Ευθεία φρόνηση

Το λέω ωμά. Δεν είμαι  θεϊστής και πιθανότατα ούτε διανοούμενος .. με την συνηθισμένη έννοια του όρου. Φυσικά δεν είμαι ούτε το διπολικό αντίθετο του ένθεου, καθόσον αδιαφορώ παγερά για τους διαχρονικά επαναλαμβανόμενους ανθρωπογενείς θεϊστικούς μύθους.

Μερικές φορές αυτοί οι χαρακτηρισμοί με φέρνουν σε περίεργη (όχι πάντως δύσκολη!) θέση, ιδιαίτερα όταν είναι συζευγμένοι. Παρά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι εμφανίζονται πλέον ως αθεϊστές, ο όρος αυτός εξακολουθεί να είναι ανόητα φορτισμένος με την ιδιότητα της ανηθικότητας, παρά το ότι δεν υπάρχουν αξιόπιστα  λογικά ή εμπειρικά επιχειρήματα για ένα τέτοιο συμπέρασμα. Πόσο μάλλον όταν το ζήτημα αυτό έχει λυθεί απο την εποχή του Πλάτωνα στον περίφημο διάλογο του Ευθύφρονα. Έκτοτε η συντριπτική πλειοψηφία των φιλοσόφων έχουν κατ' ελάχιστο συμφωνήσει ότι οι κάθε λογής θεοί, είτε υπάρχουν είτε όχι, δεν έχουν καμμία σχέση με την Ηθική. Επιπλέον, η σύγχρονη κοινωνιολογική έρευνα δεν διαθέτει επιστημονικές αποδείξεις για το αντίθετο.

Πολλοί θεωρούν ότι ένας άνθρωπος είναι διανοούμενος, όταν αφιερώνει ικανό τμήμα του χρόνου, αλλά  και της ενέργειάς του για πνευματική καλλιέργεια, θεωρώντας όμως ότι αυτό συμβαίνει μόνο στο πλαίσιο κάποιας απροσδιόριστης διχοτόμησης πνεύματος και σώματος, πράγμα που φυσικά έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με τη επιστήμη της νευροφυσιολογίας. Με αφήνει λοιπόν, αδιάφορο η πανάρχαια ψευδαίσθηση του δυϊσμού και φυσικά δεν βλέπω την ζωή μου σαν μία διχοτομική διεργασία κατά την διάρκεια της οποίας θα πρέπει να παρέχω υλική-ενεργειακή τροφή στο στομάχι μου, ενώ ταυτόχρονα και ανεξάρτητα να παρέχω ένα ξεχωριστό, υψιπετές είδος τροφής για το πνεύμα μου. Απλούστατα το πνεύμα  δεν είναι παρά ένα αξιοθαύμαστο προϊόν αυθόρμητης ανάδυσης, δηλαδή μία ιδιότητα που προέρχεται από την πολυπλοκότητα των νευρωνικών συνδέσεων του εγκεφάλου, και παύει να υπάρχει όταν ο τελευταίος σταματήσει να λειτουργεί.

Η δική μου ερμηνεία της πνευματικότητας σχετίζεται με το ενεργό ενδιαφέρον να καλλιεργούμε (και να στοχαζόμαστε) τα Ηθικά ζητήματα, να συμπεριφερόμαστε δίκαια συμπάσχοντας με τους άλλους και να γαλουχούμε την Αισθητική μας με την βοήθεια της Τέχνης, της Επιστήμης και της ελεύθερης σκέψης.

Υπάρχουν άνθρωποι που στοχάζονται ελεύθερα περισσότερο από άλλους, άλλοι που συμπάσχουν περισσότερο, ενώ κάποιοι έχουν την τάση (και την δυνατότητα) να είναι πιό "διαβαστεροί" και να επισκέπτονται μουσεία ή κονσέρτα. Όμως έχω την γνώμη ότι όλα αυτά είναι μέρος του πακέτου να είναι κανείς Άνθρωπος. Όπως λέει και ο Οδυσσέας της Kόλασης του Δάντη, "Δεν υπάρχουμε για να ζούμε σαν κτήνη, αλλά για να ακολουθούμε την αρετή και την γνώση." 

Με βάση τα παραπάνω προτείνω αβίαστα το εξής: ένα συμπονετικό, ηθικό και ενδιαφέρον ανθρώπινο ον ΔΕΝ χρειάζεται υποχρεωτικά να είναι ούτε "θρησκευόμενο", ούτε "πνευματικό". Αρκεί απλά να είναι μία ελεύθερη και αδιαμόρφωτα σκεπτόμενη οντότητα. 

ΥΓ: Οπωσδήποτε κλικ στους 11 συνδέσμους και στις 2 εικόνες

:)