Shit happens !

Κάθε άλλο παρά  σουρεαλιστικό το σκηνικό  ...

Ένας στραμπουληγμένος αντίχειρας, μιά εκδικητική ομότεχνη δημόσια υπάλληλος, ένα λεκτικό volley-ball  με μια άγνωστη φοιτήτρια στο δρόμο,  και  στο τέλος μία ομάδα βαρεμένων "φίλων", οι οποίοι υποτίθεται πως έχουν "αγανακτήσει" με την ανεκτικότητα και την ευγένειά μου, που άκριτα ταυτοποιούν με αδυναμία. Αυτά είναι μερικά απο τα σημεία αναφοράς  που οριοθέτησαν αδρά την χθεσινή μου μέρα, στα πλαίσια της περιπετειώδους επιχείρησης να κάνω την ζωή μου να ... συμβεί !

Μιά συνηθισμένη ημέρα λοιπόν, που την "τσάκισε"  η  ατελέσφορη επίσκεψή μου σε κάποια Δημόσια Υπηρεσία, δυστυχώς για νιοστή φορά!  Ευτυχώς που διατήρησα την ψυχραιμία μου, αλλά  κυρίως την αυταπάτη ότι τάχα οι δικοί μου ελιγμοί ήταν, όχι μόνο περίτεχνοι, αλλά και υπέρτεροι των αντίστοιχων ελιγμών της εμφανώς ανοργασμικής,  αδαούς  και ευθυνόφοβης σατράπισσας, που με  .... "ταλαιπώρησε" κατ' εξακολούθηση. Επέστρεψα στο γραφείο μου φρικαρισμένος, με μυαλό έμφορτο και σαφώς φρακαρισμένο απο τις συνηθισμένες ανούσιες  γραφειοκρατικές περιπλοκές, που εκτόξευε αμείλικτα  στα μούτρα μου  η  μονοδιάστατη μαντάμ. Παραφράζοντας τον υπέροχο  Εγγονόπουλο, δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτηκα : " Τι γυρεύω στη  ... Λάρισα, εγώ ένας Υδραίος ? "  

Όταν τέλειωσαν όλα τα παραπάνω, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα περίεργο συναίσθημα.  Μιά  ιδιόμορφη κατάσταση ικανοποίησης και υπερδιέγερσης,  την οποία  πυροδότησε η προαναφερθείσα διαδρομή τύπου roller coaster,   που με ... έστελνε εκ περιτροπής, απο τον παράδεισο στην άβυσσο.  Ειδικότερα, αναρωτήθηκα μήπως άραγε  οι ευγενικές  μου απαντήσεις, έστω κι' αν  τις επένδυα με αδιόρατη λεπτή ειρωνεία,  εισπράχτηκαν ως αδυναμία ?  Γενικότερα, μήπως δεν πρέπει να εξωτερικεύουμε οτιδήποτε μπορεί να εκληφθεί απο τους άλλους  έτσι  ?  Ε, λοιπόν, νομίζω ότι εδώ είναι που  μπλέκονται οι περισσότεροι άνθρωποι!

Έχω καταλήξει πλέον στο συμπέρασμα ότι οφείλουμε να θεωρούμε πολύτιμες τις  τυχόν αδυναμίες μας  και να τις προστατεύουμε! Είναι ένα φυσιολογικό, ανθρώπινο χαρακτηριστικό,  που  ίσως πρέπει να  απελευθερώνουμε, είτε μόνο για τον ίδιο μας τον εαυτό,  ή αποκλειστικά για όσους εμπιστευόμαστε απόλυτα ! Ποτέ για τον κάθε τυχαίο άνθρωπο. Αν ανοίξετε ανεξέλεγκτα τους ασκούς του Αιόλου με τις αδυναμίες σας, τότε καλύτερα να προετοιμαστείτε ακόμα και για τα χειρότερα ενδεχόμενα !

Εκτός απο το ... γοητευτικό volley-ball, η χθεσινή μέρα είχε και την κωμικοτραγική της πτυχή. Έναν απροσδόκητο μικρό τραυματισμό. Ενώ έβαλα προστατευτικούς επιδέσμους στα πόδια, πράγμα που ήταν πρωτοφανής εκδήλωση συνέπειας  εκ μέρους μου, στραμπούληξα τον αντίχειρά μου κατά την διάρκεια  μιας άγριας, αλλά όμορφης μπασκετικής πανδαισίας !  Αλλού το περίμενα  (πόδια) και αλλού μου ήρθε (χέρι). Έτσι επιβεβαιώθηκε περίτρανα ο νόμος του Murphy, δηλαδή ότι αν  κάτι μπορεί να πάει  στραβά, τότε  οπωσδήποτε θα πάει στραβά (και μάλιστα όταν δεν το περιμένεις ... προσθέτω  !)

Σε χαιρετώ λοιπόν χθεσινή μου μέρα!  Δε χρειάζεται και πολύ σκέψη για να  σε κατατάξω στις ... μέτριες εγγραφές του χρονικού της ζωής μου. Είμαι σίγουρος ότι θα σε ξεχάσω σύντομα, όπως και τόσες άλλες άλλωστε !

 

ΥΓ:  Kλικ στις 2  εικόνες, και στα 13 links του κειμένου ...

Αισιοδοξία ή ρεαλισμός ?

Απο τη φύση μου συνήθως βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Σχεδόν πάντα θεωρώ ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν ομαλά, αλλά ακόμα και όταν καταρέει το σύμπαν γύρω μου, συνήθως έχω μία περίεργη αίσθηση ότι μπορώ ίσως να δράσω με κάποιο καταλυτικό τρόπο για να τα επηρεάσω  προς την επιθυμητή κατεύθυνση.

Αρκούν όμως απο μόνες τους η αισιοδοξία και η θετική σκέψη ?   Δυστυχώς όχι, όπως έχω διαπιστώσει σε πολλές περιπτώσεις. Το πιο πρόσφατο οδυνηρό παράδειγμα που με αφορά, είναι ο τελευταίος ήπιος τραυματισμός μου σε ένα ... αμαρτωλό χόμπυ - το εβδομαδιαίο μπάσκετ με φίλους ! Μιλάμε για μία εντελώς "γραφική" και τραγικά επαναλαμβανόμενη κατάσταση απο τα 18 μου χρόνια. Ποτέ δεν ήθελα να κάνω το λεγόμενο "ζέσταμα" πριν το κάθε παιχνίδι (διατάσεις κλπ), ούτε να δένω τα πόδια μου με ειδικούς επιδέσμους, όπως κάνουν ανελλιπώς σχεδόν όλοι οι συμπαίκτες μου. Το αποτέλεσμα είναι ότι κατά καιρούς έχω πάθει αμέτρητες θλάσεις συνδέσμων.

Είναι βέβαια γεγονός ότι  οι τραυματισμοί στα ομαδικά σπορ δεν "επιλέγουν" μόνο εκείνους που δεν έχουν πάρει τις κατάλληλες προφυλάξεις, αλλά εξαρτώνται και απο πολλούς άλλους παράγοντες όπως φυσική κατάσταση, τύχη, συμπαίκτες, σωστό ζέσταμα, ειδικές συνθήκες παιχνιδιού κλπ. Το σίγουρο πάντως είναι ότι  ο ρεαλισμός εκτοπίζει την αβάσιμη αισιοδοξία, πχ ότι δήθεν υπάρχουν άνθρωποι με ανοσία στους τραυματισμούς.

Κάποιοι  ενδεχομένως να αναρωτηθούν: Μα δεν είναι προτιμότερη η θετική σκέψη  απο την αρνητική ? Ασφαλώς ναι, όταν όλες οι άλλες παράμετροι παραμένουν  αμετάβλητες. Όμως έχω καταλήξει  στο συμπέρασμα ότι ο ρεαλισμός, είναι πάντα προτιμότερος απο το εναλλακτικό δίπολο της  αισιοδοξίας - απαισιοδοξίας. Κι' αυτό γιατί η ανθρώπινη διανοητική πρόοδος, έχει επέλθει απο τον διαχρονικό αγώνα του είδους μας να βλέπει τα πράγματα "όπως είναι" και όχι σαν προβολές των συναισθημάτων μας !

Οφείλουμε να παραμένουμε γαντζωμένοι με νύχια και με δόντια στην υπέροχη ιδέα του Διαφωτισμού, που δεν είναι τίποτα άλλο απο το ότι ο κόσμος ξεδιπλώνεται σύμφωνα με τους δικούς του εσωτερικούς αλγορίθμους αιτίας και αποτελέσματος, πιθανοτήτων και τύχης, "αδιαφορώντας" εντελώς για τις ανθρώπινες συναισθηματικές προβολές !

Τα συναισθήματα ασφαλώς και μετράνε, αλλά η βασική αρχή του σκεπτικισμού είναι να μη μας  ξεγελούν ! Ας μην αμφιβάλουμε ότι τα συναισθήματα, είτε είναι θετικά είτε  αρνητικά,  βάζουν πολύ συχνά τρικλοποδιές στη λογική και ας δεχθούμε ότι ο ρεαλισμός θα πρέπει να προηγείται των φαντασιώσεών μας, άσχετα με το πως αισθανόμαστε! 

ΥΓ: Δεν ... νομίζω να βλάπτει ένα click στις 2 εικόνες

:)