Σκόπιμος Πόνος !

Απο την ηλικία των δεκάξι χρόνων με προβλημάτιζε το εξής. Γιατί υπάρχει πόνος στον κόσμο και γιατί υποφέρουν συνάνθρωποί μας, όταν υποτίθεται ότι υπάρχει κάποιος Θεός που είναι παντοδύναμος, παντογνώστης και πανάγαθος ?  Επιτέλους, γιατί επιτρέπει τον πόνο αυτή η  ... ιδιότροπη υπερκόσμια οντότητα ?

Σαν πανάγαθος και ... φιλεύσπλαχνος που είναι, γιατί αφήνει τους ανθρώπους να υποφέρουν ? Θα μπορούσα να δεχθώ αυτή τη "στάση" του, αν δεν είχε την δύναμη να αλλάξει τα πράγματα. Όμως, όσοι έχουν ... ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας μαζί του, επιμένουν ότι είναι και παντοδύναμος ! Οι απολογητές του μας διαβεβαιώνουν ότι επεμβαίνει συνεχώς και με ποικίλους τρόπους στον κόσμο μας. Γιατί λοιπόν δεν βάζει το παντοδύναμο χεράκι του για να εμποδίσει τον θάνατο ενός μικρού παιδιού ή τον βιασμό μιάς παρθένας, πριν την εκτέλεσή της, σε κάποια  τρισάθλια μουσουλμανική φυλακή ?

Άνετα, και μόνο απ' αυτά θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι ο Θεός είναι μία κακή, μία μοχθηρή οντότητα ! Ένα τέτοιο συμπέρασμα θα ήταν φυσικό και ευλογοφανές. Αν το αφήσουμε στην άκρη, τότε θα δεχθούμε υποχρεωτικά ότι οι ιδιότητες της παντοδυναμίας και της παναγαθότητας, είναι αδύνατο να συνυπάρχουν.  Είναι αξιοσημείωτη η αντιδιαστολή του κακού με τις δύο αυτές ιδιότητες.

Ακόμα και οι ευφυέστεροι θεϊστές έχουν εξαιρετική δυσκολία με αυτή την επιχειρηματολογία. Καταφεύγουν στην πολύ συνηθισμένη και τυποποιημένη απάντηση ότι ο θεός δημιούργησε τον άνθρωπο με ελεύθερη βούληση. 

Όμως, το ερώτημα πλέον είναι γιατί να κάνει κάτι τέτοιο, ενώ γνώριζε  σαν παντογνώστης ότι τα αποτελέσματα θα είναι φριχτά ? Αλλά ας το αφήσουμε κι' αυτό. Το βασικό πρόβλημα με αυτό το επιχείρημα είναι ότι  ΔΕΝ συνδέεται  ο κάθε ανθρώπινος πόνος με την εφαρμογή της ελεύθερης βούλησης.  Ως γνωστό, υπάρχει πόνος που προκύπτει απο φυσικές καταστροφές, αρρώστιες, ατυχήματα κλπ. Κάποιος άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο, ας πούμε, με ένα γενετικό νόσημα δεν ευθύνεται καθόλου γι' αυτό, και δεν έχει κανένα απολύτως ρόλο η  ελεύθερη βούλησή του. Αντίθετα, οι  γενετικές ασθένειες προέρχονται απο την Φύση, που όπως μας λένε είναι δημιούργημα του ... Θεού. Συνεπώς ο Θεός δημιούργησε ένα κόσμο,  στον οποίο είναι αναπόφευκτη η δημιουργία τεράστιου πόνου σε αθώους ανθρώπους !

Βέβαια, οι απολογητές αυτής της υπερκόσμιας Θεϊκής οντότητας δεν καταθέτουν εύκολα τα όπλα. Υποτιμώντας κατάφωρα την νοημοσύνη μας ισχυρίζονται ότι  ότι ο Θεός δημιούργησε σκόπιμα μία πορεία με εμπόδια, ώστε να επιτρέψει στους ανθρώπους να "βγάλουν" τον καλύτερό τους εαυτό με όπλο την ελεύθερη βούληση.

Το παραπάνω επιχείρημα πάντοτε μου προξενούσε αηδία, επειδή δείχνει το πόσο ανήθικα και σκληρόκαρδα σκέφτονται οι άνθρωποι.

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα αθώο μικρό παιδάκι με μιά φριχτή αρρώστια και ας φανταστούμε την ιδιόρυθμη επουράνια οντότητα να λέει: " Γαμώτο, πρέπει να τεστάρω, να δοκιμάσω την πίστη μερικών καλών ανθρώπων σήμερα !  Πρέπει να τους βάλω κάποιο εμπόδιο. Ας διαλέξω ένα δίχρονο αγοράκι, ας το υποβάλω σε ένα επώδυνο μαρτύριο αρρώστιας, και έτσι θα τεστάρω όλους τους γύρω του, και ιδιαίτερα τους γονείς του. "

Φανταστείτε τώρα κάποιον άνθρωπο να κάνει το ίδιο πράγμα, σκεπτόμενος παρόμοια: " Πρέπει να δοκιμάσω μερικούς ανθρώπους. Θέλω να βελτιώσω την ηθική τους συγκρότηση, και γι' αυτό θα κάνω  το ... τάδε φρικτό πράγμα στο τρίχρονο κοριτσάκι τους ! "  Δεν θα θεωρούσαμε, ότι έχουμε να κάνουμε με τον χειρότερο, τον πιο κακό άνθρωπο στον κόσμο ?  Γιατί να μην ισχύει το ίδιο  και για τον  "Θεό"? Ένας θεός που συμπεριφέρεται έτσι, σαφώς  ΔΕΝ είναι άξιος σεβασμού.

Όπως έχω πει και σε παλαιότερη ανάρτησή μου, είναι ευτύχημα ότι στις μέρες μας γνωρίζουμε αρκετά για να πούμε ότι ο "θεός" του Αβραάμ δεν είναι αντάξιος, όχι μόνον του μεγαλείου του σύμπαντος, αλλά ούτε καν του ίδιου του ανθρώπου. Τελεία και παύλα !

YΓ1: Όπως πάντα, ένα click στις 2 εικόνες ... δεν βλάπτει!

YΓ2: Εις τας εορτάς γελάμε.  Αμήν!

:)

Παραμόρφωση

Όλοι σκεφτόμαστε, και η σκέψη μας εκφράζεται με λέξεις, με μία χειρονομία, μ' ένα βλέμμα, ή με κάποια κίνηση του σώματος.  Μπορούμε όμως να δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι ή μήπως είμαστε προγραμματισμένοι να τα βλέπουμε όπως θέλουμε?

Αν "βλέπουμε" μέσα απο προκαταλήψεις και στερεότυπα, τότε σίγουρα δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον τεράστιο κίνδυνο, την κρίση που αντιμετωπίζουμε. Αν έχουμε συσσωρεύσει πολλές γνώσεις απο την πείρα μας και τα βιβλία, ο νους μας είναι ήδη γεμάτος και μας εμποδίζει να δούμε μέσα απο τα παραμορφωτικά φίλτρα που έχουν αυθόρμητα αναδυθεί. Μπορούμε άραγε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, όχι σαν ξεχωριστό άνθρωπο, αλλά σαν ανθρώπινο όν, που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η υπόλοιπη ανθρωπότητα ?  Ένα τέτοιο αίσθημα σίγουρα σημαίνει ότι έχουμε τεράστια αγάπη για τους ανθρώπους. 

Ερευνώντας όλη την κίνηση της σκέψης διαπιστώνουμε ότι χωρίς αυτήν δε θα υπήρχε φόβος, αίσθηση ευχαρίστησης, ακόμα και χρόνος. Η σκέψη είναι υπεύθυνη για όλα αυτά. Η σκέψη είναι υπεύθυνη για την ομορφιά ενός μεγαλόπρεπου ναού, αλλά δυστυχώς είναι υπεύθυνη και για όλες τις ανοησίες που συμβαίνουν εκεί μέσα.

Όλα τα έργα των μεγάλων ζωγράφων, ποιητών, μουσικών είναι δραστηριότητα της σκέψης. Η σκέψη είναι υπεύθυνη για όλους τους θεούς, όλους τους σωτήρες, όλους τους δασκάλους και γκουρού. Είναι υπεύθυνη για την υποταγή και την αφοσίωση στη γυναίκα μας ή/και στη φίλη μας. Όλα είναι αποτέλεσμα της σκέψης που αναζητά ικανοποίηση αλλά  και διαφυγή απο την μοναξιά. Η σκέψη είναι ισοπεδωτική, είναι ο κοινός παρονομαστής  της ανθρωπότητας.

Πως υπερβαίνουμε λοιπόν αυτούς τους περιορισμούς της σκέψης ? Υπάρχει τρόπος να σταματήσουμε τις παραμορφωτικές επιπτώσεις ?  Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει συνταγή για κάτι τέτοιο. Υπάρχουν όμως μερικές σπάνιες, αιθέριες στιγμές στη ζωή μας, όπου και μόνο η  απλή συνειδητοποίηση όλων αυτών των  επιπτώσεων αρκεί για να πετάξουμε ψηλά, και μόλις κοιτάξουμε κάτω, ίσως τελικά  να χαμογελάσουμε βλέποντάς μας. Πιστέψτε με, μου έχει συμβεί ...

Πλησιάζουν λοιπόν τα Χριστούγεννα. Πως τα αντιμετωπίζει ένα άτομο σαν εμένα, βαθύτατα αλλεργικό σε οτιδήποτε έχει σχέση με οργανωμένες θρησκείες ? Μα φυσικά με παγερή αδιαφορία !  Όμως, ακόμα και ως αθεϊστής, ομολογώ ότι αισθάνομαι κάποιο “τράβηγμα” στις χορδές τις καρδιάς μου όταν ακούω τον Μεσσία του Χέντελ. Όχι βέβαια για τους λόγους που συνήθως αρθρώνουν οι κάθε λογής ανυποψίαστοι "θεoύσοι". Απλούστατα, η ονειρική μουσική εξυψώνει πέρα απο τον καθημερινό κόσμο επιτρέποντας την επαφή με ένα υψηλότερο συναισθηματικό επίπεδο. Δεν αποτελεί έκπληξη το ότι ορισμένοι άνθρωποι που παρακολουθούν θρησκευτικές τελετές προσεγγίζουν αυτό το είδος της υπερβατικότητας, κι’ αυτό επειδή είναι ΣΑΝ να βρίσκονται κάτω από επήρρεια ναρκωτικών, ίσως χωρίς τις δυσάρεστες παρενέργειες. Ο Μεσσίας του Χέντελ είναι ενδεχομένως ένα είδος κρακ, πράγμα που υποπτεύομαι ότι ο περίφημος συνθέτης θα εκτιμούσε ιδιαίτερα σαν επιτάφιό του …

ΥΓ: Γιατί όχι ένα κλικ στην γιαπωνέζα της εικόνας, αλλά και στη λέξη "Χριστούγεννα" της τελευταίας παραγράφου του κειμένου ?

H ακαταμάχητη έλξη τoυ Φεγγαριού

Απο την αυγή του πολιτισμού, το φωτεινό φεγγάρι του πλανήτη μας προκαλούσε την ανθρώπινη διάνοια και πυροδοτούσε τη φαντασία. Πριν απο 4000 περίπου χρόνια, τα πήγαινε - έλα της Σελήνης καταγράφονταν σχολαστικά στα χρονικά Σουμέριων ιερέων. Το πάθος τους για τάξη, που ήταν εμφανές στο περίφημο δίκτυο καναλιών και πόλεων της ηλιοκαμένης Μεσοποταμίας, εκδηλώθηκε και με την καταγραφή ακριβέστατων αστρονομικών παρατηρήσεων. Απο διασωθείσα σφηνοειδή γραφή σε πήλινες πλάκες προκύπτει ότι οι υπέροχοι μεσοποτάμιοι παρατηρητές του ουρανού είχαν επινοήσει ακριβέστατα σεληνιακά ημερολόγια και προέβλεπαν τις ηλιακές εκλείψεις. Επιπλέον, λάτρευαν τη Σελήνη σαν θεά και στις αλλαγές της "διάβαζαν" κάθε λογής επικείμενα δεινά.

Η Σελήνη, επιβραδύνοντας την ιδιοπεριστροφή της με το πέρασμα του χρόνου, έχει καταφέρει  να συμπληρώνει μία πλήρη περιστροφή γύρω απο τον άξονά της, στον ίδιο χρόνο που χρειάζεται για μία περιστροφή γύρω απο τη γη. Αυτή η "σύγχρονη" ιδιοπεριστροφή, που προκύπτει απο την αρχή διατήρησης της στροφορμής στα πλαίσια του γοητευτικού βαρυτικού εναγκαλισμού της Σελήνης με τη γη, έχει σαν αποτέλεσμα να βλέπουμε πάντoτε το ίδιο σεληνιακό πρόσωπο όταν την παρατηρούμε τα βράδια, με αποκορύφωμα τις πανσέληνους για τους απανταχού ρομαντικούς.

Βέβαια, είναι απόλυτα σίγουρο ότι κάποτε θα διακοπεί αυτή η αμοιβαία έλξη. Η διατήρηση της στροφορμής στο σύστημα γης - σελήνης έχει σαν μόνιμη συνέπεια την μεταφορά στροφορμής απο τη γη στο φεγγάρι λόγω παλλιροϊκών επιδράσεων. Αυτό συντελεί στην βαθμιαία αύξηση της γήϊνης ιδιοπεριστροφής (~ 42 ns/ημέρα), αλλά και στην απομάκρυνση του υπέροχου φεγγαριού, με ρυθμό περίπου  4,5 cm/έτος.  Το αποτέλεσμα είναι δυστυχώς προδιαγεγραμένο, ότι και να κάνει ο δυστυχής πλανήτης μας.

Επειδή νοιώθω ότι "ξε-ύφανα" κάπως αυτή τη σεληνιακή ... ωδή,  ας  προσπαθήσω να επανορθώσω ...

Έχω διαβασει απο παλιά σχεδόν OΛA τα έργα του Βοris Vian ... Σε κάποιο απ' αυτά θυμάμαι αδρά το εξής θεσπέσιο σκηνικό ... Ένας ανθρωπάκος ξύπναγε κάθε πρωϊ στις 5 η ωρα για να πάει στη δουλειά του. Έβλεπε στην ίδια σταση τα ίδια πρόσωπα κάθε μέρα. Μέσα στο λεωφορείο τους ίδιους ανθρώπους. Ήξερε που θα κατέβει ο καθένας. Μια μέρα όμως, έπειτα απο μερικές δεκαετίες, αποφάσισε να μη πάει στη δουλειά, να εγκαταλείψει την οικογένειά του και τις υποχρεώσεις του, και τελικά να μην κατέβει στη στάση που συνήθιζε ... Ο οδηγός του λεωφορείου τον ρώτησε που θα κατέβει ... Εκείνος απάντησε αδίστακτα ... Στη Μεσοποταμία !!!

  

Μα πού αλλού θα μπορούσε να κατέβει για να βρει το φεγγάρι ?  Δεν νομίζετε οτι είναι φυσική η επιλογή της Μεσοποταμίας (λίκνο του ανθρώπινου πολιτισμού), καθώς και ότι μερικές φορές ίσως υπάρχει καιρός για δραστικές αποφάσεις, ανεξάρτητα απο τους κάθε λογής περιορισμούς ?

ΥΓ1: Είναι επιβεβλημένο ένα click στις 2 εικόνες της ανάρτησης

ΥΓ2:  Μιλτιάδης Μαλακάσης (Μεσολόγγι 1869 - Αθήνα 1943), Παίζει απόψε το φεγγάρι ('Ωρες)

Παίζει απόψε το φεγγάρι
Μέσα στην κληματαριά,
Πούναι να το πιεις, αλήθεια,
Στο ποτήρι.

Κι όχι τόσο γιατί παίζει
Στην κληματαριά,
Όσο γιατί φέγγει δίπλα
Σ᾿ ένα παραθύρι…

Whitechapel ... ανατολικό Λονδίνο

Να είστε σίγουροι (-ες) ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν ... 

Περπατούσα κάποτε στους δρόμους του ανατολικού Λονδίνου αργά τη νύχτα, και συνάντησα έναν άντρα και μία νεαρή γυναίκα κατά τη διάρκεια ενός επεισοδίου. Καθώς πήγα πιο κοντά, διαπίστωσα ότι ο άντρας, που φαινόταν να είναι μεθυσμένος και σε έξαλλη κατάσταση, προσπαθούσε να υποχρεώσει την γυναίκα να μπεί σε ένα αυτοκίνητο παρά τη θέλησή της. Εκείνη έδειχνε να αντιστέκεται σθεναρά, αλλά  την είχε αρπάξει απο το μπράτσο με το ένα χέρι και απειλούσε να τη χτυπήσει στο πρόσωπο με το άλλο, πράγμα που είχε κάνει το λιγότερο μία φορά πριν φτάσω ακριβώς στη σκηνή του επεισοδίου. Η πίσω πόρτα του αυτοκινήτου ήταν ανοιχτή, και ένας "συνεργός" του ήταν καθισμένος στο τιμόνι. Ορισμένοι άλλοι άντρες ( 2 ή 3 νομίζω) ήταν παρόντες στη σκηνή, και με τη στάση τους έδειχναν να εγκρίνουν τα πάντα.

Χωρίς να γνωρίζω τι θα έκανα στη συνέχεια, παρενέβην άμεσα και ενστικτωδώς υπερ της γυναίκας. Καθώς ανέβαινε η αδρεναλίνη μου, και η προσοχή του επιτιθέμενου στράφηκε σε μένα, σκέφτηκα να προσποιηθώ ότι τα αγγλικά μου ήταν φτωχά ή ανύπαρκτα.  Υπέθεσα οτι μόνο η προσπάθεια που θα έκανε για να με καταλάβει, μπορεί να του στοίχιζε τόσο, ώστε να αποδειχτεί ένας σχεδόν πλήρης αντιπερισπασμός. Η αδυναμία μου να κάνω τις προθέσεις μου σαφείς, θα μπορούσε ενδεχομένως να χρησιμεύσει για να αποτρέψει την άμεση σύγκρουση. Με δεδομένο ότι είχα απέναντί μου το λιγότερο 3 - 4 άτομα, η επιλογή της άμεσης σύγκρουσης θα σήμαινε ότι η βραδιά μου κατά πάσα πιθανότητα θα είχε πολύ κακό τέλος !

"Με συγχωρείς", είπα.  "Φαίνεται ότι δε μπορώ να βρώ το ξενοδοχείο μου, ξέρεις ... το μέρος που κοιμάμαι ... Μπορεί να με βοηθήσει κανείς ?  Που είναι ? Δεν έχω ιδέα ... Χάθηκα μέσα στα στενά του Whitechapel ... Φαίνεστε να είστε απο δώ ..."

" Sex ? " ρώτησε ο άντρας με προφανή αγανάκτηση, σαν να είχα δηλώσει ότι ήμουν αντίζηλος για τα θέλγητρα της αιχμαλώτου του. Εκείνη τη στιγμή μου πέρασε απο το μυαλό ότι η γυναίκα θα μπορούσε να ήταν πόρνη, και εκείνος ένας μη ελεγχόμενος πελάτης της.

" Όχι. Όχι sex. Ψάχνω για ένα συγκεκριμένο κτίριο με κοκκινοκαφέ τούβλα, που δεν θυμάμαι πως λέγεται. Μήπως γνωρίζετε που είναι ? Πρόκειται για ... επείγουσα περίπτωση !"

Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο η έκφραση του άντρα διαφοροποιήθηκε τελείως, αλλάζοντας απο μάσκα οργής σε μία μάσκα σύγχυσης και απορίας. Ενώ προσπαθούσε να αποκρυπτογραφήσει την παράκλησή μου, εγώ έριξα μία συνωμοτική ματιά στη γυναίκα, η οποία πρέπει να πω έδειχνε να αργεί λίγο να καταλάβει ότι πλησίαζε η ευκαιρία της να φύγει ...

Ο άντρας άρχισε να συζητά την περίπτωσή μου, σε δυσνόητη cockney διάλεκτο, με έναν απο τους φίλους του. Εγώ συνέχισα να μιλώ λέγοντας διάφορες ανοησίες. Η γυναίκα απο την πλευρά της με κοίταζε σαν να ήμουν ηλίθιος. Και τότε, συνειδητοποιώτας για πρώτη φορά την ευκαιρία του, αυτό το πανέμορφο πλάσμα απελευθερώθηκε και έτρεξε κάτω στο δρόμο. Ο πρώην  δυνάστης της ήταν τόσο απορροφημένος, που αδιαφόρησε εντελώς γι' αυτήν,  όπως και οι υποανάπτυκτοι μεθυσμένοι φίλοι του.

Έχοντας πετύχει τον σκοπό μου, ευχαρίστησα αμέσως την πρωτόγονη ομήγυρη και συνέχισα τον δρόμο μου. Μόλις απομακρύνθηκα διαπίστωσα ότι είχα κυριολεκτικά παραλύσει απο φόβο ... κάτι που προηγουμένως είχε σαφώς ακυρώσει η αδρεναλίνη!

Ενώ η συμπεριφορά μου στο παραπάνω επεισόδιο φαίνεται να είναι αποδεκτή σχεδόν απ' όλους, την αφηγούμαι εδώ γιατί την θεωρώ κλασσικό παράδειγμα ηθικής αποτυχίας. Πρώτον, έλεγα ψέματα και το έκανα απο φόβο. Δεν είχα χαθεί και δεν χρειαζόμουν κανενός είδους βοήθεια. Κατέφυγα σ' αυτή τη τακτική επειδή φοβόμουν να προκαλέσω ανοικτά έναν απροσδιόριστο αριθμό μεθυσμένων σε έναν καβγά. Κάποιοι μπορούν να το αποκαλέσουν αυτό ... φρονιμάδα, αλλά εγώ το αποκαλώ όπως πραγματικά ήταν : δειλία. Δεν έκανα καμία προσπάθεια να επικοινωνήσω με αυτούς τους ανθρώπους, να κάνω έκκληση στους ηθικούς τους φραγμούς, όσο υποανάπτυκτοι κι' αν ήταν, ούτε προσπάθησα να τους εντυπωσιάσω με κανένα τρόπο. Τους είδα όχι ως σκοπούς αυτούς καθαυτούς, ως υπάρξεις με αισθήσεις, ικανές να διεξαγάγουν κάποιο διάλογο, να ηρεμήσουν ή να διδαχθούν, αλλά ως μία απειλή στην πιο καθαρή της μορφή.

Η ηθική μου αποτυχία, όπως την βλέπω, συνίσταται στο ότι ποτέ δεν ΑΝΤΙΤΑΧΘΗΚΑ ουσιαστικά στις ενέργειές τους. Απλά προκάλεσα έναν αντιπερισπασμό για λίγη ώρα, με αποτέλεσμα να ωφεληθεί μία γυναίκα. Όμως, η επόμενη γυναίκα που θα έπεφτε θύμα της επιθετικότητάς τους, δεν θα έχει λόγους να είναι ευγνώμων σε μένα. Αν και μία "καθαρή" επέμβαση υπερ της γυναίκας ήταν βέβαιο ότι θα είχε αποτέλεσμα να υποστώ σωματικές βλάβες, θα είχα δώσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Δεν μένουν όλοι αδιάφοροι αν χτυπήσετε ή απαγάγετε μια γυναίκα μέσα στο δρόμο !  Η δράση που προτίμησα δεν έστειλε κανένα τέτοιο μήνυμα. Και το ... καλύτερο το φύλαξα για το τέλος. Υποψιάζομαι ότι ούτε η γυναίκα κατάλαβε ποτέ ότι  είχα επέμβει για να την βοηθήσω !

Ένα click στις παραπάνω 2 εικόνες είναι ασφαλώς ... ενδεδειγμένο !

:)

Οπτασία

Το όνομα Jane δεν έχει καμμία απολύτως σημασία. Αντικαταστείστε το ελεύθερα, με όποια  οπτασία θέλετε ...

The keen stars were twinkling,

And the fair moon was rising among them,

Dear Jane.

The guitar was tinkling,

But the notes were not sweet till you sung them

Again.

As the moon's soft splendour

O'er the faint cold starlight of Heaven

Is thrown,

So your voice most tender

To the strings without soul had then given

Its own.

The stars will awaken,

Though the moon sleep a full hour later

To-night;

No leaf will be shaken

Whilst the dews of your melody scatter

Delight.

Though the sound overpowers,

Sing again, with your dear voice revealing

A tone

Of some world far from ours,

Where music and moonlight and feeling

Are one.

Percy Bysshe Shelley (1792 -1822)

YΓ: Ασφαλώς και κρύβουν κάτι οι εικόνες ... Ένα  click μακριά ...
 
:)

Just Meat ?

"They're made out of meat."
    
"Meat?"
    
"There's no doubt about it. We picked up several from different parts of the planet, took them aboard our recon vessels, and probed them all the way through. They're completely meat."
    
"That's impossible. What about the radio signals?"
    
"They use the radio waves to talk, but the signals don't come from them. The signals come from machines."
    
"So who made the machines? That's who we need to contact."
    
"They made the machines. That's what I'm trying to tell you. Meat made the machines."
    
"That's ridiculous. How can meat make a machine? You're asking me to believe in sentient meat."
    
"I'm not asking you, I'm telling you. These creatures are the only sentient race in that sector and they're made out of meat."
    
"Maybe they're like the orfolei. You know, a carbon-based intelligence that goes through a meat stage."
    
"Nope. They're born meat and they die meat. We studied them for several of their life spans, which didn't take long. Do you have any idea what's the life span of meat?"
    
"Spare me. Okay, maybe they're only part meat. You know, like the weddilei. A meat head with an electron plasma brain inside."
    
"Nope. We thought of that, since they do have meat heads, like the weddilei. But I told you, we probed them. They're meat all the way through."
    
"No brain?"
    
"Oh, there's a brain all right. It's just that the brain is made out of meat! That's what I've been trying to tell you."
    
"So ... what does the thinking?"
    
"You're not understanding, are you? You're refusing to deal with what I'm telling you. The brain does the thinking. The meat."
    
"Thinking meat! You're asking me to believe in thinking meat!"
    
"Yes, thinking meat! Conscious meat! Loving meat. Dreaming meat. The meat is the whole deal! Are you beginning to get the picture or do I have to start all over?"
    
"Omigod. You're serious then. They're made out of meat."
    
"Thank you. Finally. Yes. They are indeed made out of meat. And they've been trying to get in touch with us for almost a hundred of their years."
    
"Omigod. So what does this meat have in mind?"
    
"First it wants to talk to us. Then I imagine it wants to explore the Universe, contact other sentiences, swap ideas and information. The usual."

"We're supposed to talk to meat."
    
"That's the idea. That's the message they're sending out by radio. 'Hello. Anyone out there. Anybody home.' That sort of thing."
    
"They actually do talk, then. They use words, ideas, concepts?"
    
"Oh, yes. Except they do it with meat."
    
"I thought you just told me they used radio."
    
"They do, but what do you think is on the radio? Meat sounds. You know how when you slap or flap meat, it makes a noise? They talk by flapping their meat at each other. They can even sing by squirting air through their meat."
    
"Omigod. Singing meat. This is altogether too much. So what do you advise?"
    
"Officially or unofficially?"
    
"Both."
    
"Officially, we are required to contact, welcome and log in any and all sentient races or multibeings in this quadrant of the Universe, without prejudice, fear or favor. Unofficially, I advise that we erase the records and forget the whole thing."
    
"I was hoping you would say that."
    
"It seems harsh, but there is a limit. Do we really want to make contact with meat?"
    
"I agree one hundred percent. What's there to say? 'Hello, meat. How's it going?' But will this work? How many planets are we dealing with here?"
    
"Just one. They can travel to other planets in special meat containers, but they can't live on them. And being meat, they can only travel through C space. Which limits them to the speed of light and makes the possibility of their ever making contact pretty slim. Infinitesimal, in fact."
    
"So we just pretend there's no one home in the Universe."
    
"That's it."
    
"Cruel. But you said it yourself, who wants to meet meat? And the ones who have been aboard our vessels, the ones you probed? You're sure they won't remember?"
    
"They'll be considered crackpots if they do. We went into their heads and smoothed out their meat so that we're just a dream to them."
    
"A dream to meat! How strangely appropriate, that we should be meat's dream."
    
"And we marked the entire sector unoccupied."
    
"Good. Agreed, officially and unofficially. Case closed. Any others? Anyone interesting on that side of the galaxy?"
    
"Yes, a rather shy but sweet hydrogen core cluster intelligence in a class nine star in G445 zone. Was in contact two galactic rotations ago, wants to be friendly again."
    
"They always come around."
    
"And why not? Imagine how unbearably, how unutterably cold the Universe would be if one were all alone ..." 

Αlone and made out of meat ?   Then click above image ...

Deadly Mind Game

Μία σουρεαλιστική ιστορία του Charlie Fish, που δεν είναι απίθανο να υλοποιηθεί κάποτε και στις δικές μας ζωές.  Αφήστε που  μπορεί ήδη να μας συμβαίνει και να μη το έχουμε καταλάβει ...

Προσοχή !  Οι λέξεις με τις οποίες  "παίζουμε" στο scrabble της ζωής μας, πολλές φορές επαληθεύονται, όπως στη παρακάτω ιστορία. Γι' αυτό ας τις διαλέγουμε προσεκτικά, κι' ας αδιαφορούμε για το "στημένο" παιχνίδι της ρουτίνας και της συμβατικότητας. Τουλάχιστον, όσο μπορούμε, όσο υπάρχει καιρός ...

Για να γίνουν κατανοητά τα παραπάνω, πρέπει οπωσδήποτε να έρθετε σε επαφή με την παρακάτω μικρή ιστορία, κλικάροντας τα εξής δύο links :

Death By Scrabble (κείμενο)

Death By Scrabble (video)

Όποιο σας βολεύει καλύτερα ... Εγώ πάντως, συνιστώ και τα δύο !

YΓ: Για όσους δυσκολεύονται να προσεγγίσουν το πνεύμα της ιστορίας, αρκεί να πούμε οτι ο 42χρονος ΔΕΝ μισεί την γυναίκα του, αλλά την ισοπεδωτική ρουτίνα του !

Κακές ιδέες

Ο κόσμος μας ειναι κυριολεκτικά γεμάτος απο κακές ιδέες. Υπάρχουν ακόμη περιοχές στον πλανήτη, όπου κάποιοι άνθρωποι θανατώνονται για φανταστικά εγκλήματα, όπως η βλασφημία, και θύλακες όπου το σύνολο της εκπαίδευσης των παιδιών συνίσταται στη διαδικασία της απαγγελίας θρησκευτικών μύθων απο ένα αρχαίο βιβλίο.

Υπάρχουν χώρες στις οποίες οι γυναίκες στερούνται σχεδόν όλων των ανθρώπινων ελευθεριών, εξαιρούμενης της αναπαραγωγής ! Και όμως, αυτές οι κοινωνίες αποκτούν με μεγάλη ταχύτητα τρομακτικά οπλοστάσια απαρτιζόμενα απο εξελιγμένα οπλικά συστήματα.

Αν δεν μπορέσουμε να εμπνεύσουμε τον αναπτυσσόμενο κόσμο, και ιδιαιτέρως τον μουσουλμανικό κόσμο, έτσι ωστε να στραφεί σε στόχους που είναι συμβατοί με τον παγκόσμιο πολιτισμό, τότε μας περιμένει όλους ένα δυσοίωνο μέλλον.

Η θρησκευτική βία είναι ανάμεσά μας, επειδή οι θρησκείες είναι εξ΄ ορισμού εχθρικές η μία απέναντι στην άλλη. Αυτοί οι  άνθρωποι, που υιοθετούν ισχυρές απόψεις χωρίς στοιχεία, θα έπρεπε να ανήκουν στο περιθώριο των κοινωνιών μας, και όχι στις αίθουσες της εξουσίας. Το μόνο πράγμα που πρέπει να σεβόμαστε στη θρησκευτική πίστη του άλλου, είναι η επιθυμία του για μία καλύτερη ζωή σε αυτόν τον κόσμο. Δεν χρειάζεται ποτέ να σεβαστούμε την βεβαιότητά του ότι τον αναμένει μια καλύτερη ζωή σε κάποιο επόμενο κόσμο. Στις μέρες μας γνωρίζουμε αρκετά για να πούμε ότι ο "θεός" του Αβραάμ δεν είναι αντάξιος, όχι μόνον του μεγαλείου του σύμπαντος, αλλά ούτε καν του ίδιου του ανθρώπου ! 

PS: Click above images ... if u dare :)

Η μέρα που σε πήραν στο στρατό

ΣΕ ΧΡΟΝΟΝ ΣΑΦΩΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΝ

ΑΝΑΤΡΕΞΑΜΕΝ ΕΙΣ ΠΑΙΔΙΚΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

ΑΡΓΟΤΕΡΟΝ

ΕΙΣ ΕΦΗΒΙΚΑΣ ΕΠΟΧΑΣ

ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΩΣ

ΚΑΤΑΛΗΞΑΜΕ ΝΑ ΟΙΚΤΙΡΟΥΜΕ

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΤΡΕΧΟΝΤΟΣ ΕΤΟΥΣ

Ίσως το πιο αγαπημένο μου ποίημα ...

Κάποια χρόνια πριν, το έγραψε ο αδελφός μου ειδικά για την περίσταση,  και μου το έδωσε λίγες ώρες πριν  φύγω για την υποχρεωτική (?) στρατιωτική θητεία.

Βέβαια, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει κάτι, εκτός ίσως απο το να αναπνέει ...

YΓ: Οι 2 εικόνες υπόσχονται κάτι περισσότερο, μόνο αν ... κλικάρετε

:)

Tο χλοοκοπτικό

Tο χλοοκοπτικό σταμάτησε, δύο φορές

Σκύβοντας, βρήκα ένα σκαντζόχοιρο να ‘χει φράξει τις λεπίδες
Δολοφονημένο. Την είχε αράξει στο ψηλό γρασίδι.

 

Τον είχα ξαναδεί, τον είχα κιόλας ταΐσει μια φορά.
Τώρα, είχα καταστρέψει το διακριτικό του κόσμο.
Ανεπανόρθωτα. Η ταφή δεν βοήθησε καθόλου.

Το επόμενο πρωί, όταν εγώ σηκώθηκα, αυτός εκεί στο χώμα.
Την πρώτη μετά του θανάτου μέρα, η νέα απουσία,
Έχει πάντα την ίδια γεύση.
Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ...

Ο ένας με τον άλλο, θα πρέπει να είμαστε καλοί ...
Όσο υπάρχει ακόμη καιρός.

Philip Larkin 

 




















YΓ: Χτυπήστε την πόρτα με click, για ονειρική μουσική ... Και τον σκαντζόχοιρο ... επίσης.  Γιατί όχι ;

Γυναίκες και Ηλεκτρόνια

Μία γνωστή μου φιλόλογος, διατύπωσε πρόσφατα τον συναρπαστικό ισχυρισμό ότι oι γυναίκες καταλαβαίνουν τους υπολογιστές καλύτερα απ' ότι οι άντρες. Αφού εξήγησε την σαφή θέση της, διαπίστωσα ότι ενδεχομένως να είχε δίκιο !

Μου τόνισε ότι οι άντρες θέλουν πάντοτε να μαστορεύουν τον Η/Υ, να τον διαλύουν, να προσθέτουν μνήμη και περιφερειακά, ενώ οι γυναίκες εστιάζουν την προσοχή τους σε σπουδαιότερα πράγματα, όπως πχ την αποστολή με email δεκάδων προσκλήσεων για μία συγκέντρωση αποφοίτων λυκείου. Αμέσως κατάλαβα ότι αυτό εναρμονίζεται πλήρως με τις δικές μου εμπειρίες στα προϊόντα της τεχνολογίας. Όταν για παράδειγμα χαλάει το αυτοκίνητό μου, με πιάνει ακατάσχετη μανία να εντοπίσω επακριβώς τη βλάβη και καθυστερώ, ενώ εκείνη με διαβεβαιώνει ότι σε ανάλογη περίπτωση θέλει απλώς  να ξοδέψει μερικά χρήματα για την επισκευή, ώστε μετά να οδηγήσει για να συναντήσει τις φίλες της στο συνηθισμένο τους στέκι. Οι γυναίκες φαίνεται να αντιλαμβάνονται διαισθητικά ότι ο τρόπος λειτουργίας έχει πολύ μικρότερη σπουδαιότητα απο την χρήση.

Στο ανώτατο επίπεδο οι Η/Υ είναι εργαλεία που αποθηκεύουν και επεξεργάζονται μηνύματα, κείμενα, εικόνες, σχέδια,  video και μας επιτρέπουν το άνοιγμα καναλιών  επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους. Στο επόμενο επίπεδο προς τα κάτω, έχουμε τον επεξεργαστή, την μητρική κάρτα, και τις υποδοχές επέκτασης με διάφορα  καλούδια  τόσο ισχυρά, που απαιτούν πρόσθετους ανεμιστήρες. Πιό κάτω, βρίσκουμε μικροτσίπ πυριτίου με τα φανταστικά τους συμπλέγματα  διασυνδέσων και τα ενσωματωμένα τρανζίστορ διατεταγμένα σε πύλες. Ακόμη πιό κάτω είναι το "ντοπαρισμένο" κρυσταλλικό πλέγμα των ατόμων πυριτίου, μέσα απο το οποίο διαδίδονται τα ηλεκτρόνια και οι οπές.

Είναι νομίζω εύλογο να στέλνονται όλες εκείνες οι προσκλήσεις που προαναφέραμε, χωρίς να πολυσκεφτόμαστε την αξιοπιστία της τεράστιας γκάμας οργανωσιακών λειτουργικοτήτων, που η καθεμιά τους στηρίζεται στην κατώτερή της και συνάμα στηρίζει την ανώτερή της. Το πώς λειτουργεί το κάθε επίπεδο δεν έχει σημασία. Αρκεί να αποσταλούν οι προσκλήσεις ! Στο κάτω κάτω μπορούμε να το κάνουμε πηγαίνοντάς τες και οι ίδιοι.

Βέβαια δεν βλάπτει που και που να θυμόμαστε οτι οι Η/Υ είναι μηχανές. Όπως και κάθε άλλη μηχανή λειτουργούν μετακινώντας ύλη απο το ένα μέρος στο άλλο. Επειδή η εν λόγω ύλη αποτελείται αποκλειστικά και μόνο απο ηλεκτρόνια, κινείται με ταχύτητα αστραπής, αλλά εννοιολογικά δεν διαφέρει απο ένα βάκτρο εμβόλου ή έναν στροφαλοφόρο άξονα αυτοκινήτου. Σε τελική ανάλυση ο σκοπός της μηχανικής υπολογιστών εξακολουθεί να είναι η συναρμολόγηση μηχανικών συνδέσεων ικανών να προκαλέσουν κάτι φυσικό, όπως την απόθεση μελανιού σε μιά σελίδα χαρτιού, την κίνηση του κώνου ενός μεγαφώνου ή την συστροφή του υγρού κρυστάλλου σε κάποιο εικονοστοιχείο οθόνης. Όμως μια κρίσιμη διαφορά ανάμεσα στους υπολογιστές και τα άλλα είδη μηχανών έγκειται στην ευκολία με την οποία μπορούν να τροποποιηθούν οι μηχανικές τους συνδέσεις. Αυτή η διαδικασία τροποποίησης ονομάζεται προγραμματισμός . Μπορεί να τα έχουμε ξεχάσει ή να μην τα γνωρίζουμε όλα αυτά, αλλά ίσως δεν πειράζει, εφόσον εκείνο που τελικά μετράει είναι να σταλούν οι προσκλήσεις!

Είναι λοιπόν προφανές ότι χρωστάμε την ύπαρξη, την αξιοπιστία και την χρησιμότητα των Η/Υ σε αρχές οργάνωσης. Το ότι οι γυναίκες κατανοούν καλύτερα την σπουδαιότητα του ανώτατου επίπεδου των οργανωσιακών λειτουργικοτήτων δεν αποτελεί είδηση, επειδή ήταν ήδη γνωστό στους αρχαίους, γραμμένο σε πάμπολλα κείμενα, με πλέον αξιοσημείωτο το I Ching. Σύμφωνα με την ταοϊστική φιλοσοφία, το Σύμπαν ωθείται προς τα εμπρός απο την σύγκρουση δύο αντίθετων αρχών, του Γιν και του Γιανγκ, οι οποίες διαρκώς παράγουν και εκτοπίζουν η μία την άλλη. Το Γιανγκ αντιπροσωπεύει την αρρενωπότητα, τον Ήλιο, την Θερμότητα, το φως, την κυριαρχία κλπ. Το Γιν, απο την άλλη, αντιπροσωπεύει τη θηλυκότητα, τη Σελήνη, τις υλικές μορφές, το κρύο την υποταγή κλπ. Το Γιανγκ, η προσήλια νότια πλευρά του βουνού, δημιουργεί, ενώ το Γιν, η σκιερή βόρεια πλευρά, ολοκληρώνει ότι δημιουργήθηκε.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι διανύουμε την εποχή του Γιν και ότι, έστω κι' αν οι υπολογιστές  δημιουργήθηκαν απο το Γιανγκ, έφτασαν στην πλήρη εκδίπλωση των δυνατοτήτων τους υπο την κυριαρχία του Γιν.

Την ίδια διαπίστωση μπορούμε να την εκφράσουμε με πιο άμεσο δυτικό τρόπο, λέγοντας οτι οι υπολογιστές αρχικά συνελήφθησαν ως σκύλοι, αλλά τώρα έχουν γίνει γάτες. Η  μηχανή που φέρνουμε στο σπίτι απο το κατάστημα είναι έξυπνη, ιδιοτελής, μπαίνει διαρκώς μέσα στα πόδια μας και πάντοτε σκευωρεί για να μας βάλει να κάνουμε ότι θέλει εκείνη. Όταν όμως την απογυμνώσουμε απο την εκζήτησή της και διεισδύσουμε πέρα απο την εξωτερική όψη στα καλώδια, τα τρανζίστορ, τις πύλες και τους αλγορίθμους, βρίκουμε απόλυτη υπακοή και αφοσίωση, ευθύτητα και απλότητα. Δηλαδή,  ένα σκύλο !

ΥΓ: Όπως πάντα, οι δύο εικόνες κρύβουν video

The man who loved Clare Torry

The bus swinged slowly near the last bend, and the village appeared, like in a technicolor film. It was a nice village, a classical english village with its black and white houses, its grannies behind the windshields and everybody knowing everything about anybody, but still looking as if they didn't care. There were not more than forty houses, but it gave the impression of a much bigger place. The bus stopped in the centre, in the geometric centre, because the village extended along both sides of the road. The man came down quite carefully, looking at both sides of the pavement, deserted. He studied the sign of a tobacconist, then went inside.

- Good morning. May I have a box of Marlboro and some candies?

Behind the desk, a middle-aged man, looking distinctive, wearing turtle textured glasses with very thick lenses.

- Do you need anything else, Sir? You don't live around here, don't you?

- How can you tell that?

- Simply that I've owned this shop twenty years and I've never seen you before. And looking at the way you dress, you don't even look english, even if your accent is perfect.

- Are you a relative of Sherlock Holmes? - asked the customer a bit angry.

- I'm sorry, Sir, I'm really sorry, I didn't mean to mind your business, I thought that automatically.

- Ok, ok, forget it, also because I have a question for you. Do you know Clare Torry?

The man with the glasses suddenly turned to white, as if somebody gave him very bad news. He was about to say something, but he changed his mind. He put a hand in a cabinet to get something, but changed his mind again.

- Yes, I know her very well. I visited her just this morning. Why are you looking for her? Are you a friend of hers?

- No, actually I don't know her, but that's why I came here. I must know her, I think I'm in love with her.

- How can you be in love with her, if you don't know her?

- Oh, yes, it's strange, but I fell in love with her since the first time I listened to her voice. Surely you know that Clare Torry is a singer, don't you?

- Of course.

- So you know how marvellously sweet her voice is. 

- Of course but, you see, Clare is very different from the way you imagine her, very very different.

- She can't be very different, with that voice.

- Look, let's do this: I'll tell you where you can find Clare, then you come back and I'll explain everything to you, ok?

- What do you have to explain?

- Nothing, nothing, just do as I ask.

The shopkeeper gave him the address, not so far away, just at the end of the village. The man walked to it, a bit confused by that strange conversation. He followed the pavement until the end of the village, and then he saw it. The cemetery was quite separated from the rest of the houses, discreet. Not believing his eyes, the man entered and almost immediately found her. 

Here rest Clare Torry's voice and body, dead at the age of 30

For few seconds he could even think, he saw nothing, he felt nothing. Then his hand moved to his face, drying a rebel drop going down his cheek. The first notes, the first sad notes of The Great Gig in the Sky came back to his mind and Clare Torry's voice, the divine Clare Torry's voice suffering in that unreal song. He remembered the day when he bought the record, the day when he bought a second copy, just in case, the day when he knew it was one of Earth's best selling records, the day when he wrote her for the first time, addressing the letter to the record company, the days when he idly waited for an answer, the day when he bought the ticket to go looking for her. Many things came back to his mind, most of them now without any importance. He took a young rose from a near grave and put it on hers, and walked. He followed the road back to the tobacconist shop.

- You could have told me.

- You wouldn't have believed me - said the man behind he desk, - after all, you're not the first one coming to look for her, and I've got some experience with this. You see, Clare was a fabulous person, with a fabulous voice and an unbelievable attitude. She was, almost, divine. Then they convinced her to sing in that record, you know, the guitarist went to school with her, he knew her force, her magnetic power, her magic voice. She let them convince her, she didn't want to listen to me. The song was, surely, a masterpiece. Clare started to receive letters and phone calls. Then, once, somebody found her. I don't know how he did it, who the hell gave directions; he came here and asked to see her. I tried to convince him not to do it, with no luck. When he did see her, he ran away.

- Ran away? - asked the man, disoriented.

- You see, Sir, as I told you Clare was a fantastic person, but she had some small defects, small and without importance for her. For instance, she weighted 92 kilos, 200 pounds. That didn't embarass her, until the day that man came here. Then another one came, acting the same way, then others again. It was very difficult for Clare, used to be loved for her spiritual values, clashing against the realty, with the cynical inhabitants of the world. So difficult, she couldn't survive anymore, and she stopped her life.

- I'm really sorry - said the visitor.

- Don't worry, I'm sure you would have run away as well, after all. It's better if you didn't know her.

- I wouldn't have run away.

- You would have run away like all the others, you would have based your judgement on the container and not on the content. You wouldn't have been better then the rest.

- How can you say that? - asked the visitor, offended.

- I told you I've got some experience. If you think that you care so much, I can test you.

He put the hand in the cabinet under the desk, pulling out a black and white picture, surrounded by one of those silver frames so popular among english shopkeepers. He studied it for a moment, and passed it to the man. A little imperceptible reaction, betrayed the visitor. The man behind the desk took back the picture. He studied it again and put it back in the cabinet.

- You see, my dear Sir, - he said - you are exactly like the others.

- I'm sorry, I... - tried to say the stranger. - By the way - he said - how is it that you have that photo?

The man behind the desk smiled subtly.

- Clare Torry was my wife - he said.

ΥΓ1:  Η  παραπάνω ανάρτηση με τίτλο "Τhe man who loved Clare Tory", είναι μετάφραση της φανταστικής ιστορίας με τον πρωτότυπο τίτλο: "L'uomo che amava Clare Torry", που έγραψε ο Ιταλός Riccardo Francavilla, τον Σεπτέμβριο του 1986 !

ΥΓ2:  Στο παρακάτω link ακούστε την αιθέρια και ονειρική φωνή της Clare Torry, που την δάνεισε στους Pink Floyd μόλις για £30 ...

The Great Gig in the Sky

Η φωνή είναι της Clare Torry. Τα υπόλοιπα στο κείμενο του Riccardo Francavilla ... δεν είναι !

ΥΓ3:  Γνωρίζετε φυσικά τι θα επακολουθήσει αν κλικάρετε τις δύο εικόνες της ανάρτησης ...

 

Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε

Ως ανθρωπότητα κάναμε την εμφάνισή μας περίπου 100.000 χρόνια πριν, δηλαδή τότε που σαν ξεχωριστό είδος αποκλίναμε απο τους Κρο-Μανιόν και τους Νεάντερνταλ.  Γύρω στο 25 % των προγόνων μας πέθαιναν με τη γέννησή τους ή λίγο μετά, ενώ το προσδόκιμο ζωής των υπολοίπων ήταν μόλις στα 25 χρόνια περίπου !

Παράλληλα, "σκοτωνόμασταν" και αποδεκατιζόμασταν:

- απο μικροοργανισμούς των οποίων αγνοούσαμε την ύπαρξη,

- απο σεισμούς που νομίζαμε ότι προοιώνιζαν δεινά,

- απο καταιγίδες που δεν γνωρίζαμε ότι προέρχονταν απο το γήϊνο κλιματικό σύστημα,  

- απο άλλα γεγονότα (ηφαιστειακές εκρήξεις, κλπ) που προέκυπταν, επειδή γεννηθήκαμε σε έναν πλανήτη που ψύχεται μέσω ρηγμάτων στον φλοιό του... 

Βέβαια, ούτε εμείς βοηθούσαμε την κατάσταση, επειδή μπλέκαμε σε διαμάχες για γυναίκες, τροφή, έλεγχο περιοχών κλπ 

Μολαταύτα, είναι εύκολα αντιληπτό οτι πετύχαμε βαθμιαία πρόοδο, αν και βασανιστικά αργά. Τουλάχιστον, μπορούμε να ισχυριστούμε, ότι αυτή η πρόοδος ήταν αποκλειστικά ένα ανθρώπινο επίτευγμα !  Γιατί όμως;  

Η απάντηση είναι απλή. 

Δυστυχώς, στα πρώτα ~ 96.000 χρόνια αυτής της διαδρομής μας, η παντοδύναμη και πανταχού παρούσα επουράνια οντότητα απλώς μας "παρακολουθούσε" με σταυρωμένα χέρια, με πλήρη αδιαφορία και δίχως έλεος ! 

Ευτυχώς που γύρω στα 4.000 χρόνια πριν, το ιδιότροπο υπερκόσμιο ον αποφάσισε ξαφνικά αλλαγή πλεύσης : " Γαμώτο, ήρθε η ώρα να επέμβω ! Και ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσω είναι πιθανότατα με εμφανίσεις σε αδαείς, αγράμματους βοσκούς της Μέσης Ανατολής, στην εποχή του χαλκού. Έτσι τα καλά μου νέα θα διαδοθούν παντού, και φυσικά θα φτάσουν ακόμα και στη Κίνα περίπου 1000 χρόνια μετά την παρέμβασή μου ! " 

Αυτά τα τελευταία  οφείλει να τα πιστεύει κανείς, αν είναι Θεϊστής ! Πάντως, σε κάθε περίπτωση ... έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. 


Αυτό το post είναι  ελεύθερη απόδοση του video στον συνδέσμο: Chris Hitchens  - Brutal four minutes for Religion
  

Όπως πάντα, δεν βλάπτει ένα αριστερό κλικ στις 2 εικόνες  :)


YΓ: Ο Luigi Pirandello στον πρόλογο του Così è, se vi pare!,  γράφει:

"Νομίζω πως η ζωή είναι μία πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας - χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πως, γιατί κι από που - την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μία πραγματικότητα (μία για τον καθέναν και ποτέ την ίδια για όλους) που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική."

Χιλιοειπωμένο ... αλλά πάντα επίκαιρο.

Αυτά τα μάτια !

Μερικοί άνθρωποι που αδυνατούν να κατανοήσουν το επιστημονικά τεκμηριωμένο γεγονός της Δαρβινικής εξέλιξης,  καταφεύγουν στο ανθρώπινο ... μάτι,  υποστηρίζοντας πως κάτι τόσο περίπλοκο είναι αδύνατο να έχει εξελιχθεί με τυχαίες  μεταλλάξεις στη διάρκεια των  εκατομμυρίων ετών που η φύση είχε στη  διάθεσή της.

Πιο συγκεκριμένα, διατείνονται ότι ένα μάτι λειτουργεί μόνο αν είναι πλήρες σε όλες του τις λεπτομέρειες, και αναρωτιούνται, πως γίνεται να έχουν εξελιχθεί βαθμιαία τα διαφορετικά μέρη του ματιού, όπως ο φακός, ο αμφιβληστροειδής, η κόρη κλπ, αφού καμιά απο αυτές τις δομές  δεν επιτυγχάνει την όραση απο μόνη της.

Ακόμη κι' ο Δαρβίνος αναγνώρισε απο την αρχή ότι το μάτι είναι δύσκολο να εξηγηθεί εξελικτικά. Δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο ! Οι επιστήμονες έχουν πλέον προσεγγίσει τα συγκεκριμένα βήματα διαμέσου των οποίων κάποια πρωταρχική οφθαλμοειδής δομή, όπως ένα φωτοευαίσθητο τμήμα του δέρματος, μπορεί να έχει υποστεί σταδιακά βαθμιαίες αλλαγές, έτσι ώστε να σχηματιστεί τελικά το περίπλοκο ανθρώπινο μάτι με τις τόσες δυνατότητες.

Στην εξελικτική  ιστορία και μέσω της φυσικής επιλογής έχουν εμφανιστεί πολλές και διαφορετικές δομές ματιών. Απο αρκετές σκοπιές το ανθρώπινο μάτι δεν είναι καν  η καλύτερη απο αυτές τις δομές. Πχ, τα αιμοφόρα αγγεία διατρέχουν την επιφάνεια του αφιβληστροειδή χιτώνα αντί να βρίσκονται κάτω απο αυτόν, και συνεπώς παρεμποδίζουν την όραση με την πληθική αύξησή τους, αλλά και με διαρροές αίματος. Είναι λοιπόν προφανές ότι τα αυθαίρετα και αντιεπιστημονικά αντιεξελικτικά επιχειρήματα των Θεϊστών δεν στέκουν. Αν η ζωή είχε δημιουργηθεί απο κάποιο Θεό, ή κάποιας μορφής ευφυή δημιουργό, ή κάποια άλλη παντοδύναμη οντότητα, αυτή θα ήταν υπεύθυνη και για την δημιουργία  του ματιού, που όμως έχει κακοτεχνίες στον δήθεν σχεδιασμό του.

Οι βιολόγοι έχοντας αντιμετωπίσει ολόκληρο το εύρος των λιγότερο εξελιγμένων φωτοευαίσθητων δομών που υπάρχουν στα έμβια είδη, έχουν πλέον επιβεβαιώσει τα διάφορα εξελικτικά στάδια των ματιών.

Η απλή φωτοευαίσθητη δερματική περιοχή κάποιου προγονικού οργανισμού παρείχε ένα ελάχιστο πλεονέκτημα επιβίωσης, επειδή επέτρεπε πλέον την διαφυγή απο θηρευτές. Στη συνέχεια τυχαίες αλλαγές δημιούργησαν μία δερματική γούβα στη φωτοευαίσθητη περιοχή, ένα δερματικό λάκκο που έκανε την "όραση" λίγο πιό οξεία. Παράλληλα η είσοδος αυτού του βαθουλώματος σταδιακά στένευε, έτσι ώστε το φως να μπαίνει απο ένα μικρό άνοιγμα, όπως σε μία φωτογραφική μηχανή.

Κάθε μία απο τις αλλαγές αυτές προσέδιδε κάποιο επιπρόσθετο  πλεονέκτημα επιβίωσης, οσοδήποτε μικρό. Τελικά, η φωτοευαίσθητη δερματική περιοχή εξελίχθηκε σε αμφιβληστροειδή, ενώ το στρώμα με τα δερματικά κύτταρα και τις χρωστικές εξελίχθηκε στο οπίσθιο τμήμα του ανθρώπινου ματιού.  Με το χρόνο ένα είδος φακού σχηματίστηκε στο μπροστινό τμήμα του ματιού, το οποίο πιθανότατα δημιουργήθηκε καθώς ένας διπλής στρωμάτωσης διαφανής ιστός, που περιείχε αυξανόμενες ποσότητες υγρού, έδωσε την κυρτή καμπυλότητα στο ανθρώπινο μάτι.

Το εκπληκτικό είναι ότι έχουν βρεθεί  σε διάφορα ζωϊκά είδη μάτια που αντιστοιχούν σε κάθε ένα απο τα στάδια της εξελικτικής ακολουθίας που μόλις περιγράφτηκε ! Η ύπαρξη αυτού του μεγάλου εύρους λιγότερο περίπλοκων φωτοευαίσθητων δομών επιβεβαιώνει απόλυτα το πώς εξελίχθηκαν περίπλοκα μάτια σαν τα δικά μας.

Τα πρώτα έμβια όντα με υποτυπώδεις δομές που έμοιαζαν με αρχέγονο μάτι εμφανίστηκαν περίπου 550 εκατομμύρια χρόνια πριν. Για την μετάβαση απο το στάδιο του φωτοευαίσθητου δέρματος στο στάδιο της οφθαλμικής φωτογραφικής μηχανής φαίνεται να έχουν απαιτηθεί μόλις 364 χιλιάδες χρόνια περίπου.

Κρίμα που όλα παραπάνω έρχονται σε κραυγαλέα αντίθεση με την λεπτομερέστατη χρονολόγηση του αρχιεπισκόπου Ussher (17ος αι.), o οποίος με βάση την Παλαιά Διαθήκη είχε προσδιορίσει ως ημερομηνία δημιουργίας του κόσμου την νύχτα πριν την Κυριακή 23 Οκτωβρίου 4004 πΧ, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο φυσικά !

Να χαρείς τα ... μάτια σου, καλέ

YΓ: Οι 2 εικόνες κρύβουν ενδιαφέρουσες μουσικές εκδοχές για τα μάτια! Όσο για τα links στο κείμενο ... είναι πιό πεζά, τ' ομολογώ.

:)

Good Vibrations

Όσο απίθανο κι' αν φαντάζει, η συσκευή που αρκετές γυναίκες χρησιμοποιούν σε σεξουαλικά παιχνίδια, έχει ρίζες που είναι εκπληκτικά  "αντισηπτικές" και "κλινικές". Πάμπολλοι γιατροί συνταγογραφούσαν δονητές για δεκαετίες ως θεραπευτικό μέσο για μία αξιοπερίεργη ασθένεια: την υστερία  !

 Η υστερία, που ετυμολογικά προέρχεται απο την λέξη ὑστέρα (μήτρα ή/και uterus),  εμφανιζόταν σε γυναίκες με "συσσωρευμένη" ... σεξουαλική ενέργεια. Σύμφωνα με παλαιότερους γιατρούς και θεραπευτές, καλόγριες, χήρες και γεροντοκόρες ήσαν ιδιαίτερα επιρρεπείς σ' αυτή την "πάθηση", όπως και πολλές παντρεμένες γυναίκες κυρίως στη Βικτωριανή περίοδο. Στα τέλη του 19ου αιώνα, αμερικάνοι γιατροί υπολόγιζαν οτι περίπου τα 3/4 των γυναικών ήσαν υποψήφια  θύματα της εν λόγω ύπουλης "πάθησης" !

Η εισαγωγή του κλειτοριδικού οργασμού ως θεραπεία για την υστερία αναφέρεται σε ιατρικά κείμενα απο τον 1ο αι. μΧ.   Η τυπική διαδικασία ήταν εξαιρετικά απλή. Κατά τα λεγόμενά τους, οι γιατροί ασκούσαν χειρωνακτική θεραπευτική αγωγή, επιφέροντας ένα είδος "παροξυσμού", όπως το έλεγαν. Η ορολογία αυτή συγκάλυπτε αυτό που τώρα ονομάζουμε σεξουαλική κλιμάκωση.

Προφανώς, αυτή η θεραπευτική χειρωνακτική διέγερση ήταν χρονοβόρα και, για τους γιατρούς τουλάχιστον, βαρετή. Στο βιβλίο  Τhe Technology of Orgasm: "Hysteria", the Vibrator and Women's Sexual Satisfaction, η ιστορικός της επιστήμης Rachel P. Maines αναφέρει οτι οι γιατροί συνήθως μεταβίβαζαν αυτή την κουραστική δουλειά σε μαίες !

Η εφεύρεση του ηλεκτρισμού έκανε τα πράγματα πιο εύκολα. Ο γιατρός  Joseph Mortimer Granville στις αρχές της δεκαετίας του 1880 πατεντάρισε έναν ηλεκτρομηχανικό δονητή για την ανακούφιση των μυϊκών πόνων, αλλά σύντομα οι γιατροί κατάλαβαν ότι μπορούσαν να τον χρησιμοποιήσουν και σε άλλα μέρη του σώματος. Η εφεύρεση αυτή συνεισέφερε στην ελαχιστοποίηση του θεραπευτικού χρόνου, αλλά παράλληλα αύξησε και το πάχος των ιατρικών πορτοφολιών !

Όμως και οι πάσχουσες ήσαν ιδιαίτερα ευτυχείς. Πολλαπλασιάστηκαν τα κέντρα που προσέφεραν ιατρικές υπηρεσίες "δονήσεων". Μάλιστα ακόμα και οι κατασκευαστές δονητών προειδοποιούσαν τους γιατρούς να μη το παρακάνουν με την μοντέρνα συσκευή τους.

Με το γύρισμα του αιώνα άρχισαν οι διαφημίσεις  δονητών για όσες γυναίκες ήθελαν να δοκιμάσουν την θεραπεία μόνες τους στο σπίτι. Έτσι o δονητής έγινε η πέμπτη δημοφιλέστερη ηλεκτρική συσκευή  του σπιτιού, μετά την ραπτομηχανή, τον ανεμιστήρα, την ηλεκτρική τσαγιέρα και την τοστιέρα !

Το κύρος του δονητή ως ιατρικής συσκευής άρχισε να υποχωρεί την δεκαετία του 1920 , όταν ο Sigmund Froud  πιστοποίησε την σεξουαλική διάσταση του "παροξυσμού". Το 1952, η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση αφαίρεσε την υστερία απο την επίσημη λίστα των ψυχιατρικών παθήσεων.

Όταν  την δεκαετία του 1960 οι δονητές έγιναν και πάλι πολύ δημοφιλείς, οι γυναίκες δεν χρειάζονταν πλέον το πρόσχημα κάποιας πάθησης για να δικαιολογήσουν την αγορά τους !

ΥΓ1:  Ακολουθούν ορισμένοι σχετικοί σύνδεσμοι

What do women want ? Hint: Batteries required

In the Next Room (or The Vibrator Play)

Forbidden Technology

For Pleasure: A History of the Vibrator


ΥΓ2: Αν κλικάρετε τις 2 εικόνες, μάλλον  δεν θα εκπλαγείτε ...

21 διαχρονικά διαμάντια ...

21 εκτυφλωτικά διαμάντια βρίσκονται στον παρακάτω σύνδεσμο:

J. Krishnamurti:   H πρώτη και τελευταία ελευθερία !

Ο πρόλογος του  Αldous Huxley είναι ανεπανάληπτος ...

Aκόμη θυμάμαι ζωντανή την θαυμάσια ομιλία του Jiddu Krishnamurti που παρακολούθησα κάποιο καλοκαίρι, στο Βrockwood Park στο Λονδίνο...  Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που είδα αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, που απρόσμενα άγγιξε τη σκέψη μου.

"Ο ομιλητής είναι εντελώς ασήμαντος - είναι σαν ένα οποιοδήποτε εργαλείο, σαν ένα τηλέφωνο"   J. Krishnamurti

4 μνημειώδεις ομιλίες του στο Πανεπιστήμιο San Diego, το 1970,  με  αγγλικούς υπότιτλους

Ομιλία 1

Ομιλία 2

Ομιλία 3

Ομιλία 4

  
«Το να εισαι οπαδός κάποιου είναι ηθικά βλαβερό, όποιος κι' αν είναι αυτός»


YΓ: Οι 2 φωτογραφίες "κρύβουν" αντίστοιχα video