης ιδιοπεριστροφής (~ 42 ns/ημέρα), αλλά και στην απομάκρυνση του υπέροχου φεγγαριού, με ρυθμό περίπου  4,5 cm/έτος.  Το αποτέλεσμα είναι δυστυχώς προδιαγεγραμένο, ότι και να κάνει ο δυστυχής πλανήτης μας.

Επειδή νοιώθω ότι "ξε-ύφανα" κάπως αυτή τη σεληνιακή ... ωδή,  ας  προσπαθήσω να επανορθώσω ...

Έχω διαβασει απο παλιά σχεδόν OΛA τα έργα του Βοris Vian ... Σε κάποιο απ' αυτά θυμάμαι αδρά το εξής θεσπέσιο σκηνικό ... Ένας ανθρωπάκος ξύπναγε κάθε πρωϊ στις 5 η ωρα για να πάει στη δουλειά του. Έβλεπε στην ίδια σταση τα ίδια πρόσωπα κάθε μέρα. Μέσα στο λεωφορείο τους ίδιους ανθρώπους. Ήξερε που θα κατέβει ο καθένας. Μια μέρα όμως, έπειτα απο μερικές δεκαετίες, αποφάσισε να μη πάει στη δουλειά, να εγκαταλείψει την οικογένειά του και τις υποχρεώσεις του, και τελικά να μην κατέβει στη στάση που συνήθιζε ... Ο οδηγός του λεωφορείου τον ρώτησε που θα κατέβει ... Εκείνος απάντησε αδίστακτα ... Στη Μεσοποταμία !!!

  

Μα πού αλλού θα μπορούσε να κατέβει για να βρει το φεγγάρι ?  Δεν νομίζετε οτι είναι φυσική η επιλογή της Μεσοποταμίας (λίκνο του ανθρώπινου πολιτισμού), καθώς και ότι μερικές φορές ίσως υπάρχει καιρός για δραστικές αποφάσεις, ανεξάρτητα απο τους κάθε λογής περιορισμούς ?

ΥΓ1: Είναι επιβεβλημένο ένα click στις 2 εικόνες της ανάρτησης

ΥΓ2:  Μιλτιάδης Μαλακάσης (Μεσολόγγι 1869 - Αθήνα 1943), Παίζει απόψε το φεγγάρι ('Ωρες)

Παίζει απόψε το φεγγάρι
Μέσα στην κληματαριά,
Πούναι να το πιεις, αλήθεια,
Στο ποτήρι.

Κι όχι τόσο γιατί παίζει
Στην κληματαριά,
Όσο γιατί φέγγει δίπλα
Σ᾿ ένα παραθύρι…