Both! (my dear Watson)

Ο Αγνωστικισμός και ο Αθεϊσμός δεν είναι αμοιβαίως αποκλειόμενες έννοιες, αλλά  σχετίζονται με διαφορετικά πράγματα. Ο πρώτος αφορά την έλλειψη γνώσης, ενώ ο δεύτερος την έλλειψη πίστης. 

Αγνωστικισμός είναι η έλλειψη γνώσης για την ύπαρξη θεού. 

Αθεϊσμός είναι η έλλειψη πίστης ότι υπάρχει κάποιος θεός, και ΟΧΙ η πίστη ότι ΔΕΝ υπάρχει θεός.

Το σημαντικό είναι ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε αγνωστικιστές, δηλαδή ΚΑΝΕΝΑΣ πραγματικά ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ αν υπάρχει κάποια θεϊκή οντότητα. 

Όμως, οι πιστοί αν και ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ότι υπάρχει θεός, δεν πτοούνται, έχοντας φυσικά δικαίωμα να ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ότι υπάρχει.

Οι Αθεϊστές επίσης ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ αν υπάρχουν οι χιλιάδες θεοί που έχουν διαχρονικά λατρευτεί και δοξαστεί από την ανθρωπότητα (συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου θεού των τριών αβρααμικών θρησκειών) αλλά έχουν επιλέξει την αδιαφορία στη λεγόμενη πίστη σε κάποιο θεό.  Βέβαια, αν ανέκυπταν ξαφνικά επιστημονικές αποδείξεις ύπαρξης θεϊκών οντοτήτων, τότε θα ήταν υποχρεωμένοι να τις αποδεχθούν. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό δεν θα ήταν πλέον πίστη, ΑΛΛΑ  ΓΝΩΣΗ!

Ως εκ τούτου, δεν θα έπρεπε καν να ρωτάμε αν υπάρχει θεός, καθόσον ΟΛΟΙ οφείλουν να λένε έντιμα ότι ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ! 

Όμως στην ερώτηση "ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ότι υπάρχει θεός?", οι μεν Αθεϊστές όπως εγώ απαντούν ρητά "ΟΧΙ", οι δε πιστοί απαντούν με εμφατικό  "ΝΑΙ", ενώ οι Αγνωστικιστές είναι αναγκασμένοι να πάρουν μία απόφαση. Δεν μπορούν να απαντήσουν "ΔΕΝ ξέρω αν πιστεύω ή όχι", επειδή αυτή η απάντηση εξ' ορισμού δεν έχει νόημα!

Τέλος, ας μη ξεχνάμε ότι κανείς δεν οφείλει να αποδείξει ότι κάθε παράλογος ισχυρισμός δεν ισχύει, και γιατί άλλωστε? Όπως δεν μπορούμε να αποδείξουμε την ανυπαρξία χιλιάδων θεοτήτων της ανθρωπότητας μέχρι σήμερα, έτσι δεν μπορούμε να αποδείξουμε και τη ΜΗ ΥΠΑΡΞΗ ροζ μονόκερων, πορσελάνινης τσαγιέρας σε τροχιά γύρω από τον... ήλιο, νεράϊδων, Όσιρι, Ρα, Δία, Θωρ, αβρααμικού θεού κλπ.

Επομένως, από τεχνική άποψη ο Αγνωστικισμός και ο Αθεϊσμός  είναι δύο παράξενοι ελκυστές, οι οποίοι δεν αλληλοαποκλείονται, ενώ παράλληλα συντροφεύουν τη Λογική, που είναι το υπέρτατο αντίδοτο στη μεγαλύτερη συλλογική παράκρουση της ανθρώπινης  ιστορίας.

Καλές Γιορτές σε όλες τις... οντότητες!

ΥΓ1.  Αν κάποιος καλός άνθρωπος σας ζητήσει να προσεύχεστε λόγω του ενδεχόμενου να υπάρχει τελικά μια υπερκόσμια θεϊκή οντότητα (που σημειωτέον θα καραδοκεί, ώστε να τη δοξάζετε δουλοπρεπώς νυχθημερόν) τότε θα μπορούσατε άνετα να τον συμβουλεύσετε να τοποθετήσει ευμεγέθη σκόρδα στην εξώπορτά του, ώστε να είναι καλυμμένος αν τυχόν εμφανιστούν ξέμπαρκοι Δράκουλες, όχι μόνο στα Καρπάθια, αλλά και στη... γειτονιά του!

ΥΓ2.   Περισσότερα στα 28 μπλε link (κειμένου και  2 εικόνων) 



☮

Tea for two

Μπορείτε να φανταστείτε το .. κακό που μπορεί να προκύψει απο την παρακάτω παραπλανητική, αλλά αληθινή ιστορία? Ως λάτρης του τσαγιού δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι .. 

Στις 8 Δεκεμβρίου 2010, την 30η επέτειο της δολοφονίας του άντρα της,  η Yoko Ono έγραψε ένα τρυφερό άρθρο στους New York Times, στο οποίο ανέφερε ότι κάποτε ο John την επετίμησε λέγοντας: "Yoko, Yoko υποτίθεται ότι πρώτα βάζεις τα σακουλάκια του τσαγιού και μετά ρίχνεις το ζεστό νερό !" 

Μέχρι εδώ όλα καλά. Τολμώ να πω ότι κούναγα το κεφάλι μου επιδοκιμαστικά, μέχρι που ήρθε το ξαφνικό χτύπημα! Kάποιο ατυχές απόγευμα ο John της είπε ότι η θεία του Mimi ανέτρεψε  ολοκληρωτικά την εν λόγω μεθοδολογία. Το νερό θα έπρεπε να προηγείται του .. τσαγιού ! "Δηλαδή τόσο καιρό το κάναμε λάθος ?", ρώτησε απεγνωσμένα η Yoko. "Nαι", απάντησε κοφτά ο λατρεμένος  μουσικός .. Βλέπετε ήταν μεν άγγλος αλλά απ' το ..  Liverpool.

Στην Ελλάδα είναι σχεδόν αδύνατο να πιεις ένα στοιχειωδώς αξιοπρεπές φλυντζάνι τσαγιού, εκτός φυσικά αν το κάνεις μόνος σου με τον σωστό τρόπο. Δυστυχώς είναι συνηθισμένο να σου σερβίρουν ένα φλυτζάνι ή μιά τσαγιέρα με ζεστό νερό που όμως απέχει πολύ από το σημείο βρασμού του, ενώ το σακουλάκι κείται ακλόνητο σ' ένα παρακείμενο κρύο πιατάκι ! Έπειτα ακολουθεί η γελοία διαδικασία της ρίψης χλιαρού νερού, μέχρι  να εμφανιστεί η σχετική αλλαγή χρώματος. Η τελευταία φάση συνίσταται στην επινόηση κάποιου κομψού τρόπου για να ξεφορτωθείς το αποθαρρυντικό υποκατάστατο του .. ταμπόν που έχεις στα χέρια σου. Όσο αφορά το  .. τσάι καλύτερα να μη το δοκιμάσεις, εκτός αν θέλεις να έχει επίδραση στο ηθικό και στους γευστικούς σου κάλυκες, ανάλογη με αυτή που ενδεχομένως ανακύπτει αυθόρμητα αν διαβάσεις για τον βίο του .. Βησσαρίωνα. 

Μόλις μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο ο συγγραφέας George Orwell έγραψε ένα άρθρο σχετικό με την παρασκευή του τσαγιού, όπου επέμενε στη τήρηση 11 χρυσών κανόνων. Μερικοί από αυτούς τους κανόνες μπορεί να θεωρηθούν προαιρετικοί ή ξεπερασμένοι, όμως η ουσία παραμένει στη μνήμη και είναι εφαρμόσιμη στην πράξη. 

Συνεπώς, την επόμενη φορά που θα βρεθείς στο Starbucks ή σε κάποιο ισοδύναμο χώρο και θέλεις λίγο τσάι, ΜΗ διστάσεις ν' αρνηθείς το βιαστικό φλυτζάνι με το χλιαρό νερό και το επιπρόσθετο σακουλάκι-ταμπόν. ΔΕΝ είναι αυτό που ζήτησες ! Επίμενε να δεις το τσάι να μπαίνει πρώτο και μετά πιστοποίησε ότι το νερό είναι όντως βρασμένο. Αν υπάρξουν μουρμούρες ή αναστεναγμοί πίσω στην ουρά,  άδραξε την ευκαιρία να διαδώσεις τον λόγο του .. Θεού του τσαγιού. Αν φυσικά έχεις την υπομονή προσπάθησέ το μόνος στο σπίτι, με χύμα τσάι σε ειδικό σουρωτήρι. 

Μη μ' ευχαριστείτε. Και προπαντός ΜΗ ξεχνάτε ότι το καλοκαίρι τελειώνει στις 23 Σεπτεμβρίου 2011, ώρα 9:04 το πρωί. Καλό Σεπτέμβρη σε όλους και όλες !!

YΓ:  Tα κλικ στις 2 εικόνες και στα 7 links .. προσθέτουν !

:)

Ευθεία φρόνηση

Το λέω ωμά. Δεν είμαι  θεϊστής και πιθανότατα ούτε διανοούμενος .. με την συνηθισμένη έννοια του όρου. Φυσικά δεν είμαι ούτε το διπολικό αντίθετο του ένθεου, καθόσον αδιαφορώ παγερά για τους διαχρονικά επαναλαμβανόμενους ανθρωπογενείς θεϊστικούς μύθους.

Μερικές φορές αυτοί οι χαρακτηρισμοί με φέρνουν σε περίεργη (όχι πάντως δύσκολη!) θέση, ιδιαίτερα όταν είναι συζευγμένοι. Παρά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι εμφανίζονται πλέον ως αθεϊστές, ο όρος αυτός εξακολουθεί να είναι ανόητα φορτισμένος με την ιδιότητα της ανηθικότητας, παρά το ότι δεν υπάρχουν αξιόπιστα  λογικά ή εμπειρικά επιχειρήματα για ένα τέτοιο συμπέρασμα. Πόσο μάλλον όταν το ζήτημα αυτό έχει λυθεί απο την εποχή του Πλάτωνα στον περίφημο διάλογο του Ευθύφρονα. Έκτοτε η συντριπτική πλειοψηφία των φιλοσόφων έχουν κατ' ελάχιστο συμφωνήσει ότι οι κάθε λογής θεοί, είτε υπάρχουν είτε όχι, δεν έχουν καμμία σχέση με την Ηθική. Επιπλέον, η σύγχρονη κοινωνιολογική έρευνα δεν διαθέτει επιστημονικές αποδείξεις για το αντίθετο.

Πολλοί θεωρούν ότι ένας άνθρωπος είναι διανοούμενος, όταν αφιερώνει ικανό τμήμα του χρόνου, αλλά  και της ενέργειάς του για πνευματική καλλιέργεια, θεωρώντας όμως ότι αυτό συμβαίνει μόνο στο πλαίσιο κάποιας απροσδιόριστης διχοτόμησης πνεύματος και σώματος, πράγμα που φυσικά έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με τη επιστήμη της νευροφυσιολογίας. Με αφήνει λοιπόν, αδιάφορο η πανάρχαια ψευδαίσθηση του δυϊσμού και φυσικά δεν βλέπω την ζωή μου σαν μία διχοτομική διεργασία κατά την διάρκεια της οποίας θα πρέπει να παρέχω υλική-ενεργειακή τροφή στο στομάχι μου, ενώ ταυτόχρονα και ανεξάρτητα να παρέχω ένα ξεχωριστό, υψιπετές είδος τροφής για το πνεύμα μου. Απλούστατα το πνεύμα  δεν είναι παρά ένα αξιοθαύμαστο προϊόν αυθόρμητης ανάδυσης, δηλαδή μία ιδιότητα που προέρχεται από την πολυπλοκότητα των νευρωνικών συνδέσεων του εγκεφάλου, και παύει να υπάρχει όταν ο τελευταίος σταματήσει να λειτουργεί.

Η δική μου ερμηνεία της πνευματικότητας σχετίζεται με το ενεργό ενδιαφέρον να καλλιεργούμε (και να στοχαζόμαστε) τα Ηθικά ζητήματα, να συμπεριφερόμαστε δίκαια συμπάσχοντας με τους άλλους και να γαλουχούμε την Αισθητική μας με την βοήθεια της Τέχνης, της Επιστήμης και της ελεύθερης σκέψης.

Υπάρχουν άνθρωποι που στοχάζονται ελεύθερα περισσότερο από άλλους, άλλοι που συμπάσχουν περισσότερο, ενώ κάποιοι έχουν την τάση (και την δυνατότητα) να είναι πιό "διαβαστεροί" και να επισκέπτονται μουσεία ή κονσέρτα. Όμως έχω την γνώμη ότι όλα αυτά είναι μέρος του πακέτου να είναι κανείς Άνθρωπος. Όπως λέει και ο Οδυσσέας της Kόλασης του Δάντη, "Δεν υπάρχουμε για να ζούμε σαν κτήνη, αλλά για να ακολουθούμε την αρετή και την γνώση." 

Με βάση τα παραπάνω προτείνω αβίαστα το εξής: ένα συμπονετικό, ηθικό και ενδιαφέρον ανθρώπινο ον ΔΕΝ χρειάζεται υποχρεωτικά να είναι ούτε "θρησκευόμενο", ούτε "πνευματικό". Αρκεί απλά να είναι μία ελεύθερη και αδιαμόρφωτα σκεπτόμενη οντότητα. 

ΥΓ: Οπωσδήποτε κλικ στους 11 συνδέσμους και στις 2 εικόνες

:)

Επιβίωση ?

Πως θα επιβιώσει η ανθρωπότητα ?

Στο παραπάνω ερώτημα απάντησε ο   Isaac Asimov (απεβίωσε στις  6 Απριλίου, 1992), καθηγητής Βιοχημείας στο Παν/μιο της Βοστώνης,  Πρόεδρος της Αμερικάνικης Ανθρωπιστικής Ένωσης, συγγραφέας βιβλίων επιστημονικής φαντασίας και γνωστός μελλοντολόγος. Έχει γράψει περισσότερα απο 500 βιβλία.

Ήταν τα λόγια του προφητικά ?  22 χρόνια μετά, νομίζω πως ναι !


 Απειλές για την Ανθρωπότητα, Μέρος 1




Απάντηση για την ανθρωπότητα, Μέρος 2

" Είμαι άθεος πέρα για πέρα. Μου πήρε πολλά χρόνια να το πω. Πάντoτε ήμουν άθεος, αλλά  περιέργως αισθανόμουν ότι θα ήταν διανοητικά ασεβές να το παραδεχτώ, επειδή κάτι τέτοιο ενδεχομένως να  προϋπέθετε γνώση που δεν είχα. Θεωρούσα ότι ήταν καλύτερο για κάποιον να λέει ότι είναι ανθρωπιστής ή αγνωστικιστής.  Αν και δεν μπορώ να αποδείξω ότι δεν υπάρχει Θεός, διαισθάνομαι πολύ έντονα ότι δεν υπάρχει  και δεν θέλω να χάνω τον χρόνο μου με αυτό το θέμα ! "

(Στα παραπάνω όμορφα λόγια του Asimov θα πρόσθετα και το εξής. Κανένας δεν είναι επίσης σε θέση να αποδείξει, ότι και η περίφημη επουράνια τσαγιέρα του Bertrand Russel δεν υπάρχει !)  

YΓ:  Οι δύο εικόνες κρύβουν δύο όμορφα bonus ... To ίδιο και τα τέσσερα (4) links στο κείμενο !

Επουράνια τσαγιέρα

Υπάρχουν πολλοί ισχυρισμοί που δεν είναι διαψεύσιμοι, επειδή δεν υπάρχει τρόπος να ελεγχθούν. Συχνά συνιστούν τον πυρήνα που διαμορφώνει μία τυφλή πίστη, η οποία συνήθως έχει διαζύγιο με την κοινή λογική.

Είναι θεμιτό να είμαστε επιφυλακτικοί και να αποφεύγουμε την αβασάνιστη αποδοχή των μη διαψεύσιμων ισχυρισμών, ακόμη και αν εμπνέουν, εκστασιάζουν ή φανατίζουν την συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας.

Διαχρονικά οι πιo πολλοί λαοί έχουν αναπτύξει τους δικούς τους μύθους για την δημιουργία του κόσμου, δανειζόμενοι ιστορίες ο ένας από τον άλλον. Μέσα απο αυτή τη "ζύμωση" δημιουργήθηκε ο μύθος της Γένεσης, στον οποίο ενσωματώθηκε η τυπική θεματολογία που εμφανίζεται σε πολλούς προγενέστερους αλλά και μεταγενέστερους μύθους. Όλοι αυτοί οι πρωτόγονοι μύθοι και οι παιδαριώδεις δεισιδαιμονίες έχουν κοινό παρονομαστή την εξάρτησή μας απο τις σκόπιμες προθέσεις κάποιου ακαθόριστου υπερκόσμιου όντος.

Η δυσκολία διάψευσης της ύπαρξης Θεού, Θεών ή πνευμάτων, δεν αναβαθμίζει την παράλογη τυφλή πίστη στις κάθε είδους επουράνιες οντότητες. Η ίδια δυσκολία διάψευσης υπάρχει ακόμα και για την τερατώδη εξ' αποκαλύψεως αλήθεια ορισμένων φυλών της Νιγηρίας, οι οποίες με αφέλεια διατείνονται, οτι ο θεός δημιούργησε το σύμπαν απο περιτώματα μυρμηγκιών! Είναι προφανέστατο ότι οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο σε περιβάλλοντα άγνοιας και αμορφωσιάς.

Ο Carl Sagan μίλησε για μη ανιχνεύσιμους αόρατους δράκους, απομυθοποιώντας με έξυπνο τρόπο τις διάφορες "υπερφυσικές" οντότητες. Ο δε Bertrand Russel προώθησε την περίφημη επουράνια τσαγιέρα του, αντικρούοντας επιτυχώς την ιδέα ότι το βάρος της απόδειξης το έχουν οι σκεπτικιστές προκειμένου να διαψεύσουν τους μη διαψεύσιμους ισχυρισμούς των θρησκειών. Σε ένα άρθρο του το 1952 με τίτλο " Υπάρχει Θεός ?", ο Russell έγραψε το εξής:

" Αν έλεγα ότι μεταξύ γης και Άρη υπάρχει μία πορσελάνινη τσαγιέρα σε ελλειπτική τροχιά γύρω απο τον ήλιο, κανείς δεν θα μπορούσε να διαψεύσει τον ισχυρισμό μου, αρκεί να πρόσθετα ότι η τσαγιέρα είναι τόσο μικρή που δεν θα μπορούσαν να την ανιχνεύσουν ούτε τα πιό ισχυρά τηλεσκόπιά μας.

Όμως, αν στη συνέχεια έλεγα ότι, αφού ο ισχυρισμός μου δεν μπορεί να διαψευστεί θα ήταν ασυγχώρητη απρέπεια να τον αμφισβητούμε με την λογική μας, τότε οι περισσότεροι δικαίως θα θεωρούσαν ότι έλεγα ανοησίες.

Αν όμως η ύπαρξη μιας τέτοιας επουράνιας τσαγιέρας αναφερόταν σε πανάρχαια βιβλία, και διδασκόταν ως ιερή αλήθεια κάθε Κυριακή, και ενσταλαζόταν στα μυαλά μικρών παιδιών σε όλα τα σχολεία, τότε ακόμα και ο κάθε μικρός δισταγμός, θα ήταν τέτοιο δείγμα εκκεντρικότητας, που σε φωτισμένους καιρούς θα απέφερε στον αμφισβητία το επίζηλο προνόμιο της ψυχιατρικής φροντίδας, ενώ σε πιο πρώιμη περίοδο την Ιερά Εξέταση. "

Ο Richard Dawkins χρησιμοποίησε το επουράνιο αντικείμενο του Russel στο βιβλίο του A Devil's Chaplain, ως εξής:

" Ο λόγος που οι υπάρχουσες οργανωμένες θρησκείες εισπράτουν απερίφραστη εχθρότητα είναι οτι, σε αντίθεση με την πίστη στην επουράνια τσαγιέρα, έχουν ισχύ, επιροή, απαλάσσονται απο φόρους και προπαγανδίζονται συστηματικά σε παιδιά πολύ νεαρά για να αντιδράσουν και να προστατευθούν. Tα παιδιά υποχρεώνονται να απομνημονεύουν τρελλά βιβλία για τσαγιέρες στα χρόνια που διαπλάθεται η προσωπικότητά τους. Kρατικά επιχορηγούμενα σχολεία αποκλείουν παιδιά των οποίων οι γονείς προτιμούν τσαγιέρες με άλλο σχήμα. Ζηλωτές τσαγιεροπιστοί λιθοβολούν τσαγιεροάπιστους μέχρι θανάτου και προειδοποιούν τα παιδιά τους να μην παντρεύονται άτομα που πιστεύουν σε άλλες τσαγιέρες..."

Η έννοια της τσαγιέρας του Bertrand Russel έχει επεκταθεί και σε άλλες πιo περιπαικτικές μορφές. Τα πλέον "κλασσικά" παραδείγματα είναι το ιπτάμενο μακαρονοτέρας και ο αόρατος ροζ μονόκερος.

Σε τελική ανάλυση, κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε ισχυρισμούς για τσαγιέρες ή θεούς, έχουμε την ίδια έλλειψη επιστημονικών αποδείξεων. Η στοιχειώδης λογική επιβάλει να τηρούμε τουλάχιστον αγνωστικιστική στάση, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τοποθετούμε το εντελώς απίθανο στο ίδιο βάθρο με το συντριπτικά πιθανό.

Ας μη ξεχνάμε ότι όλοι μας είμαστε άθεοι για τους περισσότερους απο τους θεούς, στους οποίους πίστεψαν οι κοινωνίες που έχουν υπάρξει στον πλανήτη μας. Απλά μερικοί διαγράφουμε ένα Θεό παραπάνω !

ΥΓ1: Η περίφημη μονόλεπτη απάντηση του Richard Dawkins στο ερώτημα φοιτήτριας: "Κι΄αν κάνεις λάθος ?"

ΥΓ2: Το "Root of All Evil? " είναι ένα τηλεοπτικό ντοκουμέντο, που γράφτηκε και παρουσιάστηκε απο τον Richard Dawkins, ο οποίος επιχειρηματολογεί επάνω στη θέση ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος χωρίς τις οργανωμένες θρησκείες.

Tο ωραίο αυτό ντοκουμέντο πρωτοπαρουσιάστηκε τον Ιανουάριο 2006, σε δύο 45-λεπτα επεισόδια, στο βρετανικό Channel 4.


Root of All Evil? Part 1: The God Delusion (Η Επουράνια Τσαγιέρα στο χρονικό σημείο 45:22)

Root of All Evil? Part 2: The Virus of Faith (απίστευτες Θεϊκές συμβουλές στο χρονικό σημείο 24:18)

ΥΓ3: Ένα υπέροχο τρίλεπτο του καταπληκτικού Chris Hitchens, ενώπιον του φοιτητικού ακροατηρίου τoυ VCU. Θα του έδινα τον τίτλο: "70.000 χρόνια αδιαφορίας!"

ΥΓ4: Στο παρακάτω τρίλεπτο video, o Leonard Susskind, καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής στο Stanford, απορρίπτει τον "ευφυή σχεδιασμό" σαν θεωρία δημιουργίας του σύμπαντος.

ΥΓ5: 16 υπέροχα λεπτά με τον επινοητή των quarks, νομπελίστα Murray Gell-Mann, με θέμα "Ομορφιά και αλήθεια στη Φυσική". Στο τελευταίο μισό λεπτό το σχόλιό του γιά το ενδεχόμενο υπερφυσικής παρέμβασης στο σύμπαν, είναι καταλυτικό.