Avant-garde

Αποφάσισα να ανασύρω μία παλαιότερη εγγραφή μου απο τα έγκατα του εικονοκλαστικού  forum  που διατηρώ (όχι με ιδιαίτερη συνέπεια και ... επιμέλεια, είναι αλήθεια!) Αφορά ένα πραγματικό γεγονός στο οποίο ήμουν αυτόπτης μάρτυρας περίπου 2,5 δεκαετίες πριν. Τότε δεν είχα φανταστεί πόσο θα μπορούσε να επηρεάσει το μελλοντικό τρόπο σκέψης μου, αν και ήμουν σίγουρος ότι  δεν υπήρχε περίπτωση να διαγραφεί απο την μνήμη μου.

Φανταστείτε το εξής σκηνικό : Ένα τεράστιο αμφιθέατρο φημισμένου Λονδρέζικου πανεπιστημιακού ιδρύματος, κατάμεστο απο 500 περίπου πρωτοετείς φοιτητές διάφορων σχολών θετικής κατεύθυνσης (μηχανολόγους, ηλεκτρολόγους, ηλεκτρονικούς, αεροναυπηγούς, πολιτικούς μηχανικούς κλπ) που όφειλαν να παρακολουθήσουν "Επιστήμη των υλικών", ένα βαρετό και απωθητικό μάθημα που βασιζόταν σε στείρα απομνημόνευση, και το οποίο ήταν ταυτόχρονα το μοναδικό κοινό μάθημα μεταξύ ετερόκλητων σχολών .

Η μέρα είχε κάτι το εξαιρετικό. Θα εμφανιζόταν ο καθηγητής με τα αποτελέσματα του περίφημου Term Test στο εν λόγω στρυφνό μάθημα. Τα Term Tests ήταν μία σειρά ανεπίσημων υποχρεωτικών διαγωνισμάτων που παραδοσιακά διεξήγονταν για περισσότερο απο ένα αιώνα, πριν τα Χριστούγενα, και ήταν μόνο για τους πρωτοετείς φοιτητές. Δεν είχαν καμμία βαθμολογική επίπτωση, αλλά μόνο την εξής στατιστική σημασία. Το ποσοστό αποτυχίας ήταν συνήθως εξαιρετικά ψηλό (γύρω στο 50%) και ήταν παρατηρημένος ένας αξιοσημείωτος συσχετισμός με εκείνους που αποτύγχαναν στα τελικά διαγωνίσματα του Ιουνίου, που τελικά εκδιώκονταν απο το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο (βλέπετε δεν υπήρχαν επαναληπτικές εξετάσεις Σεπτεμβρίου!)

Εμφανίζεται λοιπόν ξαφνικά ο καθηγητής, κατακόκκινος απο θυμό για το ασυνήθιστα μεγάλο ποσοστό αποτυχίας (70 % παρακαλώ.) Μέσα σε ένα πρωτοφανές παραλήρημα επιτιμητικών παρατηρήσεων και σχολίων, ειπώθηκαν περίπου και τα εξής:

" Οι περισσότεροι απο εσας θα πρέπει να αντιμετωπίσετε σοβαρά το ενδεχόμενο να κάνατε σοβαρό λάθος στην επιλογή σας να γίνετε μηχανικοί. Θα ήταν προτιμότερο να στραφείτε κάπου αλλού, πχ στη ζωγραφική, στη μουσική ... κλπ "

Μέσα στη γενική απόλυτη σιγή, ακούγεται η φωνή ενός θαραλέου φοιτητή απο την Ταϋλάνδη : " Professor, για να γίνει κανείς καλός καλλιτέχνης χρειάζεται οπωσδήποτε να έχει ταλέντο, πράγμα που δεν είναι υποχρεωτικά απαραίτητο για τους μηχανικούς. Σ' εμάς απλά αρκεί ένα minimum ευφυϊας και εργατικότητας ! "

Ο καθηγητής άστραψε και βρόντηξε για δεύτερη φορά, αν και πιστεύω ότι είχε αρχίσει να ψυλιάζεται, ότι χάνει το ... επιχείρημα : " Μα τι λες ! Οι μηχανικοί είμαστε χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία ... Κάνουμε σπίτια, γέφυρες, αυτοκίνητα, εργοστάσια κλπ. Οι καλλιτέχνες ... τι κάνουν ; "

Ο μετέπειτα πολύ καλός μου φίλος, Chit Yen Chong, ανταπάντησε  :  " Οι καλλιτέχνες κάνουν την ζωή μας ομορφότερη !! "

Ακόμη ηχεί στ' αυτιά μου η μουσική απο τα χειροκροτήματα και τις επεφημίες των όρθιων πλέον φοιτητών...

Εκείνη την περίοδο ήμουν ένας θρασύς μεταπτυχιακός φοιτητής και ο καθηγητής μου  (thesis advisor) ήταν ο αρνητικός πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας. Όταν αργότερα ζήτησε τη γνώμη μου, του είπα αδίστακτα ότι ο συγκεκριμένος φοιτητής κέρδισε το επιχείρημα, αλλά και τις εντυπώσεις. Προς μεγάλη μου έκπληξη, συμφώνησε μόνο  με το ... δεύτερο !

Τότε ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω γιατί το ανθρώπινο είδος πάντοτε "ανεχόταν" ανθρώπους, που φαινομενικά ξόδευαν τον χρόνο τους άσκοπα και δεν βοηθούσαν στη κοινή προσπάθεια για επιβίωση. Για παράδειγμα, όσοι ζωγράφιζαν στα τοιχώματα προϊστορικών σπηλαίων, πιθανότατα ανήκαν σ' αυτή τη κατηγορία  και ήταν η avant-garde της εποχής τους !

YΓ: Ένα κλικ στις τρεις εικόνες ίσως δώσει κάτι ... παραπάνω. Το ίδιο και  τα links στο κείμενο  !

:)

Βαμμένο Πέπλο

Υποθέτω  ότι οι περισσότεροι άνθρωποι  γνωρίζουν νεαρά κορίτσια, που ατυχώς πιστεύουν,  αφενός μεν ότι είναι στο κέντρο του σύμπαντος, αφετέρου δε ότι  οι υπόλοιποι περιστρέφονται γύρω απο τον ανιαρό τους μικρόκοσμο. Είναι κάτι που συμβαίνει διαχρονικά και ανεξέλεγκτα σε αρκετές ανώριμες γυναίκες (κυρίως νεαρές, αλλά  όχι μόνο !), που κατά τα άλλα μπορεί να είναι όμορφες ή άσχημες, έξυπνες ή αφελείς, μορφωμένες ή αμόρφωτες, συχνά εγωπαθείς, αλλά σίγουρα όχι ... καλλιεργημένες !

Δύο τέτοια πρόσφατα παραδείγματα έφεραν αυθόρμητα στην  μνήμη μου την εκπληκτική νουβέλα του Somerset Maugham με τίτλο "Βαμμένο Πέπλο". Η γοητεία αυτής της υπέροχης ιστορίας βασίζεται στην απλότητα της αφήγησης ενός μετρ του είδους, που έρχεται σε αντιδιαστολή με την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων και των καταστάσεων.

Η Kitty, ένα αφελές, ματαιόδοξο και άπειρο κορίτσι, είναι ακόμα ανύπαντρη την ημέρα του γάμου της μικρότερης αδελφής της. Πανικοβάλεται, και αντιδρά αυθόρμητα με το να αρραβωνιαστεί τον Walter, έναν ήσυχο και σοβαρό βακτηριολόγο, που μετά τον γάμο την παίρνει μαζί του στη Σαγκάη.  Αν και ο Walter  ήταν κατώτερος των προσδοκιών που είχε συσσωρεύσει στο "διαμορφωμένο" μυαλό της,  η Kitty άρπαξε αμέσως την ευκαιρία να αφήσει την βαρετή λονδρέζικη αριστοκρατία του 1925, για κάτι πιο ... εξωτικό.

Στην πορεία ο δυστυχής Walter  διαπιστώνει ότι δεν έχει τίποτα κοινό με την σύζυγό του !   Σαν να μην του έφτανε αυτό, ανακαλύπτει στην πορεία ότι εκείνη τον απατάει με έναν  βρετανό διπλωμάτη.  Τότε αντιδρά εκδικητικά και της ανακοινώνει ότι δέχτηκε μια θέση, που απαιτεί να μετακομίσουν και να εγκατασταθούν σε μία περιοχή, που είναι κέντρο επιδημίας χολέρας ! Η Κitty χωρίς να έχει άλλη  επιλογή τον ακολουθεί, επειδή ένα διαζύγιο λόγω "μοιχείας", εκείνη την εποχή θα σήμαινε την κοινωνική της απομόνωση και απαξίωση.

Όμως, εκεί στο καταπράσινο  απόμακρο χωριό της Κίνας συμβαίνει κάτι απρόσμενο. Μέσα στη δυστυχία, τον ανθρώπινο πόνο και τα συντρίμια,  θα "νιώσουν" ο ένας τον άλλο και θα ανακαλύψουν την τρυφερότητα και το μεγαλείο της συγχώρεσης. Η  Kitty αρχίζει σταδιακά να αποβάλλει τα κοινωνικά φίλτρα που καταδυνάστευαν τη  σκέψη της και να μεταλάσσεται απο εγωϊστρια και άπειρη, σε κάποια που "βλέπει" την ευρύτερη εικόνα του κόσμου.

Για εμένα, η ομορφιά και η απόλαυση σ' αυτή την ιστορία  βρίσκονται στο ξετύλιγμα του δρόμου της σταδιακής μετεξέλιξης της Kitty, η οποία αντιλαμβάνεται ακριβώς τι έχει κάνει στον εαυτό της, στον άντρα της και στον εραστή της. Επίσης είναι υπέροχο το ότι ο Maugham βλέπει τον κόσμο μέσα απο τα μάτια της Kitty, και μας βοηθάει να κάνουμε κι' εμείς το ίδιο !

Στον παρακάτω σύνδεσμο, όποιος θέλει, μπορεί να δει απευθείας ολόκληρη την ομώνυμη ταινία του 2006. Είναι όμορφη αυτή η κινηματογραφική μεταφορά. Όμως το βιβλίο είναι αναντικατάστατο. Το πρόβλημα όπως πάντα είναι ο χρόνος, δυστυχώς ο πιο αμείλικτος και πολύτιμος πόρος για όλους  ...

The Painted Veil (2006)

ΥΓ:  Οπωσδήποτε ένα κλικ στις 2 εικόνες ... προσθέτει, δεν αφαιρεί 

Εξάρσεις Αυθορμητισμού

Oι  διάφορες εξάρσεις αυθορμητισμού ίσως να μην είναι πάντα ο καλύτερος "εξοπλισμός" για την διαδρομή του καθενός μας. Έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα,  όχι μόνο έπειτα απο ισχυρές δόσεις ενδοσκόπησης, αλλά επίσης παρατηρώντας  τις αντιδράσεις τρίτων σαν αποτέλεσμα της δικής μου συμπεριφοράς. Έχω λοιπόν διαπιστώσει ότι μερικές φορές είναι ίσως αναγκαίο το ψαλίδισμα του αυθορμητισμού.

Αν και η συχνή εφαρμογή αυτής της πρακτικής μπορεί να οδηγήσει  σε υπερβολική καταπίεση των συναισθημάτων μας, σας διαβεβαιώνω ότι και το εντελώς αντίθετο μπορεί να αποβεί εξίσου καταστροφικό. Οι άνθρωποι και ειδικότερα οι φίλοι μας πρέπει  πρώτα απ' όλα να μας "νιώθουν",  έτσι ώστε να βλέπουν τον αυθορμητισμό μας στις σωστές του διαστάσεις. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι εφικτό ούτε σε κάθε περίσταση, αλλά ούτε σε κάθε άνθρωπο. Επειδή λοιπόν δεν υπάρχουν ούτε προδιαγραφές αλλά ούτε κανόνες, με λύπη μου σας λέω ότι το υπέρτατο "φρένο" είναι δυστυχώς η διαθέσιμη (?) διαισθητική εκτίμηση του καθενός μας.

Moυ αρέσει πάντως να είμαι αυθόρμητος με τον δικό μου ιδιότυπο τρόπο, επειδή, καλώς ή κακώς, συνήθως "θριαμβεύω" περιστασιακά με λίγες  μόνο παρορμητικές  εκρήξεις. Δεν είμαι βέβαια καθόλου σίγουρος ότι στις σπάνιες αυτές περιπτώσεις δεν απωθώ τους γύρω μου. Αλλά πιστέψτε με, δεν δίνω δεκάρα γι' αυτό ! Μάλιστα υπάρχουν και φορές  που διασκεδάζω αφάνταστα, κυρίως όταν το "μέτρημα" χαρακτήρων - συμπεριφορών, ανακύπτει σαν παρελκόμενo αναδυόμενo παραπροϊόν.

Βέβαια το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα διαβολεμένα συναισθήματα  βρίσκονται πάντα στην επιφάνεια,  έτοιμα να ξεχειλίσουν απο στιγμή σε στιγμή, πέρα απο κάθε έλεγχο ! Επιπλέον  όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι τυχαίνει να έχουν την άποψη ότι ένας ισχυρός χαρακτήρας (όπως κι' ένας φίλος) οφείλει να παραμένει απαθής ή ακόμα και ασυγκίνητος, εγκλωβίζοντας τα συναισθήματά του - και συνεπώς το κύρος του - μέσα σε προστατευτικό περίβλημα. Ίσως να νομίζουν ότι  έτσι προστατεύεται η ανθεκτικότητα στις δύσκολες καταστάσεις, και προάγεται η  αξιοπιστία.  Παρόλα αυτά,  κυριολεκτικά δεν με νοιάζει που (μερικές  φορές τουλάχιστον)  επιλέγω να  αγνοώ στην πράξη  αυτή τη σαθρή, αλλά διαδεδομένη συλλογιστική.

Λόγω της φύσης και της εκπαίδευσής μου, ίσως είμαι ένας τυπικός "εραστής" της λογικής.  Όμως θα ήθελα να  πιστεύω, ότι ισχυρό χαρακτήρα μπορεί να διαθέτει και κάποιος που ίσως συγκινείται αυθόρμητα, συμπάσχοντας (ας πούμε) με τα δεινά μιας καλής του φίλης.  Βέβαια, ένας τυχαίος άνθρωπος  στο δρόμο ή στο internet, πιθανότατα δεν θα μπορούσε να μας "συν + κινήσει"  εύκολα.  Αν όμως συνοφρυωνόταν ένα πολύ αγαπημένο μας πρόσωπο, τότε  ίσως θα μπορούσαμε ακόμα και να κλάψουμε.  Ε, λοιπόν,  αυτό είναι κάτι που σίγουρα δεν με ενδιαφέρει να το αλλάξω !

YΓ: Κλικ τις παραπάνω 2 εικόνες με ... δική σας ευθύνη. To ίδιο ισχύει και για τα 6 links στο κείμενο !


:)

Αισιοδοξία ή ρεαλισμός ?

Απο τη φύση μου συνήθως βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Σχεδόν πάντα θεωρώ ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν ομαλά, αλλά ακόμα και όταν καταρέει το σύμπαν γύρω μου, συνήθως έχω μία περίεργη αίσθηση ότι μπορώ ίσως να δράσω με κάποιο καταλυτικό τρόπο για να τα επηρεάσω  προς την επιθυμητή κατεύθυνση.

Αρκούν όμως απο μόνες τους η αισιοδοξία και η θετική σκέψη ?   Δυστυχώς όχι, όπως έχω διαπιστώσει σε πολλές περιπτώσεις. Το πιο πρόσφατο οδυνηρό παράδειγμα που με αφορά, είναι ο τελευταίος ήπιος τραυματισμός μου σε ένα ... αμαρτωλό χόμπυ - το εβδομαδιαίο μπάσκετ με φίλους ! Μιλάμε για μία εντελώς "γραφική" και τραγικά επαναλαμβανόμενη κατάσταση απο τα 18 μου χρόνια. Ποτέ δεν ήθελα να κάνω το λεγόμενο "ζέσταμα" πριν το κάθε παιχνίδι (διατάσεις κλπ), ούτε να δένω τα πόδια μου με ειδικούς επιδέσμους, όπως κάνουν ανελλιπώς σχεδόν όλοι οι συμπαίκτες μου. Το αποτέλεσμα είναι ότι κατά καιρούς έχω πάθει αμέτρητες θλάσεις συνδέσμων.

Είναι βέβαια γεγονός ότι  οι τραυματισμοί στα ομαδικά σπορ δεν "επιλέγουν" μόνο εκείνους που δεν έχουν πάρει τις κατάλληλες προφυλάξεις, αλλά εξαρτώνται και απο πολλούς άλλους παράγοντες όπως φυσική κατάσταση, τύχη, συμπαίκτες, σωστό ζέσταμα, ειδικές συνθήκες παιχνιδιού κλπ. Το σίγουρο πάντως είναι ότι  ο ρεαλισμός εκτοπίζει την αβάσιμη αισιοδοξία, πχ ότι δήθεν υπάρχουν άνθρωποι με ανοσία στους τραυματισμούς.

Κάποιοι  ενδεχομένως να αναρωτηθούν: Μα δεν είναι προτιμότερη η θετική σκέψη  απο την αρνητική ? Ασφαλώς ναι, όταν όλες οι άλλες παράμετροι παραμένουν  αμετάβλητες. Όμως έχω καταλήξει  στο συμπέρασμα ότι ο ρεαλισμός, είναι πάντα προτιμότερος απο το εναλλακτικό δίπολο της  αισιοδοξίας - απαισιοδοξίας. Κι' αυτό γιατί η ανθρώπινη διανοητική πρόοδος, έχει επέλθει απο τον διαχρονικό αγώνα του είδους μας να βλέπει τα πράγματα "όπως είναι" και όχι σαν προβολές των συναισθημάτων μας !

Οφείλουμε να παραμένουμε γαντζωμένοι με νύχια και με δόντια στην υπέροχη ιδέα του Διαφωτισμού, που δεν είναι τίποτα άλλο απο το ότι ο κόσμος ξεδιπλώνεται σύμφωνα με τους δικούς του εσωτερικούς αλγορίθμους αιτίας και αποτελέσματος, πιθανοτήτων και τύχης, "αδιαφορώντας" εντελώς για τις ανθρώπινες συναισθηματικές προβολές !

Τα συναισθήματα ασφαλώς και μετράνε, αλλά η βασική αρχή του σκεπτικισμού είναι να μη μας  ξεγελούν ! Ας μην αμφιβάλουμε ότι τα συναισθήματα, είτε είναι θετικά είτε  αρνητικά,  βάζουν πολύ συχνά τρικλοποδιές στη λογική και ας δεχθούμε ότι ο ρεαλισμός θα πρέπει να προηγείται των φαντασιώσεών μας, άσχετα με το πως αισθανόμαστε! 

ΥΓ: Δεν ... νομίζω να βλάπτει ένα click στις 2 εικόνες

:)

Suicide is painless

Through early morning fog I see
Visions of the things to be
The pains that are withheld for me
I realize and I can see

That suicide is painless
It brings on many changes
And I can take or leave it if I please

The game of life is hard to play
I'm gonna lose it anyway
The losing card I'll someday lay
So this is all I have to say

Suicide is painless
It brings on many changes
And I can take or leave it if I please

The sword of time will pierce our skins
It doesn't hurt when it begins
But as it works it's way on in
The pain grows stronger watch it grin

Suicide is painless
It brings on many changes
And I can take or leave it if I please

A brave man once requested me
To answer questions that are key
Is it to be or not to be
And I replied "Oh why ask me."

Suicide is painless
It brings on many changes
And I can take or leave it if I please

And you can do the same thing if you please. 

YΓ1:  Όλος ο κόσμος είναι δικός σας (μόνο αν τον θέλετε ...) 

YΓ2:  Ένα κλικ στις 2 εικόνες,  μάλλον δεν βλάπτει ...

Ζούμε σε μία προσομοίωση ?

Αν κάποιος δεν έχει έρθει σε επαφή με τις ιδέες του Nick Bostrom, ενός φιλόσοφου στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ίσως να μη μπορεί να διανοηθεί ότι το σύμπαν στο οποίο ζούμε, είναι ενδεχομένως το χόμπυ κάποιου κομπιουτερόβιου πιτσιρικά, που ελέγχει τις ζωές μας απο τον καναπέ του σπιτιού του !

Ίσως σοκάρει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά πάντως δεν είναι διόλου απίθανο. Αν μάλιστα αποδεχτούμε την λογική υπόθεση του αξιότιμου Dr. Bostrom, τότε είναι σχεδόν βέβαιο απο μαθηματική άποψη ότι ζούμε σε μία προσομοίωση κάποιου υπερεξελιγμένου υπολογιστή !

Η υπόθεση είναι η εξής. Η καλπάζουσα τεχνολογική εξέλιξη θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν υπολογιστή με αφάνταστα μεγαλύτερη υπολογιστική ισχύ — απ' όλους τους ανθρώπινους εγκεφάλους μαζί — και συνεπώς οι τεχνολογικά εξελιγμένοι μετα-άνθρωποι, θα διαθέτουν την δυνατότητα να "τρέχουν" προσομοιώσεις των προγόνων τους, δηλαδή της εξελικτικής ιστορίας τους, μέσω εικονικών κόσμων στους πανίσχυρους υπολογιστές τους, που θα "κατοικούνται" από εικονικούς ανθρώπους με πλήρως ανεπτυγμένα εικονικά νευρικά συστήματα.

Με βάση τους σημερινούς ρυθμούς, αρκετοί ειδικοί της επιστήμης των υπολογιστών διαβλέπουν ότι θα έχουμε τέτοιους υπερεξελιγμένους  Η/Υ στα μέσα του αιώνα. Όμως όσο αφορά το επιχείρημα του Dr. Bostrom, δεν έχει καμμία σημασία αν αυτό γίνει σε 50 χρόνια ή 5 εκατομμύρια χρόνια. Αν ο πολιτισμός μας επιζήσει μέχρι να φτάσει σε αυτό το τεχνολογικό επίπεδο, και αν οι μετα-άνθρωποι απόγονοί μας "τρέξουν" πολλές προσομοιώσεις για ερευνητικούς σκοπούς ή για διασκέδαση, τότε ο αριθμός των εικονικών απογόνων που θα έχουν δημιουργήσει θα είναι εξαιρετικά πολύ μεγαλύτερος απο τον αριθμό των πραγματικών απογόνων μας !

Επιπλέον δεν θα υπάρχει τρόπος για κανέναν απο αυτούς τους απογόνους να γνωρίσει ποτέ αν είναι εικονικός ή πραγματικός, επειδή οι αισθήσεις και τα συναισθήματα στο πλαίσιο των εμπειριών τους, θα είναι αδύνατο να αντιδιασταλούν.  Όμως, με δεδομένο ότι θα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι  εικονικοί απόγονοι, είναι προφανές ότι οποιοσδήποτε μετα-άνθρωπος θα είναι σε θέση να εκτιμήσει,  με βάση τις πιθανότητες, πως είναι σχεδόν βέβαιο ότι ζει σε ένα εικονικό κόσμο.

Πρίν απο αρκετά  χρόνια, σε ένα πάρτυ στη Γλασκώβη, είχα  μία έντονη συνομιλία με μία φίλη σκωτσέζα ζωγράφο. Προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε παρά μηχανές που λειτουργούν με χημικό-ηλεκτρικό τρόπο, και ότι όλες οι δοξασίες περί ψυχής δεν είναι παρά αυθαίρετες ανθρωπογενείς ανοησίες. Η συζήτηση έληξε άδοξα όταν μου φώναξε με όση δύναμη μπορούσε : "Εγώ πάντως δεν είμαι μηχανή !", και έφυγε βροντώντας την πόρτα πίσω της.

Πόσο θα ήθελα να την είχα τώρα μπροστά μου,  αλλά μόνο για να της μεταφέρω την υπέροχη  ιδέα του φιλόσοφου συμπατριώτη της. Θα προσπαθούσα φυσικά να της πω ότι η έμπνευση του Dr. Bostrom ενδεχομένως να έχει και λογιστικής φύσεως περιπλοκές, όπως πχ ότι οι εικονικοί άνθρωποι κάποια στιγμή πιθανότατα θα δημιουργήσουν τις δικές τους προσομοιώσεις με δισεκατομμύρια κατοίκους η καθεμία. Αυτή η εκθετική αύξηση  των  ενδεχόμενων προσομοιώσεων σε πολλά μάλιστα επίπεδα, ίσως καταλήξει σε κάποιο μήνυμα του Η/Υ, όπως το παρακάτω :

“Insufficient Memory to Continue Simulation.”

Η παλιά τεχνοφοβική φίλη, που πιθανότατα θα είχε "ξαναφρικάρει", μπορεί τουλάχιστον να μη ξαναβρόνταγε την πόρτα αν της έλεγα ότι σαν αθεράπευτα ... ρομαντικός, προτιμώ το κλασσικό μεν, αλλά σαφέστερο μήνυμα :

“Game Over !”

:)

YΓ: Σίγουρα δεν βλάπτει ένα κλικ στα πόδια της γυμνάστριας της 1ης εικόνας.  Ασφαλώς, το ίδιο ισχύει και για την αρκετά ενδιαφέρουσα ... προσομοίωση της παρακάτω 2ης εικόνας !