Το άγχος και οι φοβίες είναι μέρος της ζωής μας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Θυμάμαι όταν ήμουν μαθητής του Δημοτικού, στην διάρκεια των 3μηνων καλοκαιρινών διακοπών στην Κέα, φοβόμουν να διασχίσω μόνος μου τα βράδια την σκοτεινή παραλία του Γιαλισκαριού, δίπλα σε ένα μικρό αλσύλιο με αλμυρίκια. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό το είδος άγχους δεν ήταν καθόλου χρήσιμο και το ξεπέρασα εντελώς στις αρχές Γυμνασίου, όταν άρχισα να εντοπίζω τις πηγές/αιτίες των διάφορων ήχων που μου προκαλούσαν ανησυχία ... πχ κάποιο πουλί μες τα κλαδιά των δέντρων ή κάποια νυφίτσα που έτρεχε να κρυφτεί κλπ.
Σε αντιδιαστολή με το άγχος που δεν είναι χρήσιμο και δύσκολα το αποφεύγουμε (όπως πχ ένα ... μποτιλιάρισμα στην Κηφισίας) υπάρχει και το εποικοδομητικό άγχος, που σε μικρή ένταση όχι μόνο δεν σε παραλύει, αλλά αντίθετα είναι χρήσιμο, όπως πχ εκείνο πριν απο κάποιο διαγωνισμό, test ή συνέντευξη, το οποίο μας κάνει πιο προσεκτικούς και μας υποχρεώνει να κινητοποιήσουμε το μέγιστο του δυναμικού μας. Αλλά για πολλούς συνανθρώπους μας τα πράγματα μπορεί να γίνουν ξαφνικά πολύ σοβαρά, όπως προκύπτει απο το παρακάτω φαινομενικά αστείο περιστατικό που συνέβη πριν απο πολλά χρόνια, όταν αναπάντεχα δέχτηκα ένα παράξενο τηλεφώνημα απο έναν ομότεχνο συνάδελφο: "Σταύρο θέλω την βοήθειά σου .. είμαι στον ισθμό της Κορίνθου .. έχω παρκάρει το αυτοκίνητό μου .. έχω κρίση πανικού .. δεν μπορώ να περάσω απέναντι .. με έπιασε ξαφνική φοβία για το ύψος, δεν ξέρω τι να κάνω .. δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανένα .. θέλω τη βοήθειά σου, να με περάσεις απέναντι!" Ποιό ήταν το αποτέλεσμα ? Πήγα στον ισθμό (ολόκληρο ταξίδι απο την Αθήνα!) και οδηγώντας το αυτοκίνητό μου τον πέρασα απέναντι .. ήταν κατακίτρινος, κάθιδρος, πανικοβλημένος και είχε κλείσει τα μάτια του την στιγμή που διέσχιζα απο ψηλά το φημισμένο Κορινθιακό κανάλι ! Το περίεργο ήταν ότι είχε περάσει μόνος του τον ισθμό κάτι ώρες πριν χωρίς κανένα πρόβλημα. Εξ' όσων γνωρίζω δεν είχε ξανά παρόμοια δυσάρεστη εμπειρία.
Πάντα θυμόμουν αυτό το συμβάν και το θεωρούσα διασκεδαστικό, χωρίς ποτέ να μου περνάει απο το μυαλό ότι κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα .. ακόμη και σε μένα τον θρασύτατο, που είχα μάλιστα την εμπειρία της πτώσης μέ αλεξίπτωτο απο τα φοιτητικά μου χρόνια ! Και όμως .. πριν απο 13 χρόνια περίπου είχα ανέβει στην οροφή (επίπεδη πλατφόρμα) ενός γεμιστηρίου βυτιοφόρων, 15 μέτρα επάνω απο το έδαφος, χρησιμοποιώντας μία ειδική, 20μετρη πτυσσόμενη σκάλα, επειδή δεν υπήρχε άλλος τρόπος πρόσβασης. Στην άνοδο όλα πήγαν τέλεια. Μαζί με τον εργολάβο που με συνόδευε, κάναμε την επιθεώρηση στις ηλεκτροβάνες της οροφής. Είχα ρίξει και μιά ματιά στο έδαφος έχοντας μάλιστα αστειευτεί για το ύψος, λέγοντας ότι είναι ανάλογο 5όροφης πολυκατοικίας ! Φαινομενικά κανένα πρόβλημα. Στην κάθοδο όμως συνέβη το εξής απρόσμενο. Πρώτος ξεκίνησε ο εργολάβος και ακολούθησα αμέσως μετά. Ενώ είχα κατέβει 2 μ περίπου, εντελώς ξαφνικά πάγωσα .. δεν μπορούσα να κινηθώ ούτε κάτω ούτε πάνω! Ιδρώτας παντού .. ταχυπαλμία .. πλήρης ακινησία .. δεν τολμούσα καν να κοιτάξω το έδαφος ! Ευτυχώς ο εργολάβος ήταν έμπειρος (25 χρόνια μεγαλύτερος) και με διαβεβαίωνε ότι έχει δει να συμβαίνει σε πολλούς, ακόμα και στον ίδιο .. και να μην ανησυχώ! Δυστυχώς οι διαβεβαιώσεις όχι μόνο δεν με καθησύχασαν, αλλά είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα. Μου πέρναγαν ανόητες σκέψεις απο το μυαλό, όπως πχ τι θα γινόταν αν έχανα ξαφνικά τις αισθήσεις μου και άλλα φαιδρά. Με τα πολλά κατέβηκα την σκάλα σε 20 λεπτά της ώρας, ενώ την είχα ανέβει σε λιγότερο απο ένα λεπτό ! Τέλος καλό .. όλα καλά.
Τα προηγούμενα διασκεδαστικά (?) περιστατικά μου έφεραν στο μυαλό κάτι πραγματικά αστείο. Σαν μεταπτυχιακός φοιτητής έγινα μέλος του πανεπιστημιακού Parachuting Club. Στην αρχή των μαθημάτων και των επίγειων προπονήσεων που διήρκεσαν 2 εβδομάδες, μάθαμε ότι εκτός απο το κύριο αλεξίπτωτο θα είχαμε γύρω απο την μέση μας ένα "μπροστινό" σάκο σαν sleeping bag, o οποίος ήταν το λεγόμενο εφεδρικό αλεξίπτωτο που θα έπρεπε να ενεργοποιήσουμε αν δεν άνοιγε το κύριο αλεξίπτωτο!
Ο εκπαιδευτής ήταν ένας πανύψηλος 40χρονος, περίεργος τύπος με μούσι που θύμιζε τον ... Ρασπούτιν. Μας συστήθηκε ως God ... Έτσι ήθελε να τον αποκαλούμε ... Θα μας έλεγε το όνομά του ΜΕΤΑ την πρώτη πτώση μας, ενώ στα πλαίσια μιας "άτυπης" παράδοσης θα έπρεπε όλοι μας να τον κεράσουμε ουϊσκι !
Κάποια στιγμή τον ρώτησα τι θα κάνουμε αν ΔΕΝ ανοίξει το κύριο αλεξίπτωτο. Μας είπε ότι οφείλουμε να τραβήξουμε την "ασφάλεια" του εφεδρικού σάκου, να τον ψαχουλέψουμε, να αρπάξουμε το ύφασμα και να το πετάξουμε με δύναμη μπροστά μας. Αυτή θα έπρεπε να είναι η αντίδρασή μας κατά την διάρκεια μιας "ανεπιθύμητης" ελεύθερης πτώσης ... με οριακή ταχύτητα ~ 200 ως 250 km/hr !
Τον ρώτησα: "Πες ότι σαν αρχάριοι έχουμε την ψυχραιμία να τα κάνουμε όλα αυτά ... Αν δεν ανοίξει?"
"Το κάνετε όσες φορές χρειαστεί", μου απάντησε. "Πέφτοντας, μαζεύετε γρήγορα το ύφασμα και το ... ξαναπετάτε με δύναμη!"
"Are you serious man ? Κι' αν παρ' όλα αυτά ... ΔΕΝ ανοίξει το εφεδρικό, τι κάνουμε?", τον ξαναρώτησα.
Θυμάμαι ακριβώς την απάντησή του: "In that case, you open your legs, you look between them, and you ... kiss your ass goodbye !"
ΥΓ: Οι 3 εικόνες και το 1 link κάτι ... κρύβουν !!
:)
