February 17, 2011

Άχθος μεγαλοσύνης




Ενώ περίμενα τις αποσκευές μου στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, ήμουν μάρτυρας μιας όμορφης σκηνής που καταστράφηκε ολοκληρωτικά από το άδικο βάρος μιάς .. μεταμορφωμένης φιλοφρόνησης.

Συγκεκριμένα άκουσα κάποια φοιτήτρια ελληνικού επαρχιακού πανεπιστημίου να ουρλιάζει ενώ έτρεχε να αγκαλιάσει τον πατέρα της, που ήταν σχεδόν δίπλα μου. Μεταξύ αρκετών αμοιβαίων φιλοφρονήσεων την άκουσα να λέει: "Σ' αγαπάω τρελλά μπαμπάκα μου !"

Αμέσως μετά ο πατέρας της την ρώτησε πως πήγε η Εξεταστική, κι' εκείνη απάντησε: "Πήρα 10 στην Ανάλυση ΙΙ !"

Αυτός ψιθύρισε: "Σε εξέπληξε αυτό ?"

"Εεε μπαμπά .. ξέρεις .. τα πράγματα μπορεί να είχαν εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά."

''Όχι γιά το κορίτσι μου !"

Αμέσως η κοπελιά πάγωσε .. και άλλαξε θέμα. Εκείνη τη στιγμή έφτασαν οι αποσκευές μου και έχασα τη συνέχεια. 

Η συγκεκριμένη σκηνή με .. στοίχειωσε, όταν συνειδητοποίησα κάπως αργότερα, ότι όχι μόνο ο δικός μου πατέρας έλεγε παρεμφερή πράγματα, αλλά επίσης ότι .. κάνω σχεδόν το ίδιο πράγμα με τον μεγαλύτερο γιό μου, αν και .. περιστασιακά. Όταν ο τελευταίος ζητά την αναγνώριση πχ ενός ακαδημαϊκού επιτεύγματός του, μερικές φορές εισπράτει μιά φιλοφρόνηση, η οποία όπως κι' αν αναγνωστεί, ενδεχομένως να μην έχει ιδιαίτερα  μεγάλη απόσταση από τον .. ψόγο ! Αφήνω κατά μέρος την υπολανθάνουσα πίεση που μπορεί να ασκώ αυθόρμητα όποτε .. υποτονθορίζω,  καλοπροαίρετα έστω,  ότι έχει τις δυνατότητες να πετύχει μεγάλα πράγματα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Όλα αυτά ίσως ηχούν ασήμαντα όταν αναλογιστούμε την σουρεαλιστική, τριτοκοσμική και συνάμα παράλογη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας όσο αφορά το ειδικότερο θέμα της παιδείας. Με δεδομένο  και μετρημένο (PISA, λίστα Σαγκάης κλπ) το εξοργιστικά χαμηλό επίπεδο  Γυμνασίων, Λυκείων και ΑΕΙ, όλοι βλέπουμε ότι ανθεί η παραπαιδεία, που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ευρέως διαδεδομένο και εντελώς τυποποιημένο πνευματικό αναβολικό, που ντοπάρει τους έφηβους με την συναίνεση όλων μας. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και ποιός είναι ο σκοπός ? Η εισαγωγή στα κατά τεκμήριο τρισάθλια ελληνικά παν/μια και πολυτεχνεία .. δυστυχώς !

Είναι πολύ δύσκολο γιά τον μέσο συμπατριώτη μας ν' απαλλαγεί απ' αυτό που γενικότερα ονομάζω  "ελληνικό άχθος μεγαλοσύνης". Αυτό το .. ιδιαίτερο φορτίο συνεπάγεται:

(α) την διατήρηση αφύσικα υψηλών προτύπων, 

(β) την σπατάλη υπερβολικού χρόνου για νουθεσίες, επιπλήξεις κλπ που σχετίζονται με λάθη, ενώ αντίθετα "ξοδεύεται" ελάχιστος χρόνος γιά την αναγνώριση σημαντικών επιτευγμάτων αλλά και  γιά την κάθε λογής αριστεία,

(γ) συνεχές ψάξιμο γιά τον επόμενο κατά κανόνα εξωπραγματικό στόχο, που αφήνει τους ανθρώπους ανικανοποίητους, ανήσυχους και τελικά εξαντλημένους.

Με δεδομένες τις παραπάνω σκέψεις, έχω την αίσθηση ότι όταν εντοπίζουμε άριστα επιτεύγματα παιδιών, εφήβων, ενήλικων ή ακόμα και ηλικιωμένων, είναι καλό να τους τιμούμε γεναιόδωρα, εξειδικευμένα και με ειλικρινή λόγια ..  απολύτως χωρίς κανένα ίχνος μεταμφιεσμένης φιλοφρόνησης.  Τα ειλικρινή κομπλιμέντα ασκούν ευεργετική επίδραση στους εγκεφάλους μας και επιπλέον κάνουν την ζωή μας ομορφότερη. Δεν νομίζετε ??















ΥΓ: Όπως πάντα .. κάτι κρύβεται πίσω απο τις 2 εικόνες και τους 2 συνδέσμους

:)



15 comments:

Anonymous said...

Νομίζουμε....Τέλειωσα το δημοτικό με "Άριστα 10"!!! Δωρο;;

negentropist said...

"Άριστα 10" ?

Mα εσύ είσαι αστέρι Αλεξάνδρα ! Ορίστε ένα αντάξιο .. δώρο γιά το άριστο επίτευγμά σου:

Pink Martini - Donde estas yolanda

:))

Penny said...

Γειά σου Σταύρο!
Όλο αυτό που τόσο εύστοχα περιγράφεις είναι πολύ μελετημένο και διόλου αθώο, όσο κι αν ως ανύποπτοι φορείς του -γονείς, δάσκαλοι-έχουμε την τάση να υποτιμάμε την επιρροή του.
Το αληθινό μπράβο είναι τεράστια υπόθεση και φοβερά ουσιαστικό κίνητρο για αυτοεκτίμηση και διάθεση για δημιουργία, συστατικά σχέσεων δηλαδή.Είναι ζωτικό και το έχουμε πετσοκόψει. Το αποτέλεσμα είναι αυτή η περίσσια εχθρότητα και ο εγωκεντρισμός, η τυφλαμάρα μπροστά στον "άλλον". Πόσο έχουμε υποφέρει όλοι από αυτό αλλά και πόσο έχουμε ασκηθεί σ αυτό..
Ενα μπράβο παραπάνω δεν έβλαψε κανέναν αλλά όλοι έχουμε νιώσει στο πετσί μας αυτό που αργότερα θα μεταφράζουμε ως αδικία και έλλειψη νοήματος και θα έχει εγκατασταθεί μέσα μας για τα καλά. Αλλά εδώ το τσιγγουνευόμαστε στον εαυτό μας, θα το πούμε στους άλλους;
καλή μέρα και σόρυ για την φλυαρία..
η μπαλάντα του ευχαριστώ

Alex said...

είναι που δεν αντέχονται οι ειρωνικές επιπλήξεις των εκπαυδευτικών του δημοσίου : "ξέρετε κυρία μου ο γιό σας δεν με προσέχει και πειράζει τους συμμαθητές του(παιδί είναι επιτέλους και εσείς δεν το έχετε καταλάβει και ακόμη περισσότερο δεν έχετε τον τρόπο να συμπεριφερθείτε σε παιδιά..)....με κοροιδεύει(άμα του έδωσες κυρία μου το δικαίωμα..), ζωγραφίζει όταν εκνευρίζεται και τον έβαλα στο τελευταίο θρανίο(μα ήμαρτον ! στο τελευταίο θρανίο ?? και πως θα τον ελέγχετε ??...και η ζωγραφική είναι τέχνη, είναι έκφραση..πήρατε ποτέ το μπλόκ του να δείτε τι ζωγραφίζει ? τον ρωτήσατε ποτέ αν τον προσβάλατε με την αδιαφορία που του εκτοξεύετε αντ'αυτού ????)....
έμαθα πως το παιδί μου χρειάζεται επιβράβευση και έμαθα το παιδί μου να είναι άνθρωπος σωστός και να αγαπά την τέχνη και τα γράμματα,όχι την απαράδεκτη μόρφωση που του σερβίρουν...του έμαθα επίσης να προσποιείται ότι κάνει ότι του υποδεικνύουνε...

συγνώμη για τη φλυαρία μου Σταύρο αλλά το θέμα που διάλεξες έχει "πολλά.." ,μα πάνω απ'όλα αφορά όλους μας...
εμάς τους"τυχερούς " που προλάβαμε δασκέλους στα σχολεία και τα παιδιά μας που ατυχώς "λούζονται"τους δημοσίους υπαλλήλους (ή τους δασκάλους που αναγκαστικά ξεχνούν την τέχνη/κη τους...

καλημέρα

negentropist said...

Γειά σου Penny !

Χαίρομαι που "συντονιστήκαμε" για μία ακόμη φορά. Please .. μη λες sorry, γιά κάτι που ούτε κατά διάνοια δεν ισχύει για τα όμορφα σχόλιά σου :)

Night Moves

Καλό σ/κ !

negentropist said...

Όμορφη και πρακτική η προσέγγισή σου, αγαπητή μου Aλεξία !

Κοίτα τι μου θύμισε η αναφορά σου "σ' εμάς τους "τυχερούς" που προλάβαμε δασκάλους στα σχολεία" :

Ασυνήθιστη γυμνασιακή τάξη στο ΕΕΑ (Σχολή Αναβρύτων)

Καμμία φλυαρία Αλεξία .. ακόμη κι' αν έγραφες τα 10πλάσια :)

Καλό σ/κ !

Celestia said...

Και αναρρωτιέμαι το καλουπωμένο μοντέλο του κοινωνικά “επιτυχημένου” ανθρώπου, με το Χ πτυχίο, τις Χ ξένες γλώσσες, το μεταπτυχιακό κλπ θα κάνει τελικά έναν ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ άνθρωπο? Τα παιδιά μου είναι προσχολικής ηλικίας και προβληματίζομαι πολύ σοβαρά. Θέλω τα παιδιά μου να αγαπήσουν το βιβλίο, να αγαπήσουν τη μάθηση και πρώτα απ' όλα θέλω να γίνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Καλώς ή κακώς η εργασία καταλαμβάνει το περισσότερο του χρόνου μας, οπότε είναι βασικό κλαδί στην ευτυχία μας. Θέλω να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους πέρα απ' τα εκάστοτε πρότυπα “επιτυχίας”.
Την καλημέρα μου απο Θεσσαλονίκη.

Natalia said...

things are not so simple...

υπάρχει κι ένα τέταρτο στοιχείο στο φορτίο που σχημάτισες και είναι μέσα σε ένα από τα 2 πολύ πολύ ωραία τραγούδια

"if you'r ever lost at sea just call on me..." κι εκεί βρίσκεται η άνευ άχθους ομορφιά της (πράγματι) μετά άχθους μεγαλοσύνης...

γεια

negentropist said...

Ασφαλώς .. μακριά από πρότυπα και καλουπωμένα μοντέλα Celestia .. ούτε συζήτηση .. απλά πράγματα .. μιλάμε για την ΔΙΚΙΑ μας ζωή, έτσι δεν είναι ? :)

It's My Life

Γεια ..

negentropist said...

Η γλώσσα είναι ατελές μέσο περιγραφής της πραγματικότητας, Ναταλία .. άσε που ο χρόνος, ο πιό πολύτιμος πόρος μας, είναι αμείλικτος και περιοριστικός !


Frédéric Chopin - Prelude in E-Minor (op.28 no. 4)

γεια ..

Natalia said...

τότε...

dont come to conclusions, but leave your facts to lead to results!

you are more than intelligent... :)

για το πρελούδιο δεν τίθεται θέμα συζήτησης... δεκτό με ζητωκραυγές

negentropist said...

Δανείζομαι λοιπόν το παρακάτω υπέροχο συμπέρασμα, από τον υπέρτατο, διαχρονικό ήρωά μου .. έναν άνθρωπο απίστευτα ευφυή, αλλά κυρίως "όμορφο" σε ΟΛΑ :

Ωδή σ' ένα λουλούδι

:)

Natalia said...

yes this is a wise approach from Richard Feynman...

As an engineer I totally agree, although I am αλμοστ sure that this is quite egoistic! I dont know...

δεν ειμαι σιγουρη δηλαδη για τις αγαθές προθέσεις του... μου... :)

negentropist said...

Ο δρόμος για την "κόλαση" βρίθει από .. αγαθές προθέσεις !

Mου θύμισες μία μικρή ιστορία με τον Feynman που είχα γράψει σε ένα παλαιότερο σχόλιό μου .. την επαναλαμβάνω :)

Ένα καλοκαίρι ο ηλικιωμένος πλέον Richard Feynman είχε πάει στην Κρήτη για ένα ανώδυνο συνέδριο. Με δέος που υποδέχονταν τον «θεό» της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής, τον πήραν από το αεροδρόμιο 3 έλληνες καθηγητές με ένα τζιπ. Στην πορεία είδαν στο πλαϊ του δρόμου μία πανέμορφη, χυμώδη τουρίστρια και φυσικά όλοι γύρισαν προς το μέρος της, διακόπτοντας την ενδιαφέρουσα συζήτηση για τα "ενδιάμεσα διανυσματικά μποζόνια", τα "φερμιόνια" και την νεόκοπη τότε, "κβαντική χρωμοδυναμική".

Μόλις συνήλθαν από τα … σεξόνια που είχε αυθόρμητα συλλέξει ο .. αμφιβληστροειδής τους, άκουσαν τον Feynman να τους λέει γελώντας :

« Έχω κι’ εγώ την ίδια αρρώστια ! »

Δες ΠΩΣ το "θαύμα" της 2ης παραγράφου (Least Action Principle) στο 1ο από τα παρακάτω links, άλλαξε τη ζωή του έφηβου Feynman :

Minimization of Total Action

Human gods too provincial

Disrepect for Authority

I don't like honours

There's plenty of room at the bottom

Gods playing chess analogy

Eγώ πάντως είμαι σίγουρος για τις αγαθές προθέσεις του. Yπάρχουν πολλοί λόγοι γι' αυτό. Όμως o παρακάτω είναι απο τους συγκλονιστικότερους:

How Richard Feynman's first wife died

Καλό σ/κ

:)


YΓ: Feynman's Nobel Lecture

" .. And, like falling in love with a woman, it is only possible if you do not know much about her, so you cannot see her faults. The faults will become apparent later, but after the love is strong enough to hold you to her. So, I was held to this theory, in spite of all difficulties, by my youthful enthusiasm..."

Natalia said...

sorry...

εξαιρετικά όλα...