Περιττά κόκκινα φανάρια !

 

                                                        Stuart Luke Gatherer - Evening Post

Έχετε ποτέ σταματήσει σε κόκκινο σηματοδότη εντελώς μόνοι, χωρίς καθόλου κυκλοφορία στον .. ορίζοντα, και τρία λεπτά αργότερα, όταν επιτέλους εμφανίστηκε η πράσινη ένδειξη, μήπως σας έτυχε να ξεκινήσετε αναρωτώμενοι: "Τι περιττό φανάρι ..  πόσο άχρηστα αυτά τα 3 λεπτά της ζωής μου." ?

Κάποτε μου είχε συμβεί κάτι ανάλογο ενώ οδηγούσα μόνος στην Κηφισίας, τρεις η ώρα τα ξημερώματα. Σταμάτησα στα φανάρια μιας διασταύρωσης και έχοντας εκπληκτική ορατότητα διαπίστωσα ότι τριγύρω, σε όλες τις κατευθύνσεις και σε μεγάλη απόσταση, δεν υπήρχε άλλο αυτοκίνητο ή πεζός ή οποιοσδήποτε ευμεγέθης, κινούμενος ζωντανός οργανισμός! Ο πειρασμός ήταν μεγάλος κι΄ αμέσως σκέφτηκα: "Ξέχνα τα φανάρια και .. όρμα!"

Τελικά, δεν έχει καμμία  σημασία το πως αντέδρασα. Αρκεί να πω ότι συνήθως εφαρμόζω τον γενικό κανόνα: "μη ρισκάρεις όταν έχεις την παραμικρή αμφιβολία", βασιζόμενος σε κάποια .. πρόχειρη ανάλυση "κόστους-οφέλους", που τις περισσότερες φορές  καταλήγει στην απώλεια μιας προσωρινής  αίσθησης απελευθέρωσης, η οποία ενδεχομένως θα με κατέκλυζε .. αν ρίσκαρα !

Μερικές φορές οι άνθρωποι λένε να μην ανησυχούμε για τίποτε! Αυτό μου φαίνεται υπερβολικά αισιόδοξο, επειδή αφενός μεν η ανησυχία είναι ένα πολυσύνθετο συναίσθημα, αφετέρου δε υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία αξίζει να ανησυχούμε.

Η πρόκληση είναι ν' ανησυχούμε με μέτρο για τα σωστά πράγματα !

Στη δουλειά μας οφείλουμε ν΄ ανησυχούμε για το πως θα βγάζουμε χρήματα με δίκαιο τρόπο, σεβόμενοι και βελτιώνοντας τη ζωή μας, αλλά και τις ζωές των άλλων. 

Όσο αφορά την περιπέτεια κάθε μορφής (με την ευρύτερη σημασία του όρου) οφείλουμε ν' ανησυχούμε για το πως και πότε θα την επιλέξουμε. Προφανώς αυτό δεν γίνεται από τον καναπέ.

Στη ζωή γενικότερα, οφείλουμε ν' ανησυχούμε μόνο για ότι πραγματικά αξίζει. Ας ανησυχούμε λοιπόν για το ότι η ζωή είναι μικρή και κάθε μέρα που περνάει δεν είναι επαναλήψιμη. Συνεπώς δεν χρειάζεται ν' ανησυχούμε για τον "άχρηστο" χρόνο που περνάμε στα φανάρια !

Μην ανησυχείτε λοιπόν για πράγματα που δεν "μετράνε". 

Ούτως ή άλλως η ζωή  είναι φευγαλέα και .. εύκαμπτη.

                                                                       Stuart Luke Gatherer - Giorgi Morandi

ΥΓ. Αν  ..  "τολμάτε", κλικάρετε τα 2 link και τις 2 εικόνες!

 :) 

Eπιτέλους !

Οut of my mind, λοιπόν! Mια και καλή ...

I'm putting you baby

I'm putting you right out, right out of my mind

I'm putting you baby

I'm putting you right out, right out of my mind

So tired of running after you girl, 

being, being, being, being, being

being 1 & 1 & 1 & 1 & 1 & 1 half steps behind
all the time

Go tell your friends (your ... stupid friends !)

Go tell your friends just what Johnny did

(and don't lie about it either, tell the truth baby)

Go tell your friends

Go tell your friends EXACTLY, EXACTLY what Johnny did, dear

If they don't tell you that you're stupid and crazy baby

Lord, they're just as messed up as you is!

Blues to the max ... All is not lost ...

ΥΓ: Κλικ στις 2 εικόνες του post, για  ... ενδιαφέροντα ενδεχόμενα



:)

Αισιοδοξία ή ρεαλισμός ?

Απο τη φύση μου συνήθως βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Σχεδόν πάντα θεωρώ ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν ομαλά, αλλά ακόμα και όταν καταρέει το σύμπαν γύρω μου, συνήθως έχω μία περίεργη αίσθηση ότι μπορώ ίσως να δράσω με κάποιο καταλυτικό τρόπο για να τα επηρεάσω  προς την επιθυμητή κατεύθυνση.

Αρκούν όμως απο μόνες τους η αισιοδοξία και η θετική σκέψη ?   Δυστυχώς όχι, όπως έχω διαπιστώσει σε πολλές περιπτώσεις. Το πιο πρόσφατο οδυνηρό παράδειγμα που με αφορά, είναι ο τελευταίος ήπιος τραυματισμός μου σε ένα ... αμαρτωλό χόμπυ - το εβδομαδιαίο μπάσκετ με φίλους ! Μιλάμε για μία εντελώς "γραφική" και τραγικά επαναλαμβανόμενη κατάσταση απο τα 18 μου χρόνια. Ποτέ δεν ήθελα να κάνω το λεγόμενο "ζέσταμα" πριν το κάθε παιχνίδι (διατάσεις κλπ), ούτε να δένω τα πόδια μου με ειδικούς επιδέσμους, όπως κάνουν ανελλιπώς σχεδόν όλοι οι συμπαίκτες μου. Το αποτέλεσμα είναι ότι κατά καιρούς έχω πάθει αμέτρητες θλάσεις συνδέσμων.

Είναι βέβαια γεγονός ότι  οι τραυματισμοί στα ομαδικά σπορ δεν "επιλέγουν" μόνο εκείνους που δεν έχουν πάρει τις κατάλληλες προφυλάξεις, αλλά εξαρτώνται και απο πολλούς άλλους παράγοντες όπως φυσική κατάσταση, τύχη, συμπαίκτες, σωστό ζέσταμα, ειδικές συνθήκες παιχνιδιού κλπ. Το σίγουρο πάντως είναι ότι  ο ρεαλισμός εκτοπίζει την αβάσιμη αισιοδοξία, πχ ότι δήθεν υπάρχουν άνθρωποι με ανοσία στους τραυματισμούς.

Κάποιοι  ενδεχομένως να αναρωτηθούν: Μα δεν είναι προτιμότερη η θετική σκέψη  απο την αρνητική ? Ασφαλώς ναι, όταν όλες οι άλλες παράμετροι παραμένουν  αμετάβλητες. Όμως έχω καταλήξει  στο συμπέρασμα ότι ο ρεαλισμός, είναι πάντα προτιμότερος απο το εναλλακτικό δίπολο της  αισιοδοξίας - απαισιοδοξίας. Κι' αυτό γιατί η ανθρώπινη διανοητική πρόοδος, έχει επέλθει απο τον διαχρονικό αγώνα του είδους μας να βλέπει τα πράγματα "όπως είναι" και όχι σαν προβολές των συναισθημάτων μας !

Οφείλουμε να παραμένουμε γαντζωμένοι με νύχια και με δόντια στην υπέροχη ιδέα του Διαφωτισμού, που δεν είναι τίποτα άλλο απο το ότι ο κόσμος ξεδιπλώνεται σύμφωνα με τους δικούς του εσωτερικούς αλγορίθμους αιτίας και αποτελέσματος, πιθανοτήτων και τύχης, "αδιαφορώντας" εντελώς για τις ανθρώπινες συναισθηματικές προβολές !

Τα συναισθήματα ασφαλώς και μετράνε, αλλά η βασική αρχή του σκεπτικισμού είναι να μη μας  ξεγελούν ! Ας μην αμφιβάλουμε ότι τα συναισθήματα, είτε είναι θετικά είτε  αρνητικά,  βάζουν πολύ συχνά τρικλοποδιές στη λογική και ας δεχθούμε ότι ο ρεαλισμός θα πρέπει να προηγείται των φαντασιώσεών μας, άσχετα με το πως αισθανόμαστε! 

ΥΓ: Δεν ... νομίζω να βλάπτει ένα click στις 2 εικόνες

:)