Τύψεις ?

Δεν είναι λίγες οι φορές που θυμάμαι το εξής περιστατικό. Στα 17 μου χρόνια γνώριζα έναν καταπληκτικό άνθρωπο, πρόσφυγα απο την Σμύρνη, συνταξιούχο ταξίαρχο, γείτονα στην Αθήνα (περιοχή Ερυθρού Σταυρού), χήρο και οικογενειακό φίλο.

Δεν ήταν συνηθισμένος στρατιωτικός. Στα 70 χρόνια του είχε μακριά μαλλιά με κοτσίδα, άκουγε Porgy and Bess  του Gershwin  και πολύ jazz, "τρελαινόταν" με το scat-singing της Ella Fitzgerald και του Louis Armstrong, ήταν εξαιρετικά καλλιεργημένος, διάβαζε πολύ,  μου δάνειζε jazz  LP δίσκους  καθώς και βιβλία με ποιήματα των Εγγονόπουλου και Εμπειρίκου, και άφηνε την όμορφη (συνομήλική μου) κόρη του να επιστρέφει ότι ώρα ήθελε απο τα Σαββατιάτικα party, αρκεί να την συνόδευα.

Κάποια μέρα με παρακάλεσε να κάνω κάτι φαινομενικά απλό. Να δώσω ένα τριαντάφυλλο σε ένα άγνωστο κορίτσι (μαθήτρια Λυκείου!) που ζούσε σε ένα σπίτι απέναντι απο το δικό μας και να της πω ότι είναι απο κάποιον θαυμαστή της ομορφιάς της. Τον ρώτησα γιατί δεν της το έδινε ο ίδιος, και μου απάντησε ότι θα το έκανε αν ήταν πολύ νεώτερος, ότι την έβλεπε κάθε πρωϊ (απο το μπαλκόνι του) και ήταν ερωτευμένος μαζί της, ότι σαφώς συνειδητοποιούσε το αδιέξοδο της κατάστασης, και ότι ήθελε απόλυτη εχεμύθεια. To τριαντάφυλλο θα ήταν μία μοναδική ρομαντική πράξη,  χωρίς συνέχεια.

Είπα όχι ...

Ακόμη όμως το σκέφτομαι. Συχνά μέσα μου αναδύεται η ενοχλητική σκέψη ότι ίσως έκανα λάθος που είπα αυτό το "αναίσθητο" όχι, σε έναν τόσο "ευαίσθητο" άνθρωπο.

ΥΓ1: Έχουν ενδιαφέρον τα 8 links στο κείμενο και τα 2 "πίσω" απο τις εικόνες.

ΥΓ2: Μερικές φορές βλέπω αυτό το blog σαν ένα είδος λευκώματος. Συνεπώς αυτή η ανάρτηση βρίσκεται πλέον στον "φυσικό" της χώρο και του "ανήκει" δικαιωματικά.

:)

Έχουν ψυχή οι ... παντρεμένοι ?

Ένα διάλειμμα απο τις .... συνηθισμένες (εικονοκλαστικές έστω) προσεγγίσεις του blog ... δεν βλάπτει !

«Αγάπη ή ελευθερία; Ιδού το μεγάλο δίλημμα», σκέφτεται ο Μάκης...

«Κάν’ τη στη ζούλα», απαντάει ο Αντρέας...

«Η ζωή είναι καθήκον», σκέφτεται ο Μάκης...

«Η ζωή είναι ταξίδι και περιπέτεια», απαντάει ο Αντρέας, «και πρέπει να τη ζεις παρέα με όμορφα πλάσματα...»

Δεκατρία χρόνια μετά την υπέροχη τηλεοπτική σειρά του Λευτέρη Καπώνη, σκέφτομαι ότι  άξιζε τον κόπο που τότε δεν είχα χάσει  ούτε ένα επεισόδιο (τα έβλεπα έστω και με καθυστέρηση, σε video).  Για μένα ήταν ένας  θεσπέσιος ύμνος στον έρωτα, στην αγάπη, στην φιλία,  στην αλληλεγγύη και στην ευρηματικότητα των ανθρώπων σε δύσκολους καιρούς. Με λίγα λόγια, ήταν μιά μοναδική ωδή στην περιπέτεια,  μέσα στη μουντή και άχρωμη  συμβατικότητα που μας  "πνίγει".  Άραγε, το βλέπουν και άλλοι  έτσι,  όπως εγώ ?  Ίσως να είμαι απελπιστικά μόνος σ' αυτή μου την προσέγγιση. Αλλά ειλικρινά, δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου ...

«Είναι η εποχή του µπροστινού, κατάλαβες; Έτσι γίνονται οι δουλειές σήµερα. Ο πρωθυπουργός το λέει στον υπουργό, ο υπουργός το λέει στον υφυπουργό, ο υφυπουργός το λέει στον Φίτσουλα, ο Φίτσουλας το λέει στον Κίτσουλα, ο Κίτσουλας στον Ακάλυπτο και ο Ακάλυπτος στο ... Εργαλείο».

«Σ’ εµένα, δηλαδή...» τον έκοψε η Ζέτα.

«Ναι, κούκλα µου, σ’ εσένα. Και σκέπασε λίγο τα πόδια σου, γιατί ο πιλότος θα µας στουκάρει σε καµιά βραχονησίδα !»

Το  αμέσως επόμενο video ήταν πάντα  ο "απόλυτος ύμνος" για  την  ... απιστία ! Ένα πράμα σαν "εθνικός ύμνος" για τους κάθε λογής  ... μύστες και μύστριες.  Εκπληκτικοί για την εποχή τους οι διάσημοι μονόλογοι στα χρονικά σημεία 3:57 και 7:45.  Ασκούν μιά ανεξήγητη γοητεία. Απολαύστε ΟΛΟ το video ... χωρίς φόβο και  πάθος,  μόνο με τη συντροφιά κόκκινου κρασιού ! Kαι πάντα να θυμάστε κάτι που δυστυχώς οι περισσότεροι ξεχνάμε :  Live now, die later !!

Υπέροχη η Millie Jackson και το τραγούδι της ... Tick on clock !

ΥΓ:  Oι εικόνες πάντα "κρύβουν" κάτι ... Βρείτε το με ένα click !

Παιδείας .... εγκώμιον

Βλέπω τα παιδιά στα σχολικά τους μαντριά να εκπαιδεύονται με το φετιχισμό του αναλυτικού προγράμματος της επιτροπής σοφών του κράτους. Βλέπω τη μπότα του γραφειοκράτη να συνθλίβει το δημιουργό. Ο δάσκαλος είναι κάτι μεταξύ γραμματέα και χωροφύλακα αφού το σύστημα διαχειρίζεται την αγραμματοσύνη του και τον ιδεολογικό του στραβισμό με όρους επαγγελματικού προσανατολισμού των νέων σφαχτών. Τουτέστιν σέρνει το άρμα της αγοράς μαζί με το συρφετό από τσόλια πολιτικάντηδες, βλαχοδήμαρχους και θεούσες. Ο λαός προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Ο λαός έχει στρογγυλέψει δεν έχει γωνίες πια. Έχει εγκαταλείψει τα τέκνα του στα καταγώγια της εκπαίδευσης. Σχολεία, φροντιστήρια, ιδιαίτερα, παπαγαλίες. Ένα δεκαπεντάωρο της μέρας το πετσί του παιδιού δεν το βλέπει ο ήλιος.

 

Στην Αγγλία του 17ου αιώνα, τα πουλερικά και τα γουρούνια των κτηνοτρόφων ζούσαν και εκτρέφονταν σε σκοτεινούς χώρους για να παχύνουν το ταχύτερο δυνατόν. Το ελεύθερο τρέξιμο στους αγρούς, ακόμη και το βάδισμα, ήταν αδιανόητα. Οι συνήθειες αυτές καταναλώνουν θερμίδες, καθυστερούν την αύξηση του βάρους και συνεπώς, καθυστερούν την αύξηση του κέρδους. Η οικονομία, δυστυχώς, δεν μπορεί να περιμένει.

 

Ο ... "εκσυγχρονισμός", γέννημα θρέμμα κομπλεξικών φτωχοδιάβολων που ξέφυγαν απʼ τη μιζέρια του χωριού τους μεγαλουργώντας στην πόλη μέσα σʼ ένα άναρχο σκηνικό μεταπολεμικής σκόνης και πολιτικής αφασίας, έρχεται να κουμπώσει τα τέκνα του στο άρμα μιας μεταμοντέρνας δυστυχίας όπου τον πρώτο λόγο έχει η επιχειρηματικότητα. Ο μάνατζερ είναι ο δήμιος του νέου εργασιακού μεσαίωνα. 

Κι ότι μείνει όρθιο έρχεται να το αποκεφαλίσει ο διαφημιστής με τα τηλεπαιχνίδια, τʼ αθλητικά, το μπανιστήρι στις ζωές των άλλων.  Το παιδί στομώνει απʼ τις πληροφορίες. Νιώθει παρκαρισμένο, γερασμένο κοντά σε ένα μόνιμο θανατικό περασμένο στη φανέλα του σα φυλαχτό απʼ τους γονείς του που σαν υστερικοί του περνάνε όλα τα απωθημένα τους.   Σταβλίζεται σε φροντιστήρια. Από τους ίδιους ανθρώπους που δεν τους καταλαβαίνει ή τους κοροϊδεύει όταν διδάσκουν στην τάξη, από τους ίδιους προσλαμβάνει τα πάντα όταν κάνει φροντιστήριο.

Διασκεδάζει από υποχρέωση, από συνήθεια, από μίμηση. Η γλωσσική ύλη αποθεώνεται στα μηνύματα και τα μέιλ. Αποσπασματική με το σύνδρομο του τετελεσμένου και της προχειρότητας. Της γρηγοράδας των ρυθμών της ζωής που έχει μασήσει ύφασμα σαν το φερμουάρ σκαλώνοντας την επικοινωνία στο επίπεδο μιας πεισιθάνατης διαλεκτικής.

   

Το παιδί βαριέται, χωρίς να έχει γνωρίσει τον κόσμο τον έχει αποστηθίσει. Τον έχει κλείσει σε κουτάκια τον έχει αλφαδιάσει με τηλεθέαση. Το παιδί θα ξεπέσει αργά η γρήγορα στη θαυματουργία. Θα αναζητήσει το πρατήριο του θεού για ανεφοδιασμό. Θα γίνει πιστός καταναλωτής. Θα αποκτήσει σύνδρομα στέρησης. Θα φωλιάζει όλο και περισσότερο στα SMS προσδοκώντας ανταπόκριση χωρίς έξοδα. Χωρίς σπατάλη αισθήματος.

Κι όταν επιτέλους θα έρθει η στιγμή να μείνει μόνο του το παιδί δε θα είναι πια παιδί αλλά μεγάλος χωμένος στους μηχανισμούς. Θα είναι εξάρτημα ασύμβατο με τους δομικούς όρους της ύπαρξής του. Θα μυηθεί στην ψυχοθεραπεία του εκμαυλισμού. Θα διπλαρώνει υποκατάστατα. Θα ουρλιάζει περί παιδείας και αξιών, θα το παίζει οικογενειάρχης και κοινωνικός μα θα κρύβει κάτω απʼ το δέρμα του έναν λυσσασμένο, έναν σάτυρο, που θα περιμένει να του αδειάσουν τη γωνιά για να βρεί την ησυχία του. Θα πιλοτάρει την Ιστορία με την απουσία του. Θα βαράει σα ντενεκές μπροστά στους φίλους του απαριθμώντας κατορθώματα απʼ τις πρόσκαιρες περιπέτειές του, Θα κελαηδά ατάκες του Πρετεντέρη και του Βορίδη. Θα σκούζει σαν τον Άδωνι. Θα επαναστατεί μέχρι εκεί που θίγεται το ανούσιο μικροσυμφέρον του. Θα χυδαιολογεί με το φονταμενταλισμό του μικροαστού, θα ειρωνεύεται με την ασφάλεια του βολεμένου.

 

Η παιδεία είναι ο υπέρτατος μύθος του συστήματος. Η οριοθέτηση του όχλου. Στο όνομα του ορθολογισμού πλάθει συνειδήσεις. Ψαλιδίζει περιβάλλοντα. Τακτοποιεί την αντιλήψιμη πραγματικότητα αφήνοντας τις αισθήσεις και τις ορμές στο έλεος της μεταφυσικής. Η παιδεία υπερφαλαγγίζει το νόημα. Διαπομπεύει την διαφορετικότητα αλφαδιάζοντάς τη με το μέσο όρο. Διδάσκει την ποίηση εξευτελίζοντάς τη. Διδάσκει την τόλμη με ατολμία. Αν της τραβήξεις το χαλί του φορμαλισμού απʼ τα πόδια της θα τσακιστεί. Αν της δώσεις το φιλί της ζωής θα πεθάνει.

   

Ακούω τη φράση όλα είναι ζήτημα παιδείας κι ο νους μου πάει στα κρεματόρια. Η απόλαυση και η χαρά της δημιουργίας είναι εξόριστες απʼ τα σχολεία. Εκπαιδεύω, στο σημερινό κόσμο σημαίνει ευνουχίζω. Καταργώ τη φύση των πραγμάτων. Ληστεύω απʼ το μεδούλι του παιδιού την πραγματική ζωή. Το μπολιάζω με υποκατάστατα. Του δίνω απαντήσεις χωρίς ερωτήσεις. Ανατρέπω τη φυσική ροή της σκέψης του με βεβαιότητες. Καταργώ την ποιητική του τόλμη που εκφράζεται στο παιχνίδι του. Καταργώ την ποίηση που αντανακλά την πάλη ανάμεσα στο πάθος και τον λόγο του. Τη διαλεκτική τριβή που δίνει το σπινθήρα. Κι έτσι η έκθεση ιδεών γίνεται φλυαρία και μουσταλευριά που προορίζεται για το ζεστό μελάνι του διορθωτή. Γίνεται το προοίμιο μιας τακτοποιημένης ζωής που στοιχίζει τις ανάγκες με τα πάθη, την επιβίωση  με την απόλαυση. Προορίζοντας το λόγο για εργαλειακή χρήση, για να υπηρετεί τη μεθόριο των εγγράφων, για να εμπνέει χοντρόκωλους ακαδημαϊκούς που "υγραίνονται" φλυαρώντας σε συνέδρια.

Αντώνης Αντωνάκος (για την ... αντιγραφή:  Negentropist) 

YΓ: Οι δύο εικόνες "κρύβουν" κάτι όμορφο, σε δύο εκδοχές ... (στην "πρώτη" εικόνα τα λόγια αρχίζουν στο χρονικό σημείο 0:38) 

Just squeeze me (but PLEASE don't tease me) ... τι άλλο ?

:)

Γαλάζια και καφέ μάτια

Μία ημέρα μετά τη στυγνή δολοφονία του Martin Luther King, Jr το 1968, η δασκάλα Jane Elliott πήγε να διδάξει στο δημοτικό σχολείο της πόλης της στην Iowa, όπου κατοικούσαν μόνο λευκοί. Διαχώρισε τους μαθητές της σε δύο ομάδες, εκείνους με γαλάζια μάτια κι εκείνους με καφέ μάτια, και αποφάσισε να τους προσφέρει ένα αξέχαστο μάθημα κατά των φυλετικών διακρίσεων. Το παρακάτω ντοκουμέντο παρουσιάζει την ιστορία εκείνου του μαθήματος, καθώς και τη μακροχρόνια επιρροή του στα παιδιά, που κρατάει ακόμα ... σαρανταδύο χρόνια μετά !

Είναι ενδιαφέρουσα μία απλή σύγκριση με το παρακάτω video :

Αναρωτιέμαι ... μήπως  μαύρισε η πατρίδα μας, αλλά και η ζωή μας από το πολύ ... ράσο ?

ΥΓ1: Οι δύο εικόνες, αλλά και τα  links σε κείμενο και  υστερόγραφα, "κρύβουν" κάτι ...

ΥΓ2: Σαν ... πρασινομάτης, υποπτεύομαι ότι δε θα είχα καμμία τύχη στην τάξη της Jane Elliott.  Πιθανότατα θα με έστελνε κατευθείαν στη ... "γωνία" !!!  Δυστυχώς, ελάχιστοι έχουν την τύχη να αποκτούν τέτοιες μοναδικές εμπειρίες, και μάλιστα σε μικρή ηλικία. Κι' αυτό επειδή δεν υπάρχουν αρκετοί προικισμένοι, αμερόληπτοι και ευαίσθητοι άνθρωποι, σαν αυτή την υπέροχη δασκάλα.  

ΥΓ3: Aκολουθεί κάτι "διαφορετικό", με τον Randy Newman.  Αν και ο ίδιος  δεν είναι  το πρώτο "μπόι", πολλοί παρεξήγησαν το ειρωνικό, αντιρατσιστικό πνεύμα των στίχων του !

ΥΓ4:  Η κυρία Νίτσα ! (Μιχάλης Καραγάτσης)

ΥΓ5:  Mάντεψε ποιός θα 'ρθει το βράδυ (Guess who's coming to dinner)

:)

'Ωστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας ?

Έχω γνωρίσει μερικούς συγγραφείς, ξένους και Έλληνες. Εκείνοι που γνωρίζω καλά,  εξομολογούνται αδίστακτα ότι έχουν ελάχιστη ιδέα προς τα που πηγαίνουν, όταν πρωτοχτυπούν τα πλήκτρα του Η/Υ για το καινούργιο τους βιβλίο !  Μπορεί να έχουν στα σπάργανα κάποιο χαρακτήρα, ίσως και δύο, αλλά όλοι τους παραδέχονται δραστικές αλλαγές στη διαδρομή και στον προορισμό, μετά την έναρξη του ταξιδιού. Ποτέ δεν άκουσα κάποιον να λέει οτι έχει προετοιμάσει  έναν πλήρη δομικό σκελετό, όπως μας δίδασκαν στο Λύκειο.

Στη διάρκεια της συναρπαστικής περιπέτειας του γραψίματος, ο συγγραφέας ψηλαφίζει και διακρίνει κόσμους, που ενσυνείδητα δεν υπάρχουν στο μυαλό του όταν  ξεκινά. Αυτή η οργανική διαδικασία, συχνά οδηγεί σε στιγμές ιδιόμορφων ανακαλύψεων και ανείπωτης γοητείας. Στην αρχή  αναδύεται αυθόρμητα μια θολή εικόνα. Όταν ο συγγραφέας προσθέτει μερικές πινελιές αυτή ... εξαφανίζεται ! Αλλά σίγουρα κάτι υπήρχε εκεί και δεν ησυχάζει μέχρι να το αιχμαλωτίσει.

Ένας φίλος μου ισχυριζόταν ότι το ταλέντο υπεισέρχεται στο πρώτο προσχέδιο του κειμένου, ενώ η τέχνη  στα επόμενα ! Γι' αυτό το λόγο ο συγγραφέας, όπως και κάθε άλλος καλλιτέχνης, δεν έχει κοινό απο το οποίο μπορεί να αντλήσει συμπαράσταση, αλλά ούτε και κάποια εξωτερική κρίση που μπορεί να αντικαταστήσει την αμείλικτη δική του, την εσωτερική. Η μοίρα του είναι να δημιουργεί τάξη απο την αναρχία της καρδιάς του, υποβάλοντας ταυτόχρονα τον εαυτό του σε ανηλεή πειθαρχία. Γι' αυτό, όταν αρχίσει να φλερτάρει με την φήμη,  οφείλει να κάνει πολλά διαλείμματα απο την δική του ζωή, και να αναζητά αυτό που κρύβεται στα τρίσβαθα της "ψυχής" του.

Για το τέλος άφησα το καλύτερο! Το πραγματικά έξοχο πόνημα του πολυαγαπημένου Charles Bukowski, με τίτλο : "Ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας ?", που  νομίζω ότι τα λέει όλα !

Aν δεν βγει από μέσα σου με ορμή σε πείσμα όλων, μην το κάνεις.
Αν δεν έρθει απρόσκλητο απ΄ την καρδιά κι από το μυαλό κι απ΄ το στόμα και από τα σωθικά σου, μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι μπρος στην οθόνη του υπολογιστή σου και την κοιτάζεις με τις ώρες και γέρνεις σαν καμπούρης πάνω από την γραφομηχανή σου γυρεύοντας με κόπο τις λέξεις που δεν έρχονται, μην το κάνεις.
Αν το κάνεις για τα λεφτά ή για την δόξα ασ' το καλύτερα.
Αν το κάνεις γιατί νομίζεις πως θα ρίξεις γυναίκες ή άντρες στο κρεβάτι σου, μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι εκεί πέρα και γράφεις τα ίδια και τα ίδια, μην το κάνεις.
Αν προσπαθείς να γράψεις όπως κάποιος άλλος, ξέχνα το, άσ΄ το καλύτερα.
Αν μπορείς να περιμένεις να βγει από μέσα σου μουγκρίζοντας, τότε περίμενε υπομονετικά.
Κι αν δεν βγει με βαθύ βρυχηθμό, κάνε κάτι άλλο.
Αν πρέπει πρώτα να το δείξεις στη γυναίκα, στην γκόμενα, στον γκόμενο, στους γονείς σου ή σε οποιοδήποτε άλλο, δεν είσαι έτοιμος.
Μη γίνεις σαν όλους αυτούς τους γραφιάδες, μη γίνεις σαν τόσους και τόσους που αυτοαποκαλούνται "συγγραφείς", μην γίνεις γελοίος, πληκτικός, φαντασμένος.
Μην αφήσεις την αυταρέσκεια να σε κατασπαράξει.
Οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν τρελαθεί στο χασμουρητό με το σινάφι σου.
Μην προστεθείς κι εσύ σ' αυτούς.
Μην το κάνεις, αν δεν πετάγεται απ΄ την ψυχή σου σαν πύραυλος, ασ' το καλύτερα.
Κάν΄ το μονάχα όταν νιώσεις πως αν δεν το κάνεις, θα τρελαθείς, θα αυτοκτονήσεις ή θα σκοτώσεις, αλλιώς μην το κάνεις.
Αν δεν νιώσεις πως ο ήλιος σου καίει μέσα σου τα σπλάχνα, μην το κάνεις.
Όταν στ' αλήθεια έρθει η ώρα κι αν έχεις το χάρισμα θα γίνει από μόνο του και θα συνεχίσει να γίνεται, ώσπου να πεθάνεις ή να πεθάνει μέσα σου.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ!

ΥΓ: Μη διστάσετε να κλικάρετε τις 2 εικόνες, αλλά και τα 3 links του κειμένου

:)

Εγώ είμαι ένας ... άλλος !

(Σήμερα έπεσε ένα διαμάντι στα χέρια μου ! Ένα αιθέριο κείμενο του ποιητή Γιάννη Υφαντή, που δημοσιεύτηκε στο Κοντέινερ της Ελευθεροτυπίας. Απολαύστε το !!!) 

Με λεωφορείο του ΚΤΕΛ, Τρίτη, 14 Ιουλίου, με των 12, από Πάτρα για Αγρίνιο. Μαζί με το ξεκίνημα του αυτοκινήτου μπαίνουν και τα σκυλέ του ραδιοφώνου. Δηλαδή, για μιάμιση ώρα, ο οργανισμός μου θα πρέπει να αμύνεται μ’ όλες του τις δυνάμεις, απέναντι σ’ αυτό το δηλητήριο, που αποσυντονίζει τα κύτταρά μου και παραλύει τα μέλη μου.

Ακούω αυτό το ξεκίνημα του ηχητικού εμετού και προσπαθώ να ηρεμίσω τον εαυτό μου. Σχεδόν, επειδή τον φοβούμαι, του δίνω διαταγές: «Κοίταξε να ξεχαστείς ρε γαμώ το… Κάνε όμορφες σκέψεις… ψιθύρισε Καβάφη, Έλιοτ, Ρεμπώ,… ή, κρατήσου από αυτό το πανέμορφο τοπίο…».

Λέω στον εαυτό μου, αυτά που του λέω πάντα σ’ αυτή την περίπτωση… Πάντα αποφασίζω ότι δεν θα εξεγερθώ…(δεν γίνεται σε κάθε ταξίδι να μαλώνω με τον οδηγό)…Και πάντα ο εαυτός μου εξεγείρεται, ερήμην μου, έτοιμος αν χρειαστεί να σκοτώσει ή να σκοτωθεί…

«Αλλά σήμερα όχι… όχι κι αυτή τη φορά….Προσπάθησε….Όχι σου λέω ρε γαμώ το, άχρηστε, που σωματοποίησες ανάμεσα στους άγλωσσους βαρβάρους τη σχέση αίσθησης κι αισθητικής… όχι!...».

Έδωσα τις διαταγές στον εαυτό μου, αλλά η πραγματικότητα πραγματικότητα... Αρχίζω να λειώνω σαν παγωτό πάνω στη ζεστή άσφαλτο. Μόνο ο θυμός μου ακόμα με κρατάει κάπως από την κατάρρευση. Που δεν αντιδρά κανείς ρε γαμώ το. Που με βασανίζουν εν καιρώ ειρήνης και δεν το αντιλαμβάνεται κανείς…

Αλλά να, μια γυναίκα ακούγεται, μια γυναίκα που αντιδρά:

«Σας παρακαλώ… σταματήστε αυτά τα σκυλοτράγουδα, επιτέλους, σας παρακαλώ…είμαι άρρωστη…»

«Σε μένα μιλάτε;» λέει ο οδηγός.

«Μα σε ποιόν άλλον; Σε σένα…».

«Μα τα θέλει ο κόσμος κυρία μου. Δεν τα θέλετε;».

«Και βέβαια τα θέλουμε» απαντά μια κυράτσα…

«Μα πονάει το κεφάλι μου κυρία μου…Έρχομαι από γιατρό… Δεν είμαι υποχρεωμένη….» λέει η γυναίκα.

«Κι εγώ θέλω να χαλαρώσω με τραγούδια κυρία μου, δεν είμαι υποχρεωμένη…», απαντά η κυράτσα.

«Και γιατί σκυλοτράγουδα κυρία μου;…» φωνάζει ο οδηγός, «ελληνικά τραγούδια είναι…»

«Υπάρχουν και ξένα σκυλοτράγουδα; Δεν το ’ξερα…Αλλά δεν θα κάνουμε τώρα συζήτηση…κλείστε το».

«Βάλε Μπετόβεν στην κυρία παιδί μου…» φωνάζει η κυράτσα.

«Μα και Μπετόβεν να ήταν δεν είμαι υποχρεωμένη…καταλαβαίνετε… είμαι άρρωστη… έρχομαι από γιατρό….Και Μπετόβεν να ήταν δεν επιτρέπεται να μου τον επιβάλετε. Το λεωφορείο είναι μισθωμένο, ανήκει στους επιβάτες…».

«Επιβάτις είμαι κι εγώ κυρία μου», επιμένει η κυράτσα, κάνοντας τον οδηγό να καγχάσει χαιρέκακα, ενώ, ενώ χαμηλώνει κατά τι το εμετόριο…

Αυτή η φασαρία με δυνάμωσε. Αλλά στην ησυχία που ακολουθεί, τα χαμηλωμένα σκυλέ φτάνουν καθαρά ως εμένα. Και νοιώθω να με παραλύουν… Προσπαθώ από κάπου να πιαστώ…Κι ευτυχώς, ευτυχώς που υπάρχει κάτι να θυμώσω…ευτυχώς… αφού εντοπίζω πίσω μου δεξιά, έναν νεαρό, ήρεμο, απαθή. Έχει όλα όσα είχα στα εικοσιπέντε μου. Γένι, μαλλιά μακριά, επαναστατική εξάρτυση…όμως, μέσα του είναι χυλός… Η γενιά της καφετέριας γαμώ το… Όχι δεν είναι από αυτούς που βάζουν μπριλ κριμ και κλειστό παπουτσάκι με σοσόνι τον Ιούλιο… είναι απ’ αυτούς που υπολογίζουν να ρίξουν καμιά γκόμενα, διαφοροποιούμενοι, παίζοντάς το εμφανισιακά ολίγον τι Τσε Γκεβάρες. Γαμώ το καντήλι τους…

Έχουμε διανύσει σχεδόν τον μισό δρόμο, περάσαμε την Παλιοβούνα, φάνηκε ο Εύηνος. Πιο κάτω εκεί, δεξιά, στη στροφή, πάνω από τον Εύηνο, υπάρχει κάτι σαν ανεπίσημο πάρκινγκ. Όταν ταξιδεύω με τ’ αυτοκίνητό μου, σταματώ σ’ αυτό το σημείο, να δω τον Εύηνο από ψηλά... Αχ εσύ αέρα της ελευθερίας…Αλλά τώρα, τώρα είμαι σε λεωφορείο του ΚΤΕΛ, τώρα είμαι στην κόλαση, στα πρόθυρα εγκεφαλικού…

Μα ξάφνου, τι συμβαίνει; Βλέπω το νεαρό να περνά με σπουδή δίπλα μου κρατώντας πιστόλι. Λίγο πριν το ανεπίσημο αυτό πάρκινγκ, το άγναντο αυτό, πάνω από τον Εύηνο... Πριν καταλάβω καλά τι γίνεται ακούω:

«Κόψε δεξιά και σταμάτησε ρε σκατόμαγκα. Κόψε δεξιά, εδώ, εδώ, αλλιώς θα σου την ανάψω».

Ο οδηγός κόβει ταχύτητα, μπαίνει δεξιά και σταματά…Ο νεαρός πηγαίνοντας προς τον οδηγό, χτυπά στον ώμο την κυρία που ήθελε να χαλαρώσει.

«Σήκω να χαλαρώσεις κυρία μου. Μπρος, έξω, έξω… Κι εσύ έξω καριόλη…» λέει στον οδηγό. «Έξω κ’ οι δυο γαμώ την κωλοκοινωνία σας, γαμώ τις δημοκρατίες των πολυεθνικών…έξω…».

Δεν προλαβαίνω να δω. Οι δυο έχουν βγει έξω κι από κοντά τους ο νεαρός με το πιστόλι… Δεν προλαβαίνω να δω…κάποιοι σηκώνονται να κοιτάξουν…ακούω μόνο…όλοι σηκώνονται να κοιτάξουν… ακούω μόνο: «Εσύ γαμημένε βασανιστή για να πας στα αιώνια σκυλάδικα!». Κι ακούω την πρώτη πιστολιά. «Κι εσύ αγάμητη σκυλού για να βρεις την αιώνια χαλάρωση». Κι ακούω τη δεύτερη πιστολιά.

Βρίσκω τη δύναμη να σηκωθώ. Και προλαβαίνω να δω τον νεαρό να δίνει σάλτο προς της δασωμένη πλαγιά. «Δεν θα τον πιάσουν» σκέφτομαι. «Όχι. Δεν θα τον πιάσουν… Φεύγει προς τα βουνά…. Προς τις πηγές του Εύηνου… και… του Γαλαξία…»

YΓ:  Όπως πάντα,  οι 2 εικόνες κρύβουν ... μουσική

:)

Oργάνωση και Ποσότητα

Έχω παρατηρήσει ότι υπάρχει μεγάλος φθόνος και ζήλεια σε βάρος των λίγων πρωτότυπων και δημιουργικών ανθρώπων. Η κοινωνία μας δεν τους ανέχεται. Οι εκμεταλλευτές τους φοβούνται. Οι υφιστάμενοι την εκμετάλευση δεν τους καταλαβαίνουν, ενώ οι διάφοροι γραφειοκράτες τους βλέπουν με φρίκη, επειδή δεν μπορούν να τους εντάξουν στα άχρωμα ... κουτάκια τους !

Σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να υπάρχει θέση  για μερικούς τουλάχιστον απο αυτούς τους  ιδιαίτερους ανθρώπους στα διάφορα κέντρα αποφάσεων, αν μη τι άλλο, για να ενσταλλάξουν ενθουσιασμό και   "ενέργεια" στο σύστημα ... αλλά πού είναι όλοι αυτοί ? Όμως σχεδόν πάντα καταλήγουμε στις διάφορες αποχρώσεις του μετρίου, με φυσική συνέπεια η μηχανή να καταρρέει, και οι συνιδιοκτήτες του αυτοκινήτου να αναλίσκονται στο αν θα χρησιμοποιήσουν το φρένο ή το χειρόφρενο !

Είναι κοινός τόπος, ότι η πληθώρα των μέτριων, άχρωμων και χωρίς ιδέες ανθρώπων διαχέονται στην κοινωνική οργάνωση και απομυζούν χυμούς, με βασικά εφόδια στις αποσκευές τους τα παιδαριώδη πάθη της κούφιας φιλοδοξίας και του γλοιώδους οπαδισμού ! Μερικές φορές  μάλιστα περνά απο το μυαλό μου η σουρεαλιστική σκέψη ότι οι μηχανές, που τόσο  ... λατρεύουμε, είναι εκείνες που τελικά  κάνουν τις βασικές επιλογές στα νευραλγικά κοινωνικά αξιώματα,  καθοδηγούμενες απο μία άκαμπτη, στυγνή και καθαρά ωφελιμιστική διαδικασία.

Ίσως γι' αυτό, κάποιες ελάχιστες φορές μετά τα μεσάνυχτα και πριν την αυγή, όταν δεν μου κολλάει ύπνος και όταν οι παλιές πληγές αρχίζουν να πονάνε, μούρχεται ξαφνικά το εφιαλτικό όραμα ενός κόσμου, στον οποίο τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων είναι απόλυτα αριθμημένα και καταχωρημένα, χωρίς να εμφανίζονται πουθενά αναλαμπές δημιουργικής έκφρασης και ευφυίας. Τα δίδυμα ιδανικά των καιρών μας, η οργάνωση και η ποσότητα, έχουν τότε κερδίσει για πάντα !

YΓ: Οι εικόνες κρύβουν νόστο και ... άλγος (νοσταλγία)

:)

Ομορφιά ... σκέτο !

Όταν θαυμάζω ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, ανίκανος να καταλάβω ή να εκφράσω την εκλεκτή συγκίνηση που μου προκαλεί, αυθόρμητα το βλέπω σαν μία πύλη που με οδηγεί σε ένα άλλο συναισθηματικό επίπεδο. Νομίζω ότι είναι δύσκολο για όποιον βυθίζεται σε στιγμές έντονης υπερβατικής εμπειρίας να αντισταθεί στη σκέψη, ότι  ίσως ρίχνει μία φευγαλέα ματιά σε ένα διαφορετικό βασίλειο ύπαρξης. Κατά κάποιο τρόπο, αυτή η διαφορετικότητα έγκειται στο ότι τέτοιες εμπειρίες κινούνται  αφάνταστα ψηλότερα, αλλά και έξω απο την καθημερινότητά μας. 

Aυτού του είδους οι αναλαμπές τυφλώνουν και θαμπώνουν, αλλά ταυτόχρονα μεταφέρουν ένα είδος ομορφιάς και γαλήνης πολύ μεγαλύτερο απο ότι συνήθως φανταζόμαστε ή γνωρίζουμε. Κι' αυτό επειδή η γλώσσα, που αναδύθηκε για να μεταφέρει τις σημασίες αυτού του κόσμου, δεν ταιριάζει με τον  άλλο κόσμο που βρίσκεται έξω απο τις συνηθισμένες  εμπειρίες μας.  

Το ίδιο συμβαίνει και με την  Τέχνη. Κάθε μορφή μεγάλης Τέχνης έχει αναμφισβήτητα την δύναμη να υποβάλλει σε όλους μας κάτι το υπερβατικό. O Σπινόζα είχε ορίσει την Τέχνη σαν  την οποιαδήποτε δημιουργία που περιέχει ιδέες, οι οποίες σαφώς υπερβαίνουν τις χρησιμοθηρικές σκοπιμότητες.

Αν αυτός ο κόσμος δεν είναι απλά ένα κακόγουστο αστείο

Αν η ζωή δεν είναι μία χυδαία αναλαμπή μέσα στην ψυχρή ακτινοβολία των άστρων

Αν η ύπαρξη δεν είναι ένα κενό γέλιο που διαπερνά τη συμπαντική γοητεία

Αν, με μιά λέξη, η Ομορφιά "σημαίνει" κάτι

τότε δεν θα πρέπει να αναζητούμε ερμηνείες για την σημασία της !

Aν ποτέ έχουμε την τύχη στη ζωή μας να ρίξουμε φευγαλέες  ματιές στο "ανείπωτα" όμορφο,  τότε δεν θα είναι καθόλου συνετό να προσπαθήσουμε να το αρθρώσουμε σε λόγο, αλλά ούτε και να το επενδύσουμε με σημασία που δεν μπορούμε να συλλάβουμε. Η ομορφιά, με όρους ανθρώπινης σημασίας, είναι ... άνευ σημασίας !

YΓ: Οπωσδήποτε κλικ στις 2 εικόνες, αλλά και στους 2 συνδέσμους (links) του κειμένου !

:)

Επιβίωση ?

Πως θα επιβιώσει η ανθρωπότητα ?

Στο παραπάνω ερώτημα απάντησε ο   Isaac Asimov (απεβίωσε στις  6 Απριλίου, 1992), καθηγητής Βιοχημείας στο Παν/μιο της Βοστώνης,  Πρόεδρος της Αμερικάνικης Ανθρωπιστικής Ένωσης, συγγραφέας βιβλίων επιστημονικής φαντασίας και γνωστός μελλοντολόγος. Έχει γράψει περισσότερα απο 500 βιβλία.

Ήταν τα λόγια του προφητικά ?  22 χρόνια μετά, νομίζω πως ναι !


 Απειλές για την Ανθρωπότητα, Μέρος 1




Απάντηση για την ανθρωπότητα, Μέρος 2

" Είμαι άθεος πέρα για πέρα. Μου πήρε πολλά χρόνια να το πω. Πάντoτε ήμουν άθεος, αλλά  περιέργως αισθανόμουν ότι θα ήταν διανοητικά ασεβές να το παραδεχτώ, επειδή κάτι τέτοιο ενδεχομένως να  προϋπέθετε γνώση που δεν είχα. Θεωρούσα ότι ήταν καλύτερο για κάποιον να λέει ότι είναι ανθρωπιστής ή αγνωστικιστής.  Αν και δεν μπορώ να αποδείξω ότι δεν υπάρχει Θεός, διαισθάνομαι πολύ έντονα ότι δεν υπάρχει  και δεν θέλω να χάνω τον χρόνο μου με αυτό το θέμα ! "

(Στα παραπάνω όμορφα λόγια του Asimov θα πρόσθετα και το εξής. Κανένας δεν είναι επίσης σε θέση να αποδείξει, ότι και η περίφημη επουράνια τσαγιέρα του Bertrand Russel δεν υπάρχει !)  

YΓ:  Οι δύο εικόνες κρύβουν δύο όμορφα bonus ... To ίδιο και τα τέσσερα (4) links στο κείμενο !