Πάντα η φωτεινή πλευρά ...

O John Cleese, φίλος και "συγγραφικός" συνάδελφος του Graham Chapman στους ανεπανάληπτους Monty Python, εκφώνησε μία θαυμάσια ομιλία στο μνημόσυνο του Graham, 2 μήνες μετά τον θάνατο του. Ένα ωραίο τμήμα της ακολουθεί παρακάτω:

" Graham Chapman, co-author of the Parrot Sketch, is no more. He has ceased to be. Bereft of life, he rests in peace, he has kicked the bucket, hopped the twig, bit the dust, snuffed it, breathed his last, and gone to meet the Great Head of Light Entertainment in the sky, and I guess that we're all thinking how sad it is that a man of such talent, of such capability and kindness, of such  unusual intelligence should now so suddenly be spirited away at the age of only forty-eight, before he'd achieved many of the things of which he was capable, and before he'd had enough fun.

Well, I feel that I should say, "Nonsense. Good riddance to him, the freeloading bastard! I hope he fries." And the reason I think I should say this is, he would never forgive me if I didn't, if I threw away this  glorious opportunity to shock you all on his behalf. Anything for him but mindless good taste. I could hear him whispering in my ear last night as I was writing this:"Alright, Cleese, you're very proud of being the first person to ever say 'shit' on British television. If this service is really for me, just for starters, I want you to become the first person ever at a British memorial service to say 'fuck' !" ..."

Για μένα, που συνειδητά έχω επιλέξει το διακριτικό περιθώριο και σιχαίνομαι αφόρητα την ελληνικότατη "δηθενιά", τον αφελέστατο και αβάσιμο "καθωσπρεπισμό", καθώς και την προσποιητή "μεστότητα" και ηλιθιότητα που μας κατακλύζει ... η  συντριπτικότατη σύγκριση είναι αναπόφευκτη !! Ο μοναδικός συνδυασμός πόνου, χιούμορ, ιδιοφυίας, ταλέντου και ευαισθησίας οπωσδήποτε  εδράζεται σε μια δυσεύρετη και απίστευτα εξευγενισμένη αισθητική. Αυτός ο επιλεγμένος επικήδειος ήταν ακριβώς ότι άξιζε στον Graham, που τυπικά είχε πτυχίο ιατρικής απο το παν/μιο Cambridge ... εκεί όπου γνώρισε τους ταλαντούχους συμφοιτητές του, τα άλλα  5 μέλη των  Monty Python.

Eίναι νομίζω προφανές γιατί μοιράστηκα μαζί σας αυτό το εξαίσιο video. Ελπίζω  μόνο ν' αρέσει και σ' άλλους-ες εκτός απο μένα ...

ΥΓ: Οπωσδήποτε click στις 2 εικόνες αλλά και στα 9 links  !

:)

Αισιοδοξία ή ρεαλισμός ?

Απο τη φύση μου συνήθως βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Σχεδόν πάντα θεωρώ ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν ομαλά, αλλά ακόμα και όταν καταρέει το σύμπαν γύρω μου, συνήθως έχω μία περίεργη αίσθηση ότι μπορώ ίσως να δράσω με κάποιο καταλυτικό τρόπο για να τα επηρεάσω  προς την επιθυμητή κατεύθυνση.

Αρκούν όμως απο μόνες τους η αισιοδοξία και η θετική σκέψη ?   Δυστυχώς όχι, όπως έχω διαπιστώσει σε πολλές περιπτώσεις. Το πιο πρόσφατο οδυνηρό παράδειγμα που με αφορά, είναι ο τελευταίος ήπιος τραυματισμός μου σε ένα ... αμαρτωλό χόμπυ - το εβδομαδιαίο μπάσκετ με φίλους ! Μιλάμε για μία εντελώς "γραφική" και τραγικά επαναλαμβανόμενη κατάσταση απο τα 18 μου χρόνια. Ποτέ δεν ήθελα να κάνω το λεγόμενο "ζέσταμα" πριν το κάθε παιχνίδι (διατάσεις κλπ), ούτε να δένω τα πόδια μου με ειδικούς επιδέσμους, όπως κάνουν ανελλιπώς σχεδόν όλοι οι συμπαίκτες μου. Το αποτέλεσμα είναι ότι κατά καιρούς έχω πάθει αμέτρητες θλάσεις συνδέσμων.

Είναι βέβαια γεγονός ότι  οι τραυματισμοί στα ομαδικά σπορ δεν "επιλέγουν" μόνο εκείνους που δεν έχουν πάρει τις κατάλληλες προφυλάξεις, αλλά εξαρτώνται και απο πολλούς άλλους παράγοντες όπως φυσική κατάσταση, τύχη, συμπαίκτες, σωστό ζέσταμα, ειδικές συνθήκες παιχνιδιού κλπ. Το σίγουρο πάντως είναι ότι  ο ρεαλισμός εκτοπίζει την αβάσιμη αισιοδοξία, πχ ότι δήθεν υπάρχουν άνθρωποι με ανοσία στους τραυματισμούς.

Κάποιοι  ενδεχομένως να αναρωτηθούν: Μα δεν είναι προτιμότερη η θετική σκέψη  απο την αρνητική ? Ασφαλώς ναι, όταν όλες οι άλλες παράμετροι παραμένουν  αμετάβλητες. Όμως έχω καταλήξει  στο συμπέρασμα ότι ο ρεαλισμός, είναι πάντα προτιμότερος απο το εναλλακτικό δίπολο της  αισιοδοξίας - απαισιοδοξίας. Κι' αυτό γιατί η ανθρώπινη διανοητική πρόοδος, έχει επέλθει απο τον διαχρονικό αγώνα του είδους μας να βλέπει τα πράγματα "όπως είναι" και όχι σαν προβολές των συναισθημάτων μας !

Οφείλουμε να παραμένουμε γαντζωμένοι με νύχια και με δόντια στην υπέροχη ιδέα του Διαφωτισμού, που δεν είναι τίποτα άλλο απο το ότι ο κόσμος ξεδιπλώνεται σύμφωνα με τους δικούς του εσωτερικούς αλγορίθμους αιτίας και αποτελέσματος, πιθανοτήτων και τύχης, "αδιαφορώντας" εντελώς για τις ανθρώπινες συναισθηματικές προβολές !

Τα συναισθήματα ασφαλώς και μετράνε, αλλά η βασική αρχή του σκεπτικισμού είναι να μη μας  ξεγελούν ! Ας μην αμφιβάλουμε ότι τα συναισθήματα, είτε είναι θετικά είτε  αρνητικά,  βάζουν πολύ συχνά τρικλοποδιές στη λογική και ας δεχθούμε ότι ο ρεαλισμός θα πρέπει να προηγείται των φαντασιώσεών μας, άσχετα με το πως αισθανόμαστε! 

ΥΓ: Δεν ... νομίζω να βλάπτει ένα click στις 2 εικόνες

:)