Άχθος μεγαλοσύνης

Ενώ περίμενα τις αποσκευές μου στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, ήμουν μάρτυρας μιας όμορφης σκηνής που καταστράφηκε ολοκληρωτικά από το άδικο βάρος μιάς .. μεταμορφωμένης φιλοφρόνησης.

Συγκεκριμένα άκουσα κάποια φοιτήτρια ελληνικού επαρχιακού πανεπιστημίου να ουρλιάζει ενώ έτρεχε να αγκαλιάσει τον πατέρα της, που ήταν σχεδόν δίπλα μου. Μεταξύ αρκετών αμοιβαίων φιλοφρονήσεων την άκουσα να λέει: "Σ' αγαπάω τρελλά μπαμπάκα μου !"

Αμέσως μετά ο πατέρας της την ρώτησε πως πήγε η Εξεταστική, κι' εκείνη απάντησε: "Πήρα 10 στην Ανάλυση ΙΙ !"

Αυτός ψιθύρισε: "Σε εξέπληξε αυτό ?"

"Εεε μπαμπά .. ξέρεις .. τα πράγματα μπορεί να είχαν εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά."

''Όχι γιά το κορίτσι μου !"

Αμέσως η κοπελιά πάγωσε .. και άλλαξε θέμα. Εκείνη τη στιγμή έφτασαν οι αποσκευές μου και έχασα τη συνέχεια. 

Η συγκεκριμένη σκηνή με .. στοίχειωσε, όταν συνειδητοποίησα κάπως αργότερα, ότι όχι μόνο ο δικός μου πατέρας έλεγε παρεμφερή πράγματα, αλλά επίσης ότι .. κάνω σχεδόν το ίδιο πράγμα με τον μεγαλύτερο γιό μου, αν και .. περιστασιακά. Όταν ο τελευταίος ζητά την αναγνώριση πχ ενός ακαδημαϊκού επιτεύγματός του, μερικές φορές εισπράτει μιά φιλοφρόνηση, η οποία όπως κι' αν αναγνωστεί, ενδεχομένως να μην έχει ιδιαίτερα  μεγάλη απόσταση από τον .. ψόγο ! Αφήνω κατά μέρος την υπολανθάνουσα πίεση που μπορεί να ασκώ αυθόρμητα όποτε .. υποτονθορίζω,  καλοπροαίρετα έστω,  ότι έχει τις δυνατότητες να πετύχει μεγάλα πράγματα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Όλα αυτά ίσως ηχούν ασήμαντα όταν αναλογιστούμε την σουρεαλιστική, τριτοκοσμική και συνάμα παράλογη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας όσο αφορά το ειδικότερο θέμα της παιδείας. Με δεδομένο  και μετρημένο (PISA, λίστα Σαγκάης κλπ) το εξοργιστικά χαμηλό επίπεδο  Γυμνασίων, Λυκείων και ΑΕΙ, όλοι βλέπουμε ότι ανθεί η παραπαιδεία, που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ευρέως διαδεδομένο και εντελώς τυποποιημένο πνευματικό αναβολικό, που ντοπάρει τους έφηβους με την συναίνεση όλων μας. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και ποιός είναι ο σκοπός ? Η εισαγωγή στα κατά τεκμήριο τρισάθλια ελληνικά παν/μια και πολυτεχνεία .. δυστυχώς !

Είναι πολύ δύσκολο γιά τον μέσο συμπατριώτη μας ν' απαλλαγεί απ' αυτό που γενικότερα ονομάζω  "ελληνικό άχθος μεγαλοσύνης". Αυτό το .. ιδιαίτερο φορτίο συνεπάγεται:

(α) την διατήρηση αφύσικα υψηλών προτύπων, 

(β) την σπατάλη υπερβολικού χρόνου για νουθεσίες, επιπλήξεις κλπ που σχετίζονται με λάθη, ενώ αντίθετα "ξοδεύεται" ελάχιστος χρόνος γιά την αναγνώριση σημαντικών επιτευγμάτων αλλά και  γιά την κάθε λογής αριστεία,

(γ) συνεχές ψάξιμο γιά τον επόμενο κατά κανόνα εξωπραγματικό στόχο, που αφήνει τους ανθρώπους ανικανοποίητους, ανήσυχους και τελικά εξαντλημένους.

Με δεδομένες τις παραπάνω σκέψεις, έχω την αίσθηση ότι όταν εντοπίζουμε άριστα επιτεύγματα παιδιών, εφήβων, ενήλικων ή ακόμα και ηλικιωμένων, είναι καλό να τους τιμούμε γεναιόδωρα, εξειδικευμένα και με ειλικρινή λόγια ..  απολύτως χωρίς κανένα ίχνος μεταμφιεσμένης φιλοφρόνησης.  Τα ειλικρινή κομπλιμέντα ασκούν ευεργετική επίδραση στους εγκεφάλους μας και επιπλέον κάνουν την ζωή μας ομορφότερη. Δεν νομίζετε ??

ΥΓ: Όπως πάντα .. κάτι κρύβεται πίσω απο τις 2 εικόνες και τους 2 συνδέσμους

:)