Τύψεις ?

Δεν είναι λίγες οι φορές που θυμάμαι το εξής περιστατικό. Στα 17 μου χρόνια γνώριζα έναν καταπληκτικό άνθρωπο, πρόσφυγα απο την Σμύρνη, συνταξιούχο ταξίαρχο, γείτονα στην Αθήνα (περιοχή Ερυθρού Σταυρού), χήρο και οικογενειακό φίλο.

Δεν ήταν συνηθισμένος στρατιωτικός. Στα 70 χρόνια του είχε μακριά μαλλιά με κοτσίδα, άκουγε Porgy and Bess  του Gershwin  και πολύ jazz, "τρελαινόταν" με το scat-singing της Ella Fitzgerald και του Louis Armstrong, ήταν εξαιρετικά καλλιεργημένος, διάβαζε πολύ,  μου δάνειζε jazz  LP δίσκους  καθώς και βιβλία με ποιήματα των Εγγονόπουλου και Εμπειρίκου, και άφηνε την όμορφη (συνομήλική μου) κόρη του να επιστρέφει ότι ώρα ήθελε απο τα Σαββατιάτικα party, αρκεί να την συνόδευα.

Κάποια μέρα με παρακάλεσε να κάνω κάτι φαινομενικά απλό. Να δώσω ένα τριαντάφυλλο σε ένα άγνωστο κορίτσι (μαθήτρια Λυκείου!) που ζούσε σε ένα σπίτι απέναντι απο το δικό μας και να της πω ότι είναι απο κάποιον θαυμαστή της ομορφιάς της. Τον ρώτησα γιατί δεν της το έδινε ο ίδιος, και μου απάντησε ότι θα το έκανε αν ήταν πολύ νεώτερος, ότι την έβλεπε κάθε πρωϊ (απο το μπαλκόνι του) και ήταν ερωτευμένος μαζί της, ότι σαφώς συνειδητοποιούσε το αδιέξοδο της κατάστασης, και ότι ήθελε απόλυτη εχεμύθεια. To τριαντάφυλλο θα ήταν μία μοναδική ρομαντική πράξη,  χωρίς συνέχεια.

Είπα όχι ...

Ακόμη όμως το σκέφτομαι. Συχνά μέσα μου αναδύεται η ενοχλητική σκέψη ότι ίσως έκανα λάθος που είπα αυτό το "αναίσθητο" όχι, σε έναν τόσο "ευαίσθητο" άνθρωπο.

ΥΓ1: Έχουν ενδιαφέρον τα 8 links στο κείμενο και τα 2 "πίσω" απο τις εικόνες.

ΥΓ2: Μερικές φορές βλέπω αυτό το blog σαν ένα είδος λευκώματος. Συνεπώς αυτή η ανάρτηση βρίσκεται πλέον στον "φυσικό" της χώρο και του "ανήκει" δικαιωματικά.

:)