Peppermint

Μία πολυβραβευμένη, συγκινητική ρομαντική ελληνική ταινία του  Κώστα Κάπακα, που προτείνω ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ για το σ/κ. Όμως χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, γιατί υπάρχει πιθανότητα να αναγνωρίσετε τον εαυτό σας, δηλαδή τις δικές σας εικόνες και συναισθήματα, και να ... υγρανθούν κάπως τα μάτια σας !

To ποτό Peppermint  ήταν μία απο τις κλασσικές ψυχώσεις των μεσοαστικών και των μεγαλοαστικών οικογενειών της μεταπολεμικής περιόδου. Ήταν ένα σύμβολο  status, και σχεδόν κάθε ελληνικό σπίτι με "καλή" φήμη είχε ένα μπουκάλι στο ψυγείο. Τότε ήταν η εποχή των πρώτων ηλεκτρικών ψυγείων (ξέρετε, αυτά τα όμορφα τέρατα της Kelvinator!) καθώς και των πρώτων ιδιωτικών  αυτοκινήτων στην Ελλάδα.

Η ταινία σε πολλές στιγμές μου θύμιζε το  Amarcord  του Felini. Η ιστορία είναι συναρπαστική, λογική και με πολλές λεπτές αποχρώσεις στις λεπτομέρειές της.

Ένας 45χρονος μηχανικός αεροσκαφών θυμάται την παιδική του ηλικία όταν μετά από χρόνια πάει στη γιορτή ενός παλιού του συμμαθητή. Θυμάται πως αγάπησε τα αεροπλάνα και την πρώτη του αγάπη, την Μαρίνα,  με την οποία χάθηκε λίγο μετά την είσοδό του στην εφηβεία. Η γιορτή αυτή και οι αναμνήσεις που ξαναζωντάνεψαν μέσα του, θα τον οδηγήσουν στην αναζήτηση της αγαπημένης του 30 χρόνια μετά. Τελικά, ο Στεφάνος συναντά, στο θάνατο της μητέρας του, την Μαρίνα. Σίγουρα έχουν πάρα πολλά να πουν. Θυμάται πώς έβγαλε το πρώτο του δόντι δένοντάς το με μια κλωστή στο πόμολο της πόρτας. Η πρόταση της μητέρας του ήταν να το πετάξει στα κεραμίδια, ώστε να του φέρει  μια ...  κουρούνα  ένα δαχτυλίδι. Όμως, ο Στέφανος δεν περίμενε και έκλεψε ένα δαχτυλίδι από την μπιζουτιέρα της θείας του, για να το χαρίσει στη Μαρίνα, την πρώτη του ξαδέρφη...

Ακολουθούν δύο πανέμορφα αποσπάσματα:

ΥΓ: Ένα click στην εικόνα του κολυμβητή ... δεν βλάπτει

:)

Don't touch me !

Don't look into my eyes,
don't touch,
I'm on my knees,
trying not to fall apart.

I would drown into you,
drain you,
lose myself.

Lose you.  

(Mora M. Ipekon, Sweden)

YΓ: Click τις 2 εικόνες με δική σας ... ευθύνη

:)

O Φόβος της Ελευθερίας !

Σκιές μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια μου

και διασχίζουν την σελίδα

Ξαφνικά η μέρα γίνεται νύχτα

πολύ μακριά απ' την πόλη ...

Το φεγγάρι φαίνεται να λάμπει

και να φωτίζει τον ουρανό

με τη βοήθεια μερικών πυγολαμπίδων

απορώ, πως έχουν τη δύναμη να λάμπουν

τις βλέπω κάτω απ' το πεύκο ...

Μπορώ να δω το ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου

καφέ και γκρί και δίπλα το μπλε

Τα σύννεφα παραμονεύουν

νησιά στον ήλιο

μακάρι να μπορούσα

ν' αγοράσω ένα απ' αυτά

εκτός εποχής ...

Ομορφιά πάνω απ' όλα !

YΓ1: Περιφρονώντας το σώμα - Ο φόβος της ελευθερίας

Η ελευθερία του σώματος είναι ανεξέλεγκτη. Το σώμα δεν μπορεί να ελεγχτεί απο καμία πηγή. Αντίθετα, τις ιδέες σου τις ελέγχω και σε κάνω να εξωτερικεύσεις τις απαγορεύσεις, μετά να τις προβάλλεις ως δική σου ελευθερία. Μέσω αυτού του μηχανισμού της εσωτερικεύσεως σε κάνω τελικά να νιώθεις τη σκλαβιά σου ως ελευθερία σου. Με το σώμα δεν μπορείς να κάνεις αυτό το πράγμα. Η ελευθερία του σώματος είναι ad infinitum. Στο άπειρο. Εδώ λες, στη σκέψη σου, μη σκέφτεσαι αυτό το πράγμα - είναι ουτοπία. Το σώμα λέει το αντίθετο : αυτό που είναι ουτοπία είναι είναι αυτό που με καθοδηγεί. Έχουμε καταφέρει να έχουμε το σύνδρομο της καρδερίνας, η οποία όταν της ανοίγουμε το πορτάκι του κλουβιού να πάει στο φυσικό της περιβάλλον, βγαίνει, κάνει δύο, τρία πετάγματα και αμέσως γυρίζει πίσω.  Γιατί το κλουβί της είναι η ελευθερία της. Αυτό έχουμε καταφέρει εξοντώνοντας, διασχίζοντας και ταπεινώνοντας το σώμα.

(Απο συνομιλία της Τijana Prodanovic με τον Στέφανο Ροζάνη, καθηγητή φιλοσοφίας και ψυχοθεραπευτή, Κοντέινερ, Μάρτιος 2010, σελ. 17)

YΓ2:  Ένα κλικ στις 3 εικόνες ... μάλλον δεν βλάπτει

:)

Aπραξία ή Swing ?

Mία απο τις πλέον αγαπημένες μου κινηματογραφικές δημιουργίες είναι το  Rear Window.  Προβλήθηκε στην Ελλάδα το 1954, με τον επιτυχημένο  τίτλο:  Σιωπηλός Μάρτυρας. 

Στην αρχή της ταινίας, ο εργένης φωτογράφος Τζεφ (James Stewart), αποκρούει  τις προτάσεις της πανέμορφης Λίζας (Grace Kelly) να συζήσουν. Αντιστέκεται επίσης στις παραινέσεις της προστατευτικής  νοσοκόμας του, να εγκαταλείψει τις ηδονοβλεπτικές δραστηριότητές του και να παντρευτεί τη Λίζα. Ο Τζεφ είναι ακινητοποιημένος στο γύψο με σπασμένο πόδι, ανίκανος για οτιδήποτε. Επαναπαυμένος στη παθητική του κατάσταση, προτιμά να γεύεται τις πικάντικες, αλλόκοτες και απρόσμενες τέρψεις της ηδονοβλεψίας, παραμένοντας μπλοκαρισμένος και άπραγος ερωτικά, ώστε να επιδίδεται ανεμπόδιστος στο χόμπι του, την παρατήρηση όσων συμβαίνουν στην απέναντι πολυκατοικία.

Αρχικά απολαμβάνει το ερεθιστικό θέαμα της ημίγυμνης χορεύτριας, που λικνίζεται λίγο μακριά του, χωρίς εκείνη να αντιλαμβάνεται την αδιακρισία των ματιών του. Μετά εντοπίζει τις  όμορφες γυμνές κοπέλες που κάνουν ηλιοθεραπεία στην ταράτσα, και φαντάζεται το θέαμα που αντικρίζουν οι πιλότοι του ελικόπτερου που πετά από πάνω. Με λίγα λόγια,  με αρκετή δόση διαστροφής,  κυριολεκτικά κλέβει τη ζωή των άλλων ανθρώπων και αρνείται να ζήσει τη δική του!

Αναπόφευκτα όμως, κοιτάζουμε κι' εμείς! Η κάμερα του Hitchcock, στην ουσία η ματιά του Τζέφ και του θεατή, σαρώνει αργά και βασανιστικά το εσωτερικό των διαμερισμάτων με τα ανοιχτά παράθυρα, δηλαδή το θέαμα που προσφέρουν οι άνθρωποι στις ιδιωτικές κι απόκρυφες στιγμές τους, που κατά βάθος ο καθένας μας επιθυμεί να γνωρίζει. Απο το 1954 ο ιδιοφυής αυτός σκηνοθέτης σαν  να είχε διαβλέψει την  σημερινή μετεξέλιξη των χυδαίων ΜΜΕ σε εργαλεία φτηνού κουτσομπολιού και παραβίασης της ιδιωτικότητας.

Ο θεατής σε αρκετά πλάνα κοιτάζει με το μάτι του ήρωα, συνήθως μέσα από τα οπτικά όργανα του Τζεφ, πχ τη φωτογραφική μηχανή  και τα κυάλια του. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί κατά κόρο τα υποκειμενικά πλάνα, έτσι ώστε ο Τζεφ να αποτελεί προέκταση και ενσάρκωση του ίδιου του θεατή.

Τελικά ο ήρωας προβάλεται και ταυτίζεται με τους απέναντι ενοίκους, και τα προβλήματά τους.  Προβλήματα έρωτα και γάμου, αλλά και επιλογής ανάμεσα στην έγγαμη ή την εργένικη ζωή! Παρατηρώντας με πάθος τους άλλους, παίρνει μαθήματα από την ίδια τη ζωή. 

Οι άνθρωποι που βάζει στο στόχαστρο με τα κυάλια και τη φωτογραφική του μηχανή, ταλαντεύονται και δοκιμάζονται ανάμεσα στην πίκρα της μοναξιάς και τον κορεσμό του γάμου. Η γεροντοκόρη που αποπειράται να αυτοκτονήσει ή ο εργένης μουσικός επιθυμούν να φτιάξουν ένα δεσμό, ενώ το "φθαρμένο" παντρεμένο ζευγάρι, μέσα από τις γκρίνιες και τους καυγάδες οδηγείται στην καταστροφή. Ενδιάμεσος κρίκος, το ζευγάρι των νεονύμφων, που κλείνονται εσπευσμένα στο γαμήλιο δωμάτιο για να χαρούν τον έρωτα τους, αλλά μετά από λίγο ο άντρας "κουράζεται". Ο Τζεφ προβάλει τον ψυχικό  του κόσμο σε όλα αυτά τα πρόσωπα, και ίσως φαντάζεται τον εαυτό του στη θέση τους. Απέναντι σε τόσα δείγματα ζωής που εκτίθενται, σίγουρα υποπτεύεται και τη δική του παρόμοια μοίρα στο μέλλον !!

    

Αναπόφευκτα προβάλει στους γείτονες του ακόμη και τους  δικούς του φόβους, την απωθημένη  του επιθετικότητα και τις βίαιες επιθυμίες του. Μάλιστα υποπτεύεται  ότι ο σύζυγος του απέναντι διαμερίσματος δολοφόνησε τη γυναίκα του, και  επιθυμεί σαδιστικά την εκπλήρωση των εικασιών του  και όχι την αθωότητα του συζύγου. Μέσα από  ψυχολογικά παιχνίδια προβολών, ταυτίσεων και απωθήσεων,  ακόμα κι ο ίδιος ο θεατής φτάνει στο σημείο να επιθυμεί το φόνο.

Στό τέλος όμως η έμπρακτη αναζήτηση της αλήθειας και του κινδύνου φέρνουν κοντά τον Τζεφ και τη Λίζα. Η πανέξυπνη αυτή γυναίκα θα περάσει στο πεδίο της δράσης εγκαταλείποντας την επιτήδευση της, επιδεικνύοντας πρακτικό πνεύμα και τόλμη. Υποσκελίζει άνετα τον ντε φάκτο ανίκανο γκόμενο, και παίρνει τα ηνία στα χέρια της. Ο κοινός αγώνας τους για την κατάκτηση της γνώσης μέσα από την πράξη και ο πυρετός της ενεργοποίησης τους, θα ενώσουν το ζευγάρι. Μέσα από δυνατές δοκιμασίες, ο ήρωας θα εγκαταλείψει τη στάση του αδρανούς ηδονιζομένου παρατηρητή και θα εμπλακεί ενεργά στο ρου της ζωής και του κόσμου.

Η ταινία έχει "happy end". Συμβαίνει όμως το ίδιο και στη ζωή του καθενός μας; Τροφή για σκέψη ...

Απο τις πολλές όμορφες σκηνές της ταινίας, διάλεξα τον παρακάτω διασκεδαστικό διάλογο (περίπου στο 9ο λεπτό) μεταξύ του Τζεφ και της Στέλλας, της νοσοκόμας  του: 

Στέλλα: Θα έπρεπε να γίνω μέντιουμ, αντί για νοσοκόμα ασφαλιστικής εταιρείας. Η μύτη μου μυρίζεται τις φασαρίες, μπορώ να τις μυριστώ από μίλια μακριά… Έχεις ακούσει για το κραχ του ’29 στο χρηματιστήριο; Το πρόβλεψα !

Τζεφ: Πώς;

Στέλλα: Πολύ απλά. Ήμουν νοσοκόμα ενός διευθυντή της Τζέναραλ Μότορς. Πρόβλημα στα νεφρά, έλεγαν οι γιατροί. Νεύρα, έλεγα εγώ. Ύστερα αναρωτήθηκα, τι προκαλεί νεύρα στην Τζένεραλ Μότορς; Υπερπαραγωγή, κατάρρευση, απάντησα. Όταν η Τζένεραλ Μότορς πάει στην τουαλέτα δέκα φορές τη μέρα, όλη η χώρα είναι έτοιμη να τα κάνει πάνω της.

Τζεφ: Στέλλα, στην οικονομία μια πάθηση των νεφρών δεν έχει σχέση με το χρηματιστήριο. Καμία απολύτως.

Στέλλα: Το χρηματιστήριο κατέρρευσε όμως, δεν κατέρρευσε;

Ακολουθεί μία όμορφη ανάλυση της ταινίας από φοιτητές του παν/μίου Central Florida, στο video του παρακάτω συνδέσμου:

Rear Window

ΥΓ: Οι 3 εικόνες είναι αποκαλυπτικότερες με ένα μόνο κλικ!

:)

Eπιτέλους !

Οut of my mind, λοιπόν! Mια και καλή ...

I'm putting you baby

I'm putting you right out, right out of my mind

I'm putting you baby

I'm putting you right out, right out of my mind

So tired of running after you girl, 

being, being, being, being, being

being 1 & 1 & 1 & 1 & 1 & 1 half steps behind
all the time

Go tell your friends (your ... stupid friends !)

Go tell your friends just what Johnny did

(and don't lie about it either, tell the truth baby)

Go tell your friends

Go tell your friends EXACTLY, EXACTLY what Johnny did, dear

If they don't tell you that you're stupid and crazy baby

Lord, they're just as messed up as you is!

Blues to the max ... All is not lost ...

ΥΓ: Κλικ στις 2 εικόνες του post, για  ... ενδιαφέροντα ενδεχόμενα



:)

69th Post

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα στρογγυλά νούμερα. Όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο  για oρισμένους ιδιαίτερους αριθμούς, όπως για παράδειγμα τους πρώτους (με την μαθηματική έννοια του όρου.) Όποτε έπαιζα μπάσκετ στην ομάδα του σχολείου μου ή αργότερα στο παν/μιο, πάντα προτιμούσα να φοράω φανέλα που επάνω της είχε πρώτο αριθμό. Είχα την περίεργη αλλά σαφώς αβάσιμη αίσθηση, ότι αριθμοί όπως το 17 ή το 23 αύξαναν την  αποτελεσματικότητα και την επιθετικότητά μου στο παιχνίδι. Αυτό όμως δεν σήμαινε σε καμμία περίπτωση ότι δεν θεωρούσα αισθητικά ελκυστικούς αρκετούς σύνθετους αριθμούς !

Για παράδειγμα, το σημερινό μου post είναι το εξηκοστό ένατο. Ο αριθμός αυτός, αν και δεν είναι πρώτος, πάντα ασκούσε επάνω μου μία εξαιρετική γοητεία. Ας προσπαθήσω λοιπόν να ψηλαφήσω στοιχειωδώς μερικά πράγματα που σχετίζονται με τον αριθμό 69. 

Ο αριθμός 69, ως σύνθετος και ημιπρώτος, είναι το γινόμενο δύο όμορφων πρώτων,  του 3 και του 23.  Οι τεράστιοι ημιπρώτοι είναι χρήσιμοι στην κρυπτογραφία (πχ αλγόριθμος RSA), και αυτό σε πείσμα του υπέροχου G.H. Hardy, που πίστευε ότι είναι αδιανόητη η πρακτική χρησιμότητα των Καθαρών Μαθηματικών και ιδιαίτερα της βασίλισσάς τους, της Θεωρίας Αριθμών !

To 69 είναι στροβογραμματικός αριθμός, δηλαδή παραμένει ο ίδιος αν τον γυρίσουμε ανάποδα. Ενδεικτικά, τέτοιοι αριθμοί είναι οι εξής:  11, 69, 88, 96, 101, 111, 181, 609, 619, 689, 808, 818, 888, 906, 916, 986, 1001, 1111, 1691, 1881, 1961, 6009, 6119 ...

69 ≈ 163(π - e), με ακρίβεια 0,0005 % !!!

Το τετράγωνο και ο κύβος του 69, περιέχουν μαζί τα 10 ψηφία του δεκαδικού συστήματος αρίθμησης: 69² = 4,761 και 69³ = 328,509

Είναι το ζωδιακό σύμβολο του Καρκίνου.

Eίναι ο τίτλος του βιβλίου και της ομώνυμης ταινίας 69 (2004) του  Ryu Murakami, που θεωρείται το μαύρο άλογο της σύγχρονης γιαπωνέζικης λογοτεχνίας.

Ο Ατομικός Αριθμός του στοιχείου Θούλιου είναι 69. 

Το  M69 είναι  ένα σφαιρωτό σμήνος στον αστερισμό του Αιγόκερου.

To VAT 69 είναι μία παλιά μάρκα ουίσκυ. Όταν ήμουν στο Δημοτικό θυμάμαι ότι στο σπίτι είχαμε ένα πανέμορφο πορτατίφ με βάση ένα παλιό μπουκάλι ουίσκυ VAT 69.  Χθες, γιορτή της Μητέρας,  ρώτησα την μάνα μου τι απόγινε το πορτατίφ, και η απάντησή της ήταν: "Μήπως παίρνεις ... ληγμένα παιδάκι μου ?" Αμέσως βέβαια απέδωσα την έλλειψη συνενόησης στο ηλικιακό χάσμα !

Το 69 μοιάζει με το σύμβολο Yin Yang.

Kαι .. φυσικά  το 69 είναι η πασίγνωστη σεξουαλική στάση, που διευκολύνει αφάνταστα τον αμοιβαίο και ταυτόχρονο στοματικό έρωτα !

Εννοείται πως είναι ευπρόσδεκτες οποιεσδήποτε άλλες σκέψεις για τον αριθμό 69, αυτόν τον γοητευτικό και παράξενο ελκυστή.

YΓ: Ένα κλικ στις 2 εικόνες και στα 22 links .. δεν βλάπτει!

:)

Molotov cocktail

Mε αφορμή τον άδικο θάνατο τριών συνανθρώπων μας απο τις "βόμβες" μολότωφ ανεγκέφαλων και - κατά τεκμήριο - αναίσθητων κουκουλοφόρων, ξεπήδησε αυθόρμητα στο μυαλό μου η παρακάτω (ματαιόδοξη ... έστω) σκέψη.

  Σίγουρα δεν πήγαν στράφι οι σχεδόν καθημερινοί περίπατοι στο δάσος Συγγρού (Μαρούσι)  μιάς ασυνήθιστης γυμνασιακής τάξης, με τον υπέροχο καθηγητή του ΕΕΑ (Καραγεωργίου) να απαγγέλει και να μεταφράζει Λυσία και Ισοκράτη σε καμμιά 15αριά μαθητές του, που τον ακολουθούσαν ανάμεσα στα πεύκα ! Όλα αυτά στο πλαίσιο του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών με πρωτοβουλία  αυτού του χαρισματικού φιλόλογου. Βέβαια, αρκετές φορές κάναμε και τις χοντρές πλάκες  μας σαν  "έκνομοι" πιτσιρικάδες, χωρίς φυσικά να φανταζόμαστε ότι  η ποιοτική διαμόρφωση των εγκεφάλων μας λόγω  ... Λυσία, θα ήταν ίσως χρήσιμη και καθοριστική στις ζωές μας. Στη δική μου ζωή πάντως ήταν !

  Ο Λυσίας, είχε πει στον “υπέρ του αδυνάτου” λόγο του: "Τα του σώματος δυστυχήματα τοίς της ψυχής επιτηδεύμασιν ιάσθαι". Μάθαμε πάρα πολλά απο αυτόν τον λογογράφο, αλλά κυρίως μας έδωσε μοναδικά ερεθίσματα για να σκεφτούμε παραπέρα!

  Δεν χρειαζόμαστε καμιά "αριστερά", καμιά "δεξιά", κανέναν “-ισμό”, αλλά ούτε και τα κάθε λογής ανθρωπογενή και αφελή θεϊστικά παραμυθάκια, για να αγαπάμε και να σεβόμαστε ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους συνανθρώπους μας, και να "προστατεύουμε" τους αδύνατους κάθε μορφής (παιδιά, ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, κοινωνικά αποκλεισμένους, κλπ.) Η προστασία των αδύναμων και συνεπώς των μη προνομιούχων είναι ο καθρέφτης του πολιτισμού μιας κοινωνίας. Δυστυχώς, απο στατιστικό ατύχημα γεννηθήκαμε σε ένα τρισάθλιο κράτος, που είναι ελειμματικό σε όλους σχεδόν τους τομείς, και ταυτόχρονα έχει εξοργιστικά χαμηλό επίπεδο "κατά κεφαλήν καλλιέργειας" και κοινωνικής συνείδησης.

  Το μόνο που σαφέστατα χρειαζόμαστε είναι κοινή λογική και καλλιέργεια του νου. Πού και πού, άντε ... και λίγο George Benson, για να μας ηρεμεί και να μας υπενθυμίζει τα εντελώς βασικά:

ΥΓ: Όπως πάντα, click τις 2 εικόνες και τα 10 links του κειμένου

:)

Ένοχον Πάθος

 
Μέσα στο δάσος

εκεί όπου ανάμεσα απ' τα πυκνά κλαριά
φτάνει λίγο φως
απ' τον βαρύ ουρανό
κοντά στο χώμα
που το σκεπάζει
παχύ στρώμα
σάπια φύλλα
σε μια κλάρα χαμηλή
κάθεται ένα
π ο υ λ ί

ένα πουλί
πολύ
περίεργο:
σα μαδημένο
σα σκεφτικό

έ ν α   π α λ ι ό   π ο υ λ ί

τι να σκέπτεται άραγες
αυτό το πουλί
το παλιό
στο σκοτάδι;

αχ! τίποτα
δε σκέπτεται απολύτως τίποτα!

απλούστατα
συνέλαβε δι' αυτήν
ένοχον
πάθος

(Ν. Εγγονόπουλος, Βενζίνη, Mην oμιλείτε εις τον οδηγόν, 1938)

YΓ: Με δική σας ευθύνη τα click στις 2 εικόνες και στο μοναδικό link!

:)