Εγκεφαλική "κλιματική" αλλαγή

 

                                                                                   Stuart Luke Gatherer - The book 

Ίσως οδηγούμαστε σ' ένα κόσμο πιό αισθητηριακό σε σχέση με τον παραδοσιακά γνωσιακό. Εξ΄ ορισμού, αναζητούμε μία οθόνη που μας προσφέρει ελάχιστες εμπειρίες ουσιαστικής ανάγνωσης λέξεων. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα, τι είναι εκείνο που "κάνουν" οι αισθητηριακές εικόνες και οι ήχοι, που δεν μπορούν να "κάνουν" τα βιβλία .. και αντίστροφα ?

Πόσοι αναρωτιώμαστε αν είναι πιό σημαντικό και ενδιαφέρον να απολαμβάνουμε τις πραγματικές εμπειρίες του "εκεί" και του  "εδώ",  συμμετέχοντας ακόμη και σε διεργασίες επίλυσης αφηρημένων προβλημάτων που επιφέρουν ουσιαστική πνευματική ανατριχίλα, σε αντίθεση με τα γρήγορα και ανούσια σερφαρίσματα σε διαδικτυακές σελίδες, που μας βομβαρδίζουν με πλήθος αισθητηριακών ερεθισμάτων και ανούσιων πληροφοριών?

Οι εγκέφαλοί μας αλλάζουν και άρχισαν πλέον ν' αντιλαμβάνονται τον κόσμο διαφορετικά μέσω του διαδικτύου και των παρελκόμενων πολυμέσων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες. Η ελάχιστη διάρκεια προσοχής σε συνδυασμό με την ηδονή του κλικαρίσματος, αλλά και την αυτόματη εμφάνιση τεράστιου όγκου πληροφοριών που φυσικά αγνοούμε, διαφέρουν ριζικά από την μεγάλης διάρκειας προσοχή που απαιτείται για την "μελέτη"  κάποιου βιβλίου (πχ ενός ιδιοφυούς συγγραφέα όπως ο Roger Penrose) που σε παίρνει κυριολεκτικά από το χέρι για να βυθιστείς μαζί του στο δρόμο της πραγματικότητας!

Υπάρχει βέβαια και το ζήτημα της "ταυτότητας" των ανθρώπων, που ανακύπτει από τις .. μπανάλ πληροφορίες που αισθάνονται την ανάγκη να (ανα)μεταδίδουν μέσω κοινωνικών δικτύων, όπως το Facebook και το Τwitter. Τι  μας "λέει" αυτή η συμπεριφορά για το πώς "βλέπουμε" τον εαυτό μας? Μήπως μας λέει κάτι, για το πόσο (αν)ασφαλείς αισθανόμαστε? Δεν θυμίζει τη συμπεριφορά μικρών παιδιών όταν φωνάζουν "Κοίτα, μαμάκα, φόρεσα την κάλτσα μου! Τώρα έβαλα και την άλλη!"? Επιτέλους, τι μας "λένε" όλα αυτά για την προσωπικότητά μας ?

                                                      Gabriel Mark Lipper - Adonis dilemma

ΥΓ. Δεν βλάπτει το κλικάρισμα σε εικόνες και link της ανάρτησης!

:)

Σελαγίζουσα Σελήνη !

Λαμπυριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης παρά λίμνην της Δοϊράνης, εωράκαμεν τους ληστάς.

Κράζων δε «σταθήτε ρε πούστηδες, γαμώ το στανιό σας» και απαντησάντων «κλάστε μας τ’ @@», απέδρασαν !

(Αναφορά του  Ιωάννη Πετράκη, υπενωματάρχη Κιλκίς το 1923)

Ανάλογα φαινόμενα παρατηρούνται συχνότατα στον μακρόκοσμο, λόγω του φαινομένου της .. κοινωνικής αποσυνοχής ! 

                                                            Jack Vettriano - Double trouble

YΓ. Οπωσδήποτε κλικ στις 2 εικόνες και στα 3 link !

 :) 

Xαμένος ορίζοντας

 

Το θέμα  της πρωτότυπης νουβέλας Χαμένος ορίζοντας του James Hilton (1933) είναι η αναζήτηση μιας ιδανικής κοινωνίας, μακριά από παρωχημένους "-ισμούς", πράγμα που προϋποθέτει την "ανάδυση" υψηλής συνείδησης στον άνθρωπο.

Αν ο άνθρωπος δεν έχει αναπτύξει μέσα του όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για την σχετική (ευ)τυχία του, γιατί να τα αναζητήσει σε μια πολιτεία δικαιοσύνης;

Άλλωστε, η δικαιοσύνη, σύμφωνα με τον παρακάτω διάλογο, οφείλει να βασίζεται σ' ένα ιδεώδες ευγένειας ανάμεσά μας:

- Τι θρησκεία έχετε εδώ; 

- Πιστεύουμε στο μέτρο. Αποφεύγουμε την υπερβολή, ακόμα και την υπερβολική αρετή. 

- Νόμους, στρατό, αστυνομία; Δεν έχετε εγκληματίες;

- Όχι. Τι κάνει κάποιον εγκληματία; Η ανέχεια συνήθως και ο φθόνος. Εδώ έχουμε επάρκεια αγαθών για όλους.

- Μα δεν υπάρχουν άλλου είδους διαφωνίες, για μια γυναίκα ας πούμε;

- Πολύ σπάνια, διότι θεωρούμε αγένεια να παίρνεις αυτό που θέλει κάποιος άλλος.

- Κι αν κάποιος τη θέλει τόσο πολύ, που δεν τον νοιάζει τι λένε οι άλλοι;

- Τότε είναι ευγένεια του άλλου να την αφήσει σ' αυτόν που τη θέλει τόσο πολύ. Με ευγένεια λύνεται και το πιο πολύπλοκο θέμα.

Το έργο αυτό λοιπόν είναι ένα έργο αγάπης. Συνεπώς, ΜΟΝΟ αυτός που έχει ξυπνήσει μέσα του την αλτρουιστική αγάπη και έχει βγει λίγο από το καβούκι του εγωισμού μπορεί να συντονιστεί με τα παραπάνω. Όπως λέει κι' ένας Λάμα στη νουβέλα «δεν είναι μακριά η Shangri-La, αλλά είναι πολύ δύσκολο να φτάσει κανείς σ’αυτήv». Η Shangri-La τους χωράει όλους, αλλά δυστυχώς δεν είναι για όλους.

YΓ. Σύνδεσμοι, και πίνακες του Reuben Negron, περιμένουν ένα click!

:)